Αυθόρμητα λόγια μιας νυχτιάς

Μήπως να ελαφρύνω λίγο το μλογκ;
Μήπως φοβίσω τον κόσμο και μπαίνει μόνο να ξεκάρει μέσα στο πανικό του πυρετού του παιδιού του, αν αναφέρω τίποτα για δόσεις αντιπυρετικών;
Μήπως αξίζει να μοιραστώ μαζί σας, έτσι για διάλλειμα, την μυρωδιά από το γιασεμί που ντύνει την δροσιά που τρυπώνει από το παράθυρο.
Μήπως να προσπαθήσω να αποτυπώσω την …–έχω σταματήσει ήδη τρεις φορές να γράφω… οι λέξεις πινελιές δεν φτάνουν .. μπουκώνουν-… δύσπνοια που με πιάνει όταν ακούγεται το κρετσέντο από το κλάμα ενός από τα δύο μωρά μου. Τρέχω στο διπλανό δωμάτιο για να αντικρύσω δυό καρβουνάκια να με κοιτάν με παράπονο και αγωνία μέσα στο σκοτάδι. Κάθεται γονατιστός στο κρεβατάκι του και ρουφάει τα λόγια μου σαν βάλσαμο.. «σσς.. δεν είναι τίποτα, όνειρο ήταν, εδώ είμαι αντράκι μου, κοιμήσου τώρα είναι βράδυ..». Όπως τον ξαναξαπλώνω, αγκαλιάζει ένα μαξιλαράκι που είναι δεμένο στο κρεβατάκι του και ξανακοιμάται.. Λίγο πιο πέρα, η μικρή μου κοιμάται ήρεμη , ανάσκελα, κρατώντας χαλαρά ένα κουκλάκι.. πως καταφέρνουν και δεν ξυπνούν το ένα το άλλο;! Η μικρή (κατά 5’) είχε ξυπνήσει νωρίτερα.. Ναι! Είναι το δικό μου ωράριο (η μαμά τους κοιμάται) και μου κάνετε παρέα..
Μήπως βιάζομαι και φορτώνω με ποστ το μπλογκ και δεν τα διαβάζουν;; γελώ από μέσα μου, …τέτοια εξοικείωση με λέξεις που δεν γνώριζα πριν από μόλις δέκα μέρες.
Μήπως δεν πρέπει να πολυσκάω, γιατί το νόημα του μπλογκ είναι να αφήνεις το εαυτό σου να παρασύρετε στην ανάγκη για επικοινωνία..
Νομίζω ότι αρχίζω να πάσχω από μπλογκίτιδα!!! Μη χειρότερα, αθεόφοβε! μΕ τΟ ΠάΣο ΣοΥ FRANTIC, iris oneira glyka
Ευχαριστώ, καληνύχτα..