Καληνύχτα και όνειρα στεγνά!

Είμαι δορυφόρος σε δύο αστέρες. Η ζωή μου μοιράζεται στον αστερισμό του Ερμή και σε αυτόν της Χαράς. Καιρό τώρα έχω να ασχοληθώ στο blog με το 2ο αστεράκι μου και σήμερα θα διορθώσω αυτή την …αδικία. Η σημερινή ανάρτηση καθώς και η επόμενη, είναι αφιερωμένες στην κόρη μου και στο πως κάποιες "εφιαλτικές" βραδιές μετατράπηκαν σε ονειρεμένες. Πως μια απελπιστική κατάσταση, γέννησε τις πιο τρυφερές στιγμές που έχω ζήσει με την μικρή μου. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή, και όπως συνήθως συμβαίνει στα παραμύθια να γυρίσω πίσω το χρόνο.

Τα μικρά μου εκπαιδεύτηκαν στο να «ελέγχουν τους σφιγκτήρες τους» που λέμε στην ιατρική, λίγες εβδομάδες μετά τα δεύτερά τους γενέθλια. Στην αρχή, όπως συχνά συμβαίνει με τα παιδιά της ηλικίας τους, έμαθαν να πηγαίνουν στην τουαλέτα την ημέρα. Μάλιστα στην εκκίνηση, η Χαρά πέρασε κατά μερικές μέρες τον Ερμή. Εκείνη έμενε στεγνή μέχρι το γιογιό, ενώ ο μικρός γέμιζε το σπίτι μικρές λιμνούλες και για λίγο επέστρεψε στις πάνες. Ο ανταγωνιστικός όμως χαρακτήρας του, λειτούργησε υπέρ του και μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα κατάφερε να μένει και αυτός στεγνός.
Στον ύπνο τους, αργήσαμε λίγο να τα εμπιστευτούμε. Πολλά παιδιά πετάνε τις πάνες μια και καλή, μέρα και νύχτα. Εμείς χρειαζόμασταν λίγο περισσότερο χρόνο. Λίγους μήνες αργότερα, και πάντως πριν κλείσουμε τα τρία, με βασικό κριτήριο την στεγνή πρωινή πάνα, πήραμε την απόφαση να κάνουμε την απόπειρα… και δικαιωθήκαμε! Τέλος οι πάνες! Μια έντονη οικολογική παραφωνία, στην κατά τα άλλα άκρως φιλική προς το περιβάλλον ζωή μας. Βλέπετε έχουμε παιδιά και οφείλουμε να τους κληροδοτήσουμε λίγο από τον παράδεισο που μας έχουν δανείσει. Για αυτό ανακυκλώνουμε συσκευασίες, μπαταρίες, παλιές μηχανές, φτιάχνουμε κομπόστ με τα τρόφιμα και τα υπόλοιπα του κήπου, χρησιμοποιούμε το νερό από το μπάνιο για την τουαλέτα, μέχρι και σαπούνι από το λάδι με τα υψηλά οξέα φτιάξαμε(δεν τρωγόταν με τίποτα και για αυτό ακολουθήσαμε στην κυριολεξία την συμβουλή «μην το πιείτε …λουστείτε»). Εκτός λοιπόν από την αναπτυξιολογική σημασία για την ωριμότητα των μικρών μου, δεν μας πήγαινε καλά να γεμίζουμε τα σκουπίδια με …πάνες!
Ακόμα μια μικρή κατάκτηση στην αυτοκρατορία που λέγετε ζωή της Χαράς και του Ερμή. Αυτή την φορά είχαμε ισοπαλία. Αρχικά τουλάχιστον, και τα δύο τα βλαστάρια μου έβγαλαν ταυτόχρονα τις νυχτερινές πάνες. Στην πορεία όμως μας προέκυψε μια δυσάρεστη έκπληξη…
Ο Μάιος πέρασε και τα δίδυμα συμπλήρωσαν τα τρία τους χρόνια. Όλα καλά και όλα ωραία τους πρώτους καλοκαιρινούς μήνες μέχρι που ένα πρωινό του Ιούλη η μικρή μου ξύπνησε μούσκεμα, όχι στον ιδρώτα αλλά στα …τσίσα!
«Ε! θα κουράστηκε πολύ χθες, θα ήπιε πολλά υγρά, θα έφαγε πολύ καρπούζι…» και άλλα τέτοια σοφά σκεφτήκαμε. «Δεν πειράζει, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!» είπαμε και αποφασίσαμε να μην αλλάξουμε τίποτα στις πρακτικές μας. Δυστυχώς όμως, οι υγρές καλοκαιρινές νύχτες άρχισαν να επαναλαμβάνονται. Ακόμα και όταν δεν είχε κουραστεί πολύ η μικρή. Ακόμα και όταν δεν έτρωγε πολύ καρπούζι…
Το να αποκλείσουμε την πιθανότητα ουρολοίμωξης ήταν επιτακτική. Μια ουρολοίμωξη θα δικαιολογούσε την απώλεια ελέγχου και την τάση για ούρηση. Όσο δύσκολη είναι η λήψη ούρων από ένα κοριτσάκι βρέφος, τόσο εύκολη γίνεται για ένα κοριτσάκι που πλέον χρησιμοποιεί την τουαλέτα. Η μικρή μου ένα μεσημέρι μετά το σχολείο έκατσε στον "θρονο" για να κάνει "τσίσα". Χωρίς να της πω τίποτα, έβγαλα κρυφά το αποστειρωμένο κυπελάκι και προσποιούμενος ότι απλά έσκυβα ώστε να την "σκουπίσω" όταν τελειώσει, έβαλα το κυπελάκι και έπιασα λίγα ούρα με ελεύθερη ούρηση. Έτσι απλά! Και έτσι απλά το δείγμα ήταν στείρο... Αρα, το παθολογικό αίτιο όλο και απομακρυνόταν.

Δεν ξαναβάλαμε πάνα στην Χαρούλα. Μετά από τόσους επιτυχημένους μήνες, η παλινδρόμηση θα ήταν κρίμα. Βάλαμε «πάνα» στο στρώμα, ένα υποσέντονο δηλαδή και αντιμετωπίσαμε το θέμα με απόλυτη φυσικότητα. Δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουργήσουμε τύψεις στην μικρή για κάτι που δεν φταίει και που σε καμία περίπτωση δεν κάνει επίτηδες.
Η ψυχραιμία της καλής μου δοκιμάστηκε σοβαρά όταν οι νύχτες της μικρής μου άρχισαν να παρασύρουν στην υγρασία και τις μέρες της. Την έβλεπες να κάνει τον «χορό της βροχής» ή μάλλον πιο σωστά τον «χορό της ούρησης», ξέρετε αυτόν που σκύβεις ελαφρά προς τα εμπρός και στρίβεις τα πόδια σου λες και κοιτάν το ένα το άλλο με αγωνία λες και γνωρίζουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα γίνουν μούσκεμα… Την ρωτούσαμε:
«Μήπως θέλεις να κάνεις τσίσα σου;»
«ΟΧΙ!!!» μας απαντούσε κατηγορηματικά, και στα επόμενα δευτερόλεπτα μούσκευε λίγο το βρακάκι της και μετά από λίγο έτρεχε στην τουαλέτα. Εντάξει, το να αλλάζουμε 2-3φορές την εβδομάδα τα σεντόνια από το κρεβάτι το είχαμε αποδεχθεί, όμως να αλλάζουμε 2-3φορές την ημέρα το βρακάκι της…

Ποιας!; Της Χαρούλας, που πριν από περισσότερο από ένα χρόνο είχε πετάξει τόσο εύκολα τις πάνες…
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μεσημέρι μόλις είχαμε γυρίσει από το «σχολείο»(έτσι λέμε τον παιδικό) και στην άκρη της σκάλας η μικρή άρχισε τον …«χορό» της. «Μήπως θέλεις να πάμε για τσισάκια;» ρωτώ για να ακούσω το γνωστό «ΟΧΙ!». Στην συνέχεια έκατσε στο πρώτο σκαλί σφίγγοντας τα πόδια της και ως συνήθως είχε την πρώτη απώλεια, για να ζητήσει μόνη της σε λίγα λεπτά να πάει στην τουαλέτα, όπου ολοκλήρωσε το υγρό της έργο.
Ψάχναμε να βρούμε το στρεσσογόνο γεγονός που δημιούργησε αυτήν την κατάσταση και τίποτα δεν μας ερχόταν στο μυαλό. Αυτό που σίγουρα μας ερχόταν ήταν μια μόνιμη οσμή ούρων όταν πλησίαζες το βρακάκι της, που θύμιζε παραμελημένο ηλικιωμένο και που τρέλαινε την γυναίκα μου. Κάποια στιγμή την έπιασα θυμωμένη να μονολογεί… «μήπως το κάνει επίτηδες;;; Αφού φαίνεται ότι θέλει να πάει για τσίσα και το ξέρει, γιατί τα κρατάει;…»
Κάπου εκεί έφαγα την φλασιά…
«Το κάνει επίτηδες!» της λέω ενθουσιασμένος.
«Τι λες;» μου απαντά. «Εσύ δεν επέμενες ότι δεν το θέλει; Ότι πρέπει να βρούμε τον παράγοντα που το προκαλεί και μόνο όταν εκλείψει αυτός ο παράγοντας θα σταματήσει να βρέχεται;..». Η απελπισία, της είχε θολώσει τόσο την κρίση που στο δεύτερο μισό της πρότασης ο τόνος της φωνής της είχε επίτηδες κατέβει μερικές οκτάβες μιμούμενη, στα όρια της ειρωνείας, την δική μου. Το κατάλαβε έγκαιρα και συμπλήρωσε απολογητικά…
« Δεν μπορώ αυτήν την μυρωδιά. Πλησιάζω το μωρό μου και μου θυμίζει τους κατακεκλιμένους παπούδες στο νοσοκομείο. Η μικρή μου αποπνέει …εγκατάλειψη!!»
«Το κάνει επίτηδες» επαναλαμβάνω, «γιατί προσπαθεί να αποδείξει σε εμάς, αλλά κυρίως στον ίδιο της τον εαυτό ότι μπορεί να τα καταφέρει… Αγχώθηκε με τ ις νυχτερινές απώλειες. Απογοητεύτηκε, και μπήκε σε έναν φαύλο κύκλο. Ξέρει βαθιά μέσα της ότι μπορεί να ελέγχει την ούρηση, την ημέρα τουλάχιστον, και προσπαθεί να το αποδείξει. Κάνει κάτι σαν ασκήσεις κύστης, μόνο που δεν ξέρει πότε να το σταματήσει. Της έρχεται η τάση για να πάει στην τουαλέτα και επίτηδες το αναβάλει! Παλεύει να τα κρατήσει για λίγο ακόμα. Στην αρχή της είναι εύκολο. Στην συνέχεια, όταν ζορίζεται, αρχίζει τις γνωστές κινήσεις του «χορού της βροχής». Όταν νιώσει την υγρασία στο βρακάκι της το παίρνει απόφαση, απλώς είναι λίγο αργά…»
«Ωραία! Οπότε τι κάνουμε;»
«Η λύση βρίσκεται στην λύση της νυχτερινής ενούρησης. Μόλις διορθωθεί το βράδυ, θα στρώσει και η μέρα. Αυτή νιώθει προδομένη από το σώμα της και για αυτό προσπαθεί να αποδείξει την ικανότητα της. Αν μείνει στεγνή την νύχτα θα επανέλθει και η ημέρα στα κανονικά της»
«Πλάκα μου κάνεις!» μου απαντά η καλή μου με το μάτι της να γυαλίζει… «εσύ έλεγες ότι μπορεί να περάσουν μήνες ή και χρόνια με την νυχτερινή ενούρηση.. έτσι, θα την βγάζουμε από εδώ και πέρα…»
Είχε δίκιο. Περίπου ένα στα τέσσερα παιδιά βρέχει το κρεβάτι του μέχρι την ηλικία των πέντε και ένα στα πέντε μέχρι την ηλικία των επτά! Ο ενθουσιασμός της έμπνευσης μου, δεν μου άφησε περιθώρια να συνειδητοποιήσω τις συνέπειές της.
«Μην ανησυχείς. Η μισή λύση του προβλήματος είναι να βρούμε την αιτία του»
«Ρε ‘συ Νικολάκη, μήπως να της ξαναβάζαμε πάνα;»
«Δεν υπάρχει περίπτωση!» απαντώ σχεδόν αυστηρά, και βλέπω την ανακούφιση στο βλέμμα της. Στην πραγματικότητα ούτε εκείνη ήθελε η μικρή μας να ξαναγυρίσει στις πάνες. Όχι μόνο λόγω οικολογίας. Κυρίως λόγω ψυχολογίας. Δεν λέει τώρα, κοπελάρα τριών και… να φοράει πάνες! Τα παιδιά είναι σκληρά και οτιδήποτε διαφέρει το «καυτηριάζουν».
Και η λύση ήρθε μέσα από την καθημερινότητα.
Κάποιο απόγευμα που ήμασταν στο σπίτι και παίζαμε, η μικρή μου άρχισε τις γνωστές κινήσεις. Χωρίς να την ρωτήσω την πήρα αγκαλιά και σχεδόν σαν μέρος του παιχνιδιού, την πήγα στην τουαλέτα. Δεν έφερε αντίρρηση. Ακούστηκε μια βρυσούλα να τρέχει με πίεση και μια έκφραση ανακούφισης, σχεδόν ηδονής, απλώθηκε στο προσωπάκι της…
Έτσι πέρασε σχεδόν ένας μήνας. Η νυχτερινή ενούρηση συνεχιζόταν τις περισσότερες βραδιές, όμως η ημέρα είχε βελτιωθεί αισθητά. Άλλες φορές με προτροπή, κάποιες στα όρια της αυστηρότητας και τις περισσότερες φορές μόνη της, κατάφερνε να φτάσει έγκαιρα στην τουαλέτα. Βάλαμε και «στεγανούς» κανόνες, όπως να κάνουμε τσίσα πριν να φύγουμε από ή για το σχολείο, πριν να βγούμε βόλτα και φυσικά πριν πάμε για ύπνο. Αυτό το τελευταίο αποτελεί και μια από τις βασικές οδηγίες για την αντιμετώπιση της νυχτερινής ενούρηση. Δυστυχώς όμως, δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ήρθε και η ώρα να πάμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Μια ολόκληρη εβδομάδα με τα ξαδέρφια μας στην Χαλκιδική. Σας έχω ήδη διηγηθεί πως περάσαμε. Αυτό που σας είχα αποκρύψει ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία αυτών των διακοπών: πως καταφέραμε να έχουμε «όνειρα στεγνών νυχτών» που έγιναν πραγματικότητα.
Η λύση του μυστηρίου νυχτερινή ενούρηση της μικρής μου και πως την αντιμετωπίσαμε, στο επόμενο επεισόδιο. Μέχρι τότε…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!