Καληνύχτα και όνειρα ...στεγνά(μέρος 2ο και τελευταίο!)

Και τώρα η συνέχεια… (που όλοι περιμέναμε ;-)

Είχαμε μείνει στην εκκίνηση των περσινών μας καλοκαιρινών διακοπών. Φτάσαμε στα δωμάτια που θα μας φιλοξενούσαν. Ο κουνιάδος μου με την γυναίκα του και την μικρή τους κόρη, ο αδερφός μου με την νύφη μου και τα δύο δικά τους παιδιά και εμείς οι τέσσερις. Η κουνιαδούλα μου με τον μπατζανάκη μου και τα τρία θηριάκια τους έμεναν πολύ κοντά μας, στους παππούδες τους. Σύντομα λοιπόν, βρεθήκαμε να ξεπακετάρουμε και να προετοιμάζουμε το δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε για κάτι λιγότερο από μία εβδομάδα. Όταν ετοιμάζαμε το κρεβατάκι των μικρών μας, προνοήσαμε και στρώσαμε πρώτα το υποσέντονο και μετά το σεντόνι, για να ακούσουμε το μικρό μας παρατηρητή να σχολιάζει:

«Θα κατουλήσει και σε αυτό το κλεβάτι η Χαλά;»

«Όχι! Γιατί να κατουρήσει;» απάντησα με τον πιο φυσικό τρόπο, προσποιούμενος ότι δεν γνωρίζω τίποτα για το έγκλημα… για να συμπληρώσω:

«αλλά ακόμα και αν κατουρήσει, δεν έγινε τίποτα… είμαστε προετοιμασμένοι!» και χάιδεψα παιχνιδιάρικα την μικρή μου στο κεφάλι (ξέρετε σαν αυτές τις «αμερικανιές» στα σίριαλ, που ο γονιός τρίβει το κεφάλι του παιδιού του λες και θέλει να του ξεκολλήσει το σκάλπ).

Δεν έμοιασε να την πολυέπεισα.

Η μέρα μας πέρασε όπως και οι επόμενες. Απλώς φανταστικά! Ξεκουραστήκαμε, απολαύσαμε θάλασσα, βιβλία, φαγητό, παρέα και περισσότερο από όλα δεν χορταίναμε να χαζεύουμε τα μικρά μας να παίζουν μαζί. Βλέπετε τα ξαδερφάκια δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να βρίσκονται όλα μαζί! Η χημεία τους ταίριαξε ανέλπιστα καλά.

Ήρθε λοιπόν το βράδυ και μην έχοντας άλλη επιλογή επικαλέστηκα για ακόμα μια φορά τον παιδίατρο με τις γνώσεις να βοηθήσει τον πατέρα με την έγνοια.

Την εσωτερική σύγκρουση ή, μάλλον πιο σωστά ζύμωση που συχνά πυκνά βιώνω σε ότι αφορά τα παιδιά μου, οι κοινωνιολόγοι την ονομάζουν «σύγκρουση ρόλων». Θυμάμαι ακόμα το παράδειγμα όταν διάβαζα κοινωνιολογία. Ο διευθυντής ενός σχολείου ενημερώνεται ότι έστειλαν κάποιο παιδί στο γραφείο του για να το τιμωρήσει επειδή έκανε μια σκανδαλιά. Μπαίνοντας στο γραφείο του, πιθανώς έχοντας ήδη αποφασίσει ποια θα είναι η τιμωρία, αντικρίζει έκπληκτος το δικό του παιδί. Σε αυτή την φάση προκύπτει η «σύγκρουση των ρόλων»: να κάνει ότι θα έκανε σε κάθε μαθητή του και να φερθεί σαν διευθυντής σχολείου ή να κάνει ότι θα έκανε στο σπίτι και να φερθεί σαν πατέρας του παιδιού του;…

Έτσι λοιπόν, οι οδηγίες για την νυχτερινή ενούρηση λένε να στερούμε στο παιδί τα υγρά για τουλάχιστον δύο ώρες πριν να ξαπλώσει. Ωραία, καλή η θεωρεία για να πάμε και στην πράξη όμως… Τι γίνεται με το βραδινό μας γάλα;

Ειδικά το πρώτο βράδυ, είχανε φάει τόσο πολύ στην ταβέρνα που είχαμε πάει που ακόμα και να θέλαμε δεν νομίζω ότι θα έπιναν γάλα. «Καλή ευκαιρία!» σκεφτήκαμε. Έλα όμως που ο περίφημος νόμος του Μέρφυ, ως συνήθως είχε άλλα σχέδια… Η προσπέραση, μας έγινε από αριστερά, δηλαδή από εκεί που δεν το περιμέναμε. Η Χαρά είναι εκείνη που συνήθως αναζητά και πίνει όλο το βραδινό της γάλα. Και όμως η υπενθύμιση ήλθε από το παιδί με την μνήμη ελέφαντα, τον σούπερ κολλημένο με την ρουτίνα, γνωστό στην οικογένεια μας και ως …Ερμή.

Ότι τους ετοιμάζαμε λοιπόν για ύπνο ακούγεται ο μικρός μου να λέει: «δεν θα πιούμε γάλα;;!»

«Θέλετε γάλα;»

«Ναι!» ακούγονται με μια φωνή τα μικρά μου.

«Φτου!» δεν ακούγομαι εγώ, γιατί το σκέφτηκα χωρίς να το ξεστομίσω, ενώ είχα ήδη ξεκινήσει για να ετοιμάσω το γάλα.

Το ήπιε όλο η Χαρά και ούτε το ένα τρίτο, ως συνήθως, ο άτιμος ο Ερμής που είχε και την έμπνευση. Τελικά, όλα εξελίχθηκαν όπως ΔΕΝ τα θέλαμε. Ή μάλλον έτσι έδειχναν τα πράγματα μέχρι τα παιδιά να πάνε για ύπνο. Η μικρή μου πέρασε μια υπέρ του δέοντος δραστήρια μέρα. Κουράστηκε, άρα ο έλεγχος του σφιχτήρα της κύστης της, ήταν που ήταν χαλαρός, την νύχτα που θα ακολουθούσε θα ήταν ανύπαρκτος. Βάλτε το βραδινό γάλα για κερασάκι στην τούρτα, ήρθε και έδεσε το γλυκό. Μια προσπάθεια να τη πάω στην τουαλέτα μήπως και κάνει τσίσα πριν κοιμηθεί απέβη άκαρπη.

Τα παιδιά μας έπεσαν για ύπνο και εμείς απολαύσαμε την ηρεμία του κήπου που μοιράζονταν τα μπανγκαλόου, συντροφιά με μια παγωμένη μπύρα. Χαλαρώσαμε, μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων και κάπου εκεί στην αναφορά των υδάτων ήρθε η κουβέντα και στις νυχτερινές διαρροές της μικρής μου. Με απασχολούσε, ή μάλλον μας απασχολούσε. Δεν θέλαμε να το κάνουμε θέμα και σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε να αφήσουμε την μικρή μας να καταλάβει τίποτα. Παρόλα αυτά αποτελούσε μια πρόκληση, αν και ήμασταν προετοιμασμένοι για το σενάριο η ενούρηση να κρατήσει χρόνια…

Πέρασε η ώρα και αποφασίσαμε να πάμε να ξεκουραστούμε. Τα μικρά μας ήδη κοιμόντουσαν κανά τρίωρο.

Δεν θυμάμαι αν το είχα σχεδιάσει ή αν μου προέκυψε αυθόρμητα. Στην προσπάθεια μου να λύσω τον γρίφο της νυχτερινής ενούρησης της μικρής μου, απλά την σήκωσα στην αγκαλιά μου και χωρίς να την ξυπνήσω ή να ανάψω κάποιο φως, ψαχτά στο ημίφως, την πήγα στην τουαλέτα την έκατσα και χάιδεψα λίγο την πλατούλα της ψιθυρίζοντας της κάτι του στυλ «έλα να κάνουμε τσισάκια». Η βρυσούλα της άνοιξε και η κύστη της άδειασε. Ένα πεταχτό σκούπισμα και πριν το καταλάβει ήταν πάλι στο κρεβάτι της και συνέχιζε τον ύπνο της.

Το επόμενο πρωί έγινα μάρτυρας μιας από αυτές τις σκηνές αποκάλυψη για την προσωπικότητα των μικρών μου. Μια σκηνή που με την βοήθεια αυτών των γραμμών θέλω να χαράξω για πάντα στην μνήμη μου. Ήταν ως συνήθως, άγριο ξημέρωμα ή τουλάχιστον άγριο ξημέρωμα για ημέρες διακοπών. Δεν νομίζω ότι το ρολόι είχε δείξει επτά και ακούω φασαρία από το κρεβατάκι που μοιράζονταν τα παιδιά. Το μπανγκαλόου ήταν έτσι διαρρυθμισμένο ώστε εγώ και η γυναίκα μου κοιμόμασταν πάνω από τα παιδιά σε ένα δώμα με θέα το σαλονάκι-καθιστικό που φιλοξενούσε τα μικρά μας. Πετάχτηκα λοιπόν, για να προλάβω την φασαρία που ήξερα ότι θα έκαναν μόλις ξυπνήσουν για τα καλά. Πρόλαβα να δω τον Ερμή καθιστό και την μικρή μου, χωρίς να έχει ανοίξει ακόμα τα μάτια της, να τεντώνεται ή να «αποταυρίζεται» όπως λέμε στην Κρήτη. Ξαφνικά, διέκοψε την πλαστικότητα της κίνησής της και σαν να την τίναξε ρεύμα, έχωσε τα χέρια της ανάμεσα στα πόδια της ψαχουλεύοντας το εσώρουχό της και στην συνέχεια το σεντόνι. Είδα για λίγα δευτερόλεπτα να φωτίζει το πρόσωπό της η ανακούφιση. Η γλυκιά μου Χαρούλα, η ήρεμη δύναμη των διδύμων, ποτέ δεν είχε εκδηλώσει δυσφορία, στεναχώρια ή κάποιο συναίσθημα σχετικά με την νυχτερινή ενούρηση των τελευταίων μηνών. Με μια επιφανειακή προσέγγιση θα έλεγες ότι δεν την απασχολούσε το θέμα. Και όμως, εκείνο το πρωί που δεν γνώριζε ότι εγώ την παρακολουθούσα, άθελά της μου αποκάλυψε ότι την ένοιαζε και την παρα-ένοιαζε! Η πρώτη της αυθόρμητη κίνηση πριν καλά-καλά ξυπνήσει ήταν να δει εάν είχε βρέξει το βρακάκι και το σεντόνι…

Ήταν η πρώτη από μια σειρά στεγνών βραδιών, που κράτησε μήνες. Τι λέω μήνες, ακόμα κρατά. Η μικρή μου έχει να βρέξει το κρεβάτι της εδώ και ένα χρόνο.

Κάθε βράδυ, μηδενός εξαιρουμένου, δυο-τρείς ώρες αφού ξάπλωνε, την σήκωνα στην αγκαλιά μου και μέσα στο βραδινό ημίφως την πήγαινα στην τουαλέτα. Όπως σηκώνουμε τα παιδιά μας όταν γυρίζουμε από κάποια νυχτερινή έξοδο και αυτά έχουν αποκοιμηθεί στο καθισματάκι τους στο αυτοκίνητο, και στην συνέχεια τα εναποθέτουμε στο κρεβατάκι τους για να γυρίσουν πλευρό και να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Κάπως έτσι ήταν και το τελετουργικό μας. Την έπαιρνα αγκαλιά την πήγαινα στην τουαλέτα όπου, αφού της κατέβαζα μπιτζάμα και εσώρουχο, την κάθιζα και της χάιδευα την πλατούλα. Εκείνη ακουμπούσε το νυσταγμένο κεφαλάκι της στον ώμο μου και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ανακουφιζόταν αδειάζοντας την κύστη της. Ακολουθούσε ένα υποτυπώδες «ταμποναριστό» σκούπισμα και στην συνέχεια επιστροφή στο κρεβάτι, τακτοποίηση της μπιζάμας, σκέπασμα με το σεντόνι ή την κουβέρτα και, κάθε βράδυ, η μικρή μου να γυρίζει πλευρό και να ξαναπαραδίνεται στην αγκαλιά του Μορφέα. Προτού όμως μου την αρπάξει ο θεός του ύπνου, απαιτούσα την «πληρωμή» μου. Την φιλούσα στο μάγουλο και της ψιθύριζα …«το φιλάκι μου;!» και εκείνη κάθε βράδυ γύριζε το κεφαλάκι της και μου έσκαγε ένα φιλάκι στο δικό μου μάγουλο. Κάποιες φορές, θα ορκιζόμουν ότι διέκρινα ένα γελάκι να διαγράφεται στο πρόσωπό της. Φούσκωνα με αγαλλιάση και πήγαινα να κοιμηθώ.

Θυμάμαι δυο βραδιές που τα πράγματα δεν κύλησαν ακριβώς έτσι. Την πρώτη, πήρα την μικρή μου και ενώ εκείνη είχε τελειώσει το έργο της, εγώ έψαχνα στα σκοτεινά το χαρτί υγείας που για κάποιον λόγο δεν ήταν στην θέση του. Ακούω λοιπόν μέσα στο σκοτάδι ένα νυσταγμένο, λίγο βραχνό, ψιθυριστό και παραπονιάρικο… «έεκανααα!!». Κόντεψα να σκάσω στα γέλια, αλλά προτίμησα να μείνω σιωπηλός για να μην την ξυπνήσω. Εκείνη την βραδιά απλώς δεν …σκουπιστήκαμε.

Την δεύτερη από τις μη τυπικές βραδιές, η μικρή μου είχε αργήσει λίγο να κοιμηθεί και εγώ ήμουν πολύ κουρασμένος για να περιμένω να περάσει γεμάτο δίωρο. Αποτέλεσμα, βρεθήκαμε στην γνωστή μας θέση εγώ να της χαϊδεύω μισοκοιμισμένος την πλάτη χωρίς όμως το γνωστό ηχητικό επακόλουθο. Αντ’ αυτού άκουσα την Χαρούλα μου να διαμαρτύρεται σιγανά… «δεε έεχω!!!». Κοιμηθήκαμε μέχρι το πρωί και η μικρή μου έμεινε στεγνή.

Είχε περάσει τουλάχιστον ένα τετράμηνο που ανελλιπώς πήγαινα την μικρή μου μέσα στην νύχτα στην τουαλέτα. Μετά από μερικές ακόμα τυχαίες, πάντα όμως στεγνές νύχτες, που είτε «δεεε είχεεε», είτε εγώ ξεχάστηκα και δεν την πήγα, χαλάρωσα την άμυνά μου. Κάπου εκεί λίγο πριν η μετά τα περασμένα Χριστούγεννα, σταματήσαμε την προληπτική επίσκεψη στην τουαλέτα. Η μικρή μου πλέον ωρίμασε και όποτε το έχει ανάγκη με φωνάζει μέσα στην νύχτα. Όχι συχνά! Το πολύ, μια με δύο φορές την εβδομάδα ή ακόμα σπανιότερα. Την βραδινή ησυχία του σπιτιού μας ταράζει ευχάριστα μια παιδική φωνούλα που με καλεί νυσταγμένα «τσίσααα μπαμπά!». Ακολουθεί το γνωστό τελετουργικό για να δεχθώ στο τέλος την καλύτερη αμοιβή του κόσμου: το νυχτερινό μου φιλάκι.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!