Τα μικρά μου βιάζονται να κλείσουν τα τέσσερα. 
Ναι! Τα διδυμάκια μου καβατζάρισαν τα τρεισήμισι και το Μάιο θα γίνουν τεσσάρων! Τα χαίρομαι όσο δεν φαντάζεστε. Η δική τους όμως φαντασία είναι που καλπάζει και καθημερινά μας αιφνιδιάζουν με σχόλια που δεν περίμενα από το μικρό της ηλικίας τους. Μια λοιπόν που και η πανδημία είναι σε ύφεση, λέω να κάνω ένα ευχάριστο διάλειμμα και να σας διηγηθώ την σημερινή μας ιστορία, πηγαίνοντας στο …σχολείο μας.
Να σας περιγράψω όσο πιο γλαφυρά μπορώ, τι εννοώ όταν λέω για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, όταν δηλαδή ολοκληρώνουν τον 2ο χρόνο ζωής και μέχρι τον 5ο με 6ο, τα νήπια όπως τα λέμε στην παιδιατρική ορολογία, τι εννοώ λοιπόν όταν λέω ότι σε αυτή την ηλικία δεν υπάρχει καλύτερος σύμμαχος στην διαπαιδαγώγησή τους, από την φαντασία τους. Με ρωτούν συχνά οι γονείς νηπίων: «τι να κάνω που δαγκώνει τα άλλα παιδιά στον σχολείο;» ή «φοβάμαι μήπως ζηλεύει το αδερφάκι που σε λίγες μέρες θα γεννηθεί». Ανάμεσα στα άλλα, ανάλογα με την περίσταση, τονίζω την σημασία που παίζει η φαντασία των παιδιών αυτής της ηλικίας στο να μάθουν τι είναι καλό και τι κακό.
Σε αυτό τον τομέα οφείλω να αποδώσω τα εύσημα στην καλή μου και την δική της αστε
ίρευτη φαντασία, που γεννά ιστορίες με το ζηλιάρη Τοτό ή την Κούλα που δάγκωνε και δεν την έκαναν παρέα ή τέλος τον τσιγκούνη Πέτρο που δεν τον έπαιζε κανένας. Σήμερα λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω και εγώ λίγο με την φαντασία των μικρών μου. Κάτι το χθεσινοβράδινο παραμύθι του Τριβιζά (δεν χάνω την ευκαιρία αν είμαι στο σπίτι να τους διαβάσω κάτι πριν να κοιμηθούν. Από τις αδυναμίες μου η ελληνική μυθολογία αλλά και τα “άπαιχτα”, ατελείωτα λογοπαίγνια του Τριβιζά.), και κάτι η ανάγκη να αποτρέψω «δίδυμη σύρραξη» γεννήθηκε η παρακάτω ιστορία.
Δεν έχουμε διανύσει παρά μερικά βήματα από το σπίτι, καθοδόν για τον παιδικό σταθμό. Η Χαρούλα μου φορά ένα καφέ μπουφανάκι, το οποίο λόγω χρώματος είχα κατά λάθος φορέσει στον Ερμή λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Είχαμε πάει βόλτα και αγνοώντας τις ήπιες διαμαρτυρίες της, το φόρεσα στον Ερμή. Μόνο για μια βόλτα επειδή βαρέθηκα να ξανανέβω επάνω και να φέρω μπουφάν του μικρού μου. Άσε που του πήγαινε πολύ. Στην τότε βόλτα μας, κάποιος τους χάρισε από ένα μικρό δενδράκι στολίδι χριστουγεννιάτικο. Πράσινο του Ερμή και κόκκινο της Χαράς. Ο μικρός λοιπόν το φύλαξε στην τσέπη του μπουφάν του. Ή
μάλλον πιο σωστά την τσέπη του μπουφάν ΤΗΣ!
Όταν η μικρή μου έβαλε το χεράκι της στην τσέπη του μπουφάν της, έβγαλε από μέσα το πράσινο δενδράκι του Ερμή.
«Μπαμπά κοίτα τι βρήκα!»
Δεν χρειάζεται να σας πως ότι το ραντάρ του Ερμή αμέσως εντόπισε το δεντράκι του στο χέρι της Χαράς και το ύφος της φωνής του προμήνυε καυγά.
«ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΘΙΝΟ!!!»
Για να δω την πονήρω την μικρή να σφίγγει στην παλάμη το δενδράκι και να το κρύβει πάλι βαθιά στην τσέπη της.
«ΘΕΛΕΤΕ!» πετάγομαι εγώ ως διαδυδιμικός μεσολαβητής «να σας πω μια ιστορία…»
Η έμπνευση μου τους ξάφνιασε ευχάριστα.
"Ναι…" μουρμουρίζουν με ένα συγκρατημένο ενθουσιασμό.
«Μια φορά και έναν καιρό(η αγαπημένη μου και πολύ πρωτότυπη εισαγωγή), ήταν δύο αδερφάκια, ο Μημής και η Χαχά»
«ΌΧΙ δεν θέλω να μας πεις για εμάς!!...» πετάγεται ο Ερμής.
Με μια εσάνς αυστηρότητας τον προλαβαίνω: «μα δεν είπα Ερμή, είπα ΜΗΜΗ» και δεν είπα Χαρά αλλά ΧΑΧΑ. Και μάλιστα ξέρετε γιατί τον Μημή τον έλεγαν Μημή;»
«Γιατί;» ρωτά η Χαρά.
«Γιατί όλο φώναζε “μη!” “μη!” και την Χαχά την έλεγαν Χαχά, γιατί δεν έχανε ευκαιρία να μην κοροϊδέψει φωνάζοντας “χα!” “χα!”. Μια μέρα λοιπόν περπατούσαν στον δρόμο και η Χαχά βρήκε ένα δεντράκι του Μημή στην τσέπη της. Μόλις ο Μημής το πήρε χαμπάρι άρχισε να της φωνάζει “Μη! Μη! Είναι δικό μου, άφησέ το…” και η Χαχά κρατώντας το δεντράκι του Μημή άρχισε να τον πειράζει φωνάζοντας “Χα! Χα! Δεν μπορείς να το πάρεις, τώρα είναι δικό μου!”. Ξαφνικά, πετάγεται μπροστά τους ένας μεγάλος άντρας που τον έλεγαν …Μπούλα! Ξέρετε γιατί τον έλεγαν Μπούλα;»
«Γιατί;» ρωτά απορροφημένος ο Ερμής.
«Γιατί έμοιαζε με τον μπαμπούλα! Π ετάγεται λοιπόν ο Μπούλας και αρπάζει το δεντράκι παιχνίδι, εξηγώντας με αυστηρή φωνή “αφού αντί να παίζετe μαλώνετε, θα το πάρω εγώ και δεν θα το έχει κανείς…”
Ο Μημής και η Χαχά, τρόμαξαν! Δεν είπαν τίποτα και γύρισαν στο σπίτι τους. Λίγο πριν μπούνε μέσα γυρίζει ο Μήμης και λέει στην Χαχά: “συγνώμη που δεν σε άφηνα να παίζεις με το δεντράκι μου…” και η Χαχά του απαντά “εγώ ζητώ συγνώμη που δεν σου έδινα το παιχνίδι σου..” και τότε πετάγεται και πάλι μπροστά τους ο Μπούλας δίνοντας πίσω το δεντράκι, εξηγώντας τους ότι για πλάκα τους το είχε πάρει και τώρα που τους έβλεπε αγαπημένους ήθελε να τους το ξαναδώσει. Φεύγοντας τους συμβούλεψε αντί να μαλώνουν να μοιράζονται τα παιχνίδια τους γιατί έτσι θα έχουν διπλά παιχνίδια….»
Βλέποντας την αυλόπορτα του παιδικού μας σταθμού τους ρωτώ:
«Σας άρεσε η ιστορία;»
«Ναι!» Πετάγεται ο Ερμής.
6 σχόλια:
Αγαπημένε Pediatre,
Οτι έχεις ταλέντο...δημιουργικής γραφής το έχω καταλάβει και για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται.
Εμείς για τις αντίστοιχες περιπτώσεις δημιουργήσαμε τον φοβερό και τρομερό "Ρούλη Καλλικατζαρούλη" ο οποίος όπως φαντάζεσαι κάνει διαρκώς απίστευτες βλακείες, μπερδεύει πράγματα, σκοντάφτει στα μυτερά του παπούτσια και σχεδόν πάντα καταφέρνει να μας ξεμπλοκάρει.
Νομίζω τελικά ότι όλοι οι γονείς δημιουργούμε τέτοιες ιστορίες για να προλάβουμε εκρήξεις οργής και άλλα ξεσπάσματα.
Πολλούς χαιρετισμούς- Βασιλική, Ναύπλιο
pediatre, η προσφορά σου είναι πολύ σημαντική και σου ανήκει το Βραβείο Αγάπης για το Παιδί! Καλή Χρονιά και να χαίρεσαι την οικογένειά σου!
Βασιλική… καλησπέρα και για πολλοστή φορά ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Η συνηθισμένη μας πρωταγωνίστρια σε αυτοσχέδιες ιστορίες είναι η «τρελόγκα ζαβολίτσα» από ένα βιβλίο με παραμύθια. Εμφανίζεται στα παιδιά και εξαφανίζεται όταν εμφανίζονται οι μεγάλοι και έτσι αναγκαστικά τα καταφέρνουν τα πιτσιρίκια μόνα τους.
Πολλά φιλιά στο Ναύπλιο
Stepan… Ευχαριστώ για τα υπερβολικά καλά σου λόγια. Είμαι ευτυχισμένος με την δουλειά μου γιατί λατρεύω τα παιδιά. Μου αρέσει η επαφή με τους γονείς αλλά και με όσους αγαπούν τα παιδιά. Το μπλογκ, μου δίνει την μοναδική δυνατότητα να εκφραστώ και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την επικοινωνία μαζί σας. Μακάρι να καταφέρω να περάσω λίγη γνώση και κάποιες συμβουλές μέσα από τις «περιπέτειες» των μικρών μου.
Σε ευχαριστώ και πάλι και ανταποδίδω τις ευχές.
Για μια ακόμη φορά αναδεικνύεται το λογοτεχνικό σου ταλέντο!Είναι υπέροχο πώς παρουσιάζεις τις απλές καθημερινές στιγμές με τόση ευαισθησία και αγάπη! Να είσαι καλά και να μη χάσεις ποτέ αυτή την ευαίσθητη χροιά σου!
Αγαπητέ Νίκο καλημέρα και καλή χρονιά! Υπέροχη η ιστορία αλλά ακόμα πιο υπέροχο το concept του να δημιουργείς φανταστικούς ήρωες για να περάσεις μηνύματα στα παιδιά αυτής της τρυφερής ηλικίας! Λόγω επαγγέλματος (είμαι καθηγήτρια γαλλικών) βλέπω ότι πάντα τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες των ιστοριών και των βιβλίων και συχνά έχουν και την περιέργεια να μάθουν τι απέγιναν οι ήρωες και μετά το τέλος της ιστορίας!
Έτσι στο γιο μου -συνομήλικος με τα παιδιά σου (τέλος Μαΐου θα γίνει 4 χρονών!)-λέω κι εγώ παραμύθια δικής μου εμπνεύσεως (και μετά το ποστ σου ακόμη πιο συχνά!) για να του διδάξω συμπεριφορές. Νομίζω ότι μ’ ένα φανταστικό ήρωα πρώτον τα παιδιά απενοχοποιούνται (αφού τους δείχνεις ότι και κάποιος άλλος μπορεί να κάνει τα ίδια λάθη) και δεύτερον τους διδάσκεις το σωστό χωρίς να κάνεις κατήχηση!
Το πρόβλημα είναι ότι καμιά φορά (ειδικά σε ιστορίες που λέμε σε φάσεις κρίσης!) εγώ τις ξεχνάω ενώ ο γιος μου πάντα τις θυμάται και μου ζητάει να τις ξαναπώ ακόμη και μετά από βδομάδες!!
Αποφεύγω ωστόσο να διηγούμαι παραμύθια με τέρατα και άλλα τέτοια «φοβιστά» (που λέει κι ο γιος μου!) .Αξίζει να σου αναφέρω την ιστορία μιας φίλης της οποίας ο 4χρονος γιος στα καλά καθούμενα και χωρίς να έχει κάτι παθολογικό μείωσε δραματικά την ποσότητα του φαγητού που έτρωγε τη μέρα. Αφού πέρασαν κανά δυο βδομάδες της ανακοίνωσε σε ανύποπτο χρόνο ότι δεν τρώει πολύ για να μην παχύνει και τον φάει η κακιά μάγισσα! Και τότε η φίλη μου θυμήθηκε ότι το παιδί της έκοψε το φαγητό μετά το παραμύθι Χάνσελ και Γκρέτελ που είχε δει στο θέατρο και όπου η μάγισσα ταΐζει το αγοράκι με σκοπό να το παχύνει και να το φάει!!! Απίστευτο?
Γνωρίζω επίσης ότι η ηλικία των παιδιών μας είναι η ηλικία που και τα ίδια χρησιμοποιούν τη φαντασία τους στο παιχνίδι πλάθοντας ακόμη και φανταστικούς φίλους αλλά θα ήθελα να με διαφωτίσεις μέχρι πιο σημείο αυτό είναι φυσιολογικό.
Φιλικά
Άννα,Βέροια
Star-voula…Καλημέρα και ευχαριστώ για ακόμα μια φορά για την ενθάρρυνση και τα καλά λόγια…
Να είστε καλά…
Άννα… Καλημέρα και καλώς ήρθες στην παρέα του μπλογκ.
Το «πρόβλημα» με την μνήμη καμήλας που επιδεικνύουν τα μικρά μας το αντιμετωπίζουμε και εμείς. Άσε που από την μία άλλες ιστορίες σκαρφίζεται η καλή μου και άλλες εγώ, και το δυσκολότερο όλων: τα μικρά μου έχουν κληρονομήσει την φαντασία της καλής μου και αυτοσχεδιάζουν(του στυλ «θα μας πεις την ιστορία με το σύννεφο που δεν πετούσε;» ή «με την γάτα που δεν είχε πόδια;») και εγώ τους κοιτάω σαν χαζός γιατί δεν ξέρω ποια ιστορία σκέφτηκε η μαμά τους, ποια εκείνα και ποια εγώ και την έχω ξεχάσει…
Όσον αφορά την φαντασία στην προσχολική ηλικία και τους φανταστικούς φίλους είναι φυσιολογικότατη(άλλα έχουν περισσότερη και άλλα λιγότερη). Το σημαντικό είναι να μην προσπαθείς να αντιμετωπίσεις την φαντασία με πραγματικότητα. Το μόνο που θα καταφέρεις επιμένοντας ότι δεν υπάρχει δράκος κάτω από το κρεβάτι ή ότι δεν βλέπεις το φανταστικό φίλο που κάθεται μαζί σας στο τραπέζι, είναι το παιδί να απογοητευθεί ότι δεν μπορείς να το κατανοήσεις. Ο δράκος θα εξαφανιστεί και ο φανταστικός φίλος θα φύγει μόλις εκλείψει η αιτία που τον δημιούργησε.
Να χαίρεσαι τον μικρό σου και εύχομαι να σε εμπνέει για ατέλειωτες φανταστικές ιστορίες!
Δημοσίευση σχολίου