Πνιγμός, γλυκός ή αλμυρός, ένας κίνδυνος σιωπηλός

 Τα δίδυμα μου έχουν από καιρό βουτήξει στην πισίνα του κολυμβητηρίου. Εκεί γύρω στα τρίτα τους γενέθλια τα πήγαμε πρώτη φορά να μάθουν να κολυμπούν. Όσοι κατέχουν τα περί παιδιού και αθλητισμού συμβουλεύουν να ξεκινούν αρχικά με κολύμπι, στην συνέχεια με ενόργανη γυμναστική χρονικά κάπου εκεί κοντά στα πέντε με έξι χρόνια τους και να κλείσουν την προπαιδεία τους στον αθλητισμό με στίβο. Μετά μπορούν να ακολουθήσουν την έφεση, το ταλέντο ή την καρδιά τους. Η επιλογή μας να ξεκινήσουμε από το κολυμβητήριο, εκτός από το επιστημονικό κομμάτι του σωστού σμιλεύματος του κορμιού τους, επιβαλλόταν και από τον φόβο μας που ακούει στην επίκληση: «πνιγμός».

Όταν από την αρχή σχεδόν της άνοιξης και μέχρι προχωρημένο φθινόπωρο τα παιδιά μας βρίσκονται πολλές ώρες παραπλεύρως ή εντός της σαγηνεύτρας θάλασσας, είναι εμφανές γιατί θέλουμε να γνωρίζουν πώς να την δαμάσουν. Φέτος το καλοκαίρι, μερικούς μήνες μετά τα έξι τους, ζούμε την πολυτέλεια του να τα θαυμάζουμε από μικρή απόσταση να απολαμβάνουν με σχετική ασφάλεια την θάλασσα. Πάντα κάποιος από την παρέα παίζει τον ρόλο του «ναυαγοσώστη». Κάθεται σε απόσταση αναπνοής μέσα ή έξω από το νερό και είτε χαζεύει, είτε συμμετέχει στο παιχνίδι. Ένας τσιλιαδόρος της χαράς δηλαδή, για να παρέμβει μόλις ο κίνδυνος ξεμυτίσει. Όμως ακόμα και έτσι καμία σχέση με την εποχή που κάθε παιδί είχε αναγκαστικά τον προσωπικό του σωματοφύλακα. Ήδη από πέρσι τα μικρά μου κάνουν μπάνιο χωρίς σωσίβιο.

Ο Ερμής φορώντας τα γυαλάκια για κολύμβηση, που αρνείται να αποχωριστεί ακόμα και έξω από το νερό, βουτά το κεφαλάκι του, χτυπά τα πόδια του και ξεχνά να βγει στην επιφάνεια. Χαζεύοντας τον υποβρύχιο κόσμο παραλίας της νότιας Κέρκυρας, εξοικειώθηκε με το πότε αναπνέεις και κυρίως πότε δεν αναπνέεις μέσα στο υγρό στοιχείο. Εκτός νερού, όταν ήταν στην ακρογιαλιά, είχε μια cult όψη, με το τζόκεϊ καπέλο Scooby-doo και τα μαύρα κολυμβητικά γυαλάκια καθρέφτες στερεωμένα πάνω από τα φρύδια του, σαν ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια. Θύμιζε οδηγό μηχανής με το καλάθι στο πλάι από τον προηγούμενο αιώνα. Από στιγμή σε στιγμή νόμιζα ότι θα τον ακούσω να μου φωνάζει:

-Ξέρεις από βέσπα;

Η Χαρούλα ακολούθησε διαφορετικό υδάτινο δρόμο στην εκμάθησή της. Βελτίωσε γρηγορότερα τη σωστή χρήση των χεριών της χωρίς να περνά τόση ώρα υποβρύχια. Αδυνατώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου πως ακριβώς ξεκίνησε το παιχνίδι μας μέσα στο νερό. Απομακρυνόμουν λίγο από εκεί που η μικρή μου πατούσε και εκείνη αναγκαζόταν να σαλπάρει προς το μέρος μου, παύοντας να ακουμπά τις πατουσίτσες της στην σιγουριά του βυθού. Κουνούσε με δύναμη τα χέρια της και κρατώντας το μουτράκι της έξω από την επιφάνεια φώναζε εναγωνίως κολυμπώντας προς το μέρος μου:

-Κράταμε! Κράταμε!

Εγώ έκανα ότι δεν άκουγα καλά και την ρωτούσα υπερβάλλοντας θεατρικά στην έκφραση απορίας:

-«Πάταμε»;! Όχι, όχι δεν μπορώ να σε πατήσω γιατί θα βουλιάξεις…

Παραμένοντας σε απόσταση αναπνοής από την κόρη μου, την άκουγα καθώς με προσέγγιζε,  να μου φωνάζει με ένα τόνο απελπισίας:

-Κράταμε!

Το παιχνίδι μας είχε ιδιότυπους κανόνες. Ενώ με το στόμα μου προσποιόμουν ότι δεν καταλάβαινα, με το σώμα μου την πλησίαζα και έτσι στην ουσία την καθησύχαζα. Όπως και να είχε, όταν τελικά μετά από μερικά μόλις δευτερόλεπτα αρπαζόταν από τον λαιμό μου με μάλωνε ζουζουνιάρικα:

-Γιατί δεν με κράταγες;

Με την στιχομυθία να κλείνει με κάτι του στυλ

-«Κράταμε» μου έλεγες; Εγώ άκουγα «παράταμε» και καταλαβαίνεις δεν μπορούσα να παρατήσω την ζαργάνα μου στην μέση της θάλασσας…

Και πνίγαμε την όποια διαμαρτυρία σε γαργαλητά, συνοδεία γαργαριστού γέλιου …

Τα λογοπαίγνια εναλλάσσονταν ανάλογα με το τι μου φώναζε. Το «πιάσε με» της Χαράς γινόταν «άσε με» στα αυτιά του μπαμπά της, και το «έλα βρε μπαμπά βοήθα με» μεταφραζόταν για χάρη του παιχνιδιού σε «κοίτα με μπαμπά, κοίτα με»…

Το παιχνίδι με την μικρή μου βελτιώθηκε σημαντικά όταν κάποια στιγμή, ενώ εκείνη ήταν γαντζωμένη στην αγκαλιά μου,  της έβαλα στοίχημα ότι μπορούσα να την απαγκιστρώσω από επάνω μου χωρίς να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου. Δέχτηκε και με κοίταγε με έκπληξη μη μπορώντας να φανταστεί τι θα έκανα. Την πρώτη φορά λοιπόν, έσφιξε τα χεράκια της στον λαιμό μου και περίμενε να δει πως θα τα κατάφερνα. Εγώ, βούλιαξα σιγά σιγά το σώμα μου και έτσι η μικρή μου χαλάρωσε άμεσα την λαβή της, προκειμένου να μην την παρασύρω μαζί μου προς τον βυθό, συνεχίζοντας να κολυμπά στην επιφάνεια. Μένοντας για μερικά δευτερόλεπτα κάτω από το νερό, την ανάγκασα να βάλει πλώρη προς τα ρηχά, εκεί που πατούσε. Εκπνέοντας μέρος του αέρα που είχα φυλάξει στα πνευμόνια μου, γύρισα ανάσκελα μέσα στο νερό και απόλαυσα το κορμάκι που κουνούσε γρήγορα χεράκια και ποδαράκια θυμίζοντας έντονα κουταβάκι που κολυμπά. Αναδύθηκα λίγα εκατοστά μπροστά της, προτρέποντάς την να με φτάσει, ενθαρρύνοντάς την, σχολιάζοντας πόσο ωραία κολυμπά. Μόλις πάτησε τα πόδια της στην άμμο, με άρπαξε και πάλι αγκαλιά ζητώντας μου να ξαναπάμε εκεί που δεν πατάει. Αυτή η παράξενη εκτόξευση της μινιατούρας ανθρώπινης τορπίλης συνεχίστηκε πολλές φορές και για πολλές μέρες. Σταδιακά βελτιώσαμε και το στυλ μας, που όλο και περισσότερο θυμίζει πρόσθιο.

Η πραγματική όμως έκπληξη για εμένα ήρθε από τον μικρό μου. Ο Ερμής, με τον παράτολμό του χαρακτήρα δεν παύει να μου θυμίζει ότι όλα εδώ πληρώνονται. Ό,τι πίστωσα τους δικούς μου σε αγωνία για το μεγάλωμά μου πριν από δεκαετίες, καλούμε να το αποπληρώσω σήμερα. Τρέμω δε, μην είναι «έντοκα»!

Ήμασταν σε παραλία νότια στο Ρέθυμνο και απολαμβάναμε το νερό, όταν κάποια στιγμή ο σπόρος μου αποφάσισε να σταματήσει να χαζεύει τον βυθό για να με πλησιάσει και να  διεκδικήσει λίγο χρόνο από ενδοθαλάσσια πατρική αγκαλιά μαζί με τα συμπαρομαρτούντα της. Η μικρή μου είχε πρόσφατα αποχωρήσει για να βρει ζεστό και κυρίως στεγνό λιμάνι στη μητέρα της. Στεκόταν πλάι στη ξαπλώστρα της μαμάς της, κουκουλωμένη με τη ροζ πετσέτα της, τουρτουρίζοντας ελαφρά, με μπλαβί χειλάκια και με μια μυτούλα να στάζει θάλασσα. Δοκίμαζε μπουκιές από φρούτα που φροντίζουμε να έχουμε μαζί μας στην ακρογιαλιά.

Ευκαιρία λοιπόν για το δελφίνι «Ερμούκο» να έρθει να παίξει μαζί μου. Ανάμεσα στα άλλα πειράγματα θυμήθηκα το παιχνίδι που συχνά τον τελευταίο καιρό κάνω με την αδερφή του και τον ρωτώ με ενθουσιασμό:

-Θέλεις να σου δείξω πως μπορώ να ελευθερωθώ από την αγκαλιά της Χαράς χωρίς να την αγγίξω;

-Ναι! μου απαντά.

Τον αφήνω να σφίξει τα χεράκια του γύρω από το λαιμό μου. Εκείνος εξαρχής με ξαφνιάζει, καθώς κολυμπά πίσω από τον ώμο μου και με πιάνει από τον λαιμό με το κορμάκι του από την πλευρά της πλάτης μου. Η στάση δεν ήταν η συνηθισμένη με την οποία με άρπαζε η Χαρούλα. Αντιθέτως, έτσι κολυμπούσαμε πριν από λίγη ώρα με τον Ερμή και φαντάστηκα ότι για αυτό μάλλον προτίμησε να με πιάσει με το συγκεκριμένο τρόπο. Όπως και να έχει, σκέφτηκα, δεν θα υπάρχει πρόβλημα, αφού και έτσι θα έπιανε το κόλπο μου.

-Είσαι έτοιμος; τον ρωτάω.

-Ναι! μου ανταπαντά με ενθουσιασμό.

Εκείνος ήταν έτοιμος. Εγώ δεν ήμουν για αυτό που θα ακολουθούσε! Καταδύομαι σιγά, σιγά περιμένοντας το χαλάρωμα της θηλιάς από χεράκια που αγκάλιαζαν τον λαιμό μου. Όχι μόνο δεν χαλάρωναν τα χέρια αλλά ίσως και να κρατιόταν λίγο πιο σφιχτά για να μην του ξεφύγω. Μέσα σε δευτερόλεπτα, σκηνές κατέκλυσαν το μυαλό μου, λες και το θαλασσινό νερό που μας αγκάλιαζε πλημμύρησε την σκέψη μου με τρομακτικές εικόνες πνιγμών και θρήνων! Αναδύθηκα αμέσως για να ακούσω ένα ξέπνοο

-Σε κέρδισα! συνοδευμένο από γελάκια.

Επιστροφή στο παρελθόν! Ο εαυτός μου, με την μορφή του γιού μου με χλεύαζε κατάμουτρα, με αυτό το παιδικό θράσος που δεν σου επιτρέπει να το παρεξηγήσεις.

-Βρε άτιμε άντρα! Του αντιτείνω τάχα πειραγμένος  και τον αρπάζω από τις μασχάλες για να τον πετάξω ψηλά ώστε να βουτήξει με φόρα πέφτοντας με τα πόδια στο νερό μόλις μερικά εκατοστά πιο πέρα. Καθώς με την σειρά του αναδυόταν πεταρίζοντας τα μάτια του τα ντυμένα με απορία για την αντίδρασή μου, φυσώντας δυνατά το νερό από τα ρουθούνια του, με άκουσε να θριαμβολογώ σαν εκφωνητής αθλητικών γεγονότων:

-…και νικητής του αγώνα είναι ο Ερμής! Καθώς του σήκωνα το δεξί χέρι όπως κάνουν οι διαιτητές στην πυγμαχία.

Αντανακλαστικά σχεδόν έκανα μια επίδειξη ισχύος, όμως άμεσα ένιωσα την ανάγκη να αποδώσω τα του Καίσαρα… δείχνοντας, ή μάλλον επιδεικνύοντας ταυτόχρονα και την δύναμη μου. Άλλωστε το μέγεθος της νίκης σου καθορίζεται από το μέγεθος του αντιπάλου σου.

-Βρε άτιμε άντρα! με ακούει να του επαναλαμβάνω, …να μου πήγε!

Γελώντας βγήκαμε έξω γιατί δεν κρατιόταν, έπρεπε οπωσδήποτε να διηγηθεί στα κορίτσια πως κέρδισε τον μπαμπά. Τους άφησα ενώ είχε ήδη αρχίσει την αφήγηση στη μάνα του που τον σκούπιζε, για να δραπετεύσω από τις επερχόμενες επιπλήξεις της καλής μου, με την δικαιολογία της ανάγκης να κολυμπήσω λίγο.

Η θάλασσα με πήρε στην αγκαλιά της χωρίς όμως να δεχθεί να ξεπλύνει τις πρόσφατες αναμνήσεις που κατέκλυσαν πάλι το κεφάλι μου. Καθώς κολυμπώ με ένταση, θαρρείς πως παλεύω να ξεφύγω από το μοιραίο που παραλίγο να συμβεί. Βρίσκω προσωρινή λύτρωση ξεφεύγοντας από τα μονοπάτια που είχε ήδη πάρει η μνήμη μου με πυξίδα τους συνειρμούς, βυθίζοντας το ειδικό στο γενικό.

Τριακόσιοι εβδομήντα τόσοι πνιγμοί μόνο πέρσι! Τραγική αναλογία. Περισσότεροι από ένας πνιγμένος κάθε μέρα! Σε μια χώρα που μουλιάζει στο θαλασσινό νερό χιλιάδες χρόνια τώρα, και που οι, μέχρι πρότινος νεόπλουτοι κάτοικοι της, πρώτα έφτιαχναν πισίνα και μετά κήπο, η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων δεν ξέρει να κολυμπά. Δεν φτάνει δε η άγνοια μας στο συγκεκριμένο άθλημα, επιμένουμε να βρέχουμε και τα μωρά μας, χωρίς να εφαρμόζουμε ούτε τη στοιχειώδη ασφάλεια του σωσιβίου. Κάτι πιτσιρικάκια μερικών μηνών αρπαγμένα σαν τρομαγμένα κοάλα από το λαιμό της μαμάς ή του μπαμπά να βαφτίζονται πανικόβλητα στην θάλασσα. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου όποτε αντιμετωπίζω τέτοιες ανόητες οικογενειακές στιγμές στην παραλία.   

Το σκηνικό όμως που στοίχειωνε την σκέψη μου δεν ήταν η μακάβρια πιθανότητα του μικρού μου δύτη να μην με αφήσει έγκαιρα. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να βυθιστώ ζωσμένος το υπερπολύτιμο φορτίο μου, ούτε για δευτερόλεπτα. Μόλις αντιλήφθηκα τις προθέσεις του Ερμή, κατέθεσα τα όπλα, δεχόμενος την ήτα μου σε αγώνα που σε καμία περίπτωση δεν με ενδιέφερε αν θα χαρακτηριστώ ρίψασπις. Ο πνιγμός είναι σιωπηλός εχθρός και δεν θα ρίσκαρα να δοκιμάσω την αντοχή της αναπνοούλας στην πλάτη μου για να διαπιστώσω τις δυνατότητές του! Πόσο μάλλον για να κερδίσω…

Το σκηνικό που πλημμύριζε τις πτυχές του εγκεφάλου μου είχε εκτυλιχτεί μόλις χθες στα δωμάτια που μας φιλοξενούν για λίγες μέρες. Ήρθε να μας αποδείξει περίτρανα πως το κακό δεν θέλει πολύ για να συμβεί. Καιροφυλακτεί και μόλις δεν το περιμένεις μπορεί να ανατρέψει όλη σου την ζωή.

Χθες λοιπόν, φυσούσε τόσο δυνατά που κυριολεκτικά σήκωνε πέτρες. Το συνηθίζει αυτό ο καιρός νότια του Ρεθύμνου. Όταν ο Αίολος αποφασίσει να αφήσει ελεύθερους τους γιούς του, είναι τέτοιο το μένος τους που νιώθεις την άμμο να σε μαστιγώνει και δεν μπορείς ούτε στην ακροθαλασσιά να καθίσεις. Πόσο μάλλον να αποτολμήσεις να κοντραριστείς με τα κύματα. Ιδανική λύση για τα παιδιά η μικρή πισίνα που διέθεταν τα δωμάτια που νοικιάζαμε. Μάλιστα, προσκαλέσαμε και την μικρή μιας συναδέλφου της γυναίκας μου. Μια που εκείνη δούλευε και εμείς κάναμε διακοπές, η κόρη της θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει το πρωινό με τη Χαρά και τον Ερμή. Μόλις λοιπόν αντιληφθήκαμε ότι ο καιρός ήταν απαγορευτικός για θάλασσα, πήραμε τηλέφωνο την Βασιλική και στην συνέχεια ανακοινώσαμε στα παιδιά μας ότι θα την βγάλουμε στην απάνεμη πισίνα. Άλλο που δεν ήθελαν αυτά.

Η μικρή τους φίλη δεν άργησε να καταφθάσει. Την έφερε ο μπαμπάς της και αφού μας την παρέδωσε, αποχώρησε άμεσα για να επιστρέψει στην δουλειά του. Πρώτη φορά που βρισκόμασταν όλοι μαζί στο υγρό στοιχείο. Η μικρή Μαρία, η μονάκριβη κόρη της Βασιλικής, πριν λίγες μέρες είχε γίνει έξι χρονών. Είναι μια πανέξυπνη, ευγενική και συνεργάσιμη κουκλίτσα που έχω την τιμή να μεγαλώνω στο ιατρείο μου.

Βάλαμε τα αντηλιακά μας και ετοιμαστήκαμε να πλατσουρίσουμε στην πισίνα, συντροφιά με έναν φουσκωτό κροκόδειλο. Πριν προλάβουν να βουτήξουν η Χαρούλα τρέχει κοντά μου ανακοινώνοντάς μου:

-Κακά μπαμπά!

Την συνοδεύω στις τουαλέτες-αποδυτήρια δίπλα στην πισίνα, όπου ως συνήθως, δεν άργησε πολύ να ολοκληρώσει το έργο της. Η μικρή μου, επιβεβαιώνοντας τις άτυπες στατιστικές για το φύλλο της, είναι εντυπωσιακά αποτελεσματική στην τουαλέτα. Το χαρακτηριστικό της «έκανα» το ακούς μέσα σχεδόν σε δευτερόλεπτά, ενώ με την εκπληκτική υγιεινή καθαρόαιμης σπιτόγατας, το σκούπισμά της διαρκεί επίσης δευτερόλεπτά. Η μοίρα επέλεξε η ολιγόλεπτη στο σύνολό της επίσκεψη της μικρής μου στην τουαλέτα, να με κρατήσει μακριά από όσα συνέβησαν λίγα μέτρα πιο πέρα. Αρκέστηκα να τα πληροφορηθώ δεύτερο χέρι από την γυναίκα μου καθώς άπλωνε τα μουσκεμένα ρούχα της. Τι είχε γίνει;

Αφού είχαν ρίξει τον φουσκωτό κροκόδειλο, ο Ερμής είχε πηδήξει στην πλάτη του και τον ίππευε κρατώντας ισορροπία για να μην ανατραπεί. Η Μαρία δίσταζε να τον ακολουθήσει. Η μικρή μας φίλη δεν είναι τόσο μικρή που να μην μπορείς να συνεννοηθείς μαζί της. Το αντίθετο μάλιστα. Επιβεβαιώνοντας την ωριμότητα των έξι χρόνων που ήδη είχε διανύσει στην ζωή της, ενδεδυμένα με μια ευγένεια κληρονομιά από την ανατροφή της, είναι από τα παιδιά που χαίρεσαι να έχεις. Σκύβει η γυναίκα μου και την ρωτά όσο πιο γλυκά μπορεί.

-Μαράκι, ξέρεις κολύμπι;

-Ναι… απαντά η μικρή.

Κάτι στην χροιά αυτού του «ναι», κάτι στην γλώσσα του σώματος της μικρής, ανάγκασε την καλή μου να επιμείνει για επιβεβαίωση.

-Δεν φοράς μπρατσάκια;

-Όχι…

Και σαν να ένιωθε την ανάγκη να το αποδείξει η Μαρία βρίσκει το κουράγιο και σκαρφαλώνει στην ράχη του κροκόδειλου που επέπλεε στην πισίνα, κουβαλώντας πλέον δύο παιδιά. Η ισορροπία ήταν αδύνατη ακόμα και σε πρωταθλητή του ροντέο! Το στρώμα ανατράπηκε και τα παιδιά βρέθηκαν μέσα στο νερό. Ο Ερμής δεν άργησε να βγει στην επιφάνεια και μάλιστα σχεδόν αμέσως να δαμάσει εκ νέου το φουσκωτό ερπετό. Η Μαρία αναδύθηκε στιγμιαία στην επιφάνεια για να βυθιστεί ήσυχα προς το βυθό χωρίς να δείχνει το παραμικρό σημείο επανεμφάνισής της. Η γυναίκα μου αντιδρώντας αντανακλαστικά, ωθούμενη από το φόβο για το παιδί, βούτηξε στην πισίνα με τα ρούχα και σήκωσε την μικρή στην επιφάνεια. Η Μαρία άρχισε να βήχει παλεύοντας να καθαρίσει τα πνευμόνια της και ταυτόχρονα να ρουφήξει όλο τον αέρα που είχε για λίγο στερηθεί…

Συγκρατώντας την ένταση που εφορμούσε να απελευθερωθεί, η γυναίκα μου την βοήθησε να βγει από την πισίνα και στην συνέχεια σκαρφάλωσε πλάι της. Ο Ερμής συνέχιζε ατάραχος την «βαρκάδα» του πάνω στον κροκόδειλο καθώς εγώ σκούπιζα την Χαρούλα στην τουαλέτα και η γυναίκα μου την Μαρία στην πισίνα.

- Μαράκι μου εσύ δεν είπες ότι δεν χρειάζεσαι μπρατσάκια; Την ρωτά όσο πιο ήρεμα μπορούσε.

- Ναι! Η μαμά λέει ότι θα ξεμάθω αν φορέσω πάλι μπρατσάκια…

- Και πως κολυμπάς;

- Με το σωσίβιο μακαρόνι…

- Και αν δεν έχεις σωσίβιο μακαρόνι;

- Τότε αναγκαστικά κρατώ σανίδα ή καμιά φορά φοράω μπρατσάκια… Αλλά μπορεί να ξεμάθω!

Η γυναίκα μου της φούσκωσε κάτι μπρατσάκια που υπήρχαν ξεχασμένα στην τσάντα του μπάνιου μας. Τα έβαλε στην μικρή, και στην συνέχεια έβγαλε τα δικά της μουσκεμένα ρούχα. Κάπου εδώ χρονικά κατέφθασα και εγώ με την ανακουφισμένη Χαρούλα για να αντικρίσω μια σχεδόν σκασμένη από το άγχος καλή μου. Άκουγα εμβρόντητος την ιστορία, παρακολουθώντας τα παιδιά μας να παίζουν στην πισίνα. Η μικρή Μαρία, νιώθοντας την ασφάλεια που της πρόσφεραν τα μπρατσάκια, άρχισε να εγκλιματίζεται σβήνοντας τον φόβο της, σαν τον αφρό που δεν προλάβαιναν να σχηματίσουν τα ποδαράκια τους για να διαλυθεί στην ήρεμη επιφάνεια του νερού.

Η γυναίκα μου εκπαιδευμένη να αντιμετωπίζει επείγουσες καταστάσεις μονολογούσε αναλογιζόμενη τι μπορούσε να είχε συμβεί…

- Το φαντάζεσαι;!

- Όχι της απαντώ και δεν θέλω να το φανταστώ!

- Τι ευθύνη! Κοίτα από το τίποτα τι μπορεί να συμβεί…

- Τα παιδιά όσο καλοαναθρεμμένα και όσο ώριμα και να είναι, δεν παύουν ποτέ να είναι παιδιά. Η Μαρία, στην προσπάθεια της να μην σε προβληματίσει, μια που δεν είχε μαζί της το σωσίβιο-μακαρόνι, προτίμησε να ρισκάρει να βουτήξει στην πισίνα! Όμως και εσύ δεν την ρώτησες για σωσίβιο-μακαρόνι! Την ρώτησες συγκεκριμένα για μπρατσάκια…

- ΝΑΙ!!! Συγνώμη που δεν έπιασα με την σειρά όλα τα σωστικά μέσα που υπάρχουν! Ξεσπά, για να με δει να γελάω στην προσπάθειά μου να την βοηθήσω να χαλαρώσει λίγο…

Τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες και ας καταφέρνουν πολλές φορές να μας ξεγελούν για το αντίθετο.

Αυτά σκέφτομαι εντείνοντας το κολύμπι μου και πλησιάζοντας γρήγορα προς την ακτή όπου με περίμενε η ευτυχία μου. Η οικογένεια μου.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.