Τι είναι αυτό; Είναι ένας πίνακας ζωγραφικής που τον λένε «ζωή»

Μια ζωγραφιά είναι η ζωή μας.
Ένας πίνακας ζωγραφικής, με πινελιές και χρώματα από όταν γεννηθούμε μέχρι και να πεθάνουμε. Το πιο μεγάλο μέρος του πίνακα, φιλοτεχνείται στα πρώτα μας χρόνια. Είναι η βάση, το background, πάνω στο οποίο θα προστεθούν σιγά-σιγά οι λεπτομέρειες. Όσο πιο ζωντανές, με χρώμα, με άρωμα και συναίσθημα πινελιές βάλουμε στην αρχή, τόσο πιο φωτεινό πίνακα θα επενδύσουμε για ζωή στα παιδιά μας. Όχι πως δεν χρειάζεται και το σκούρο χρώμα. Δεν μπορεί να ξεχωρίσεις το φως αν δεν έχεις το μαύρο της σκιάς. Μόνο να φροντίσουμε να μην μαυρίσει πολύ ο πίνακας. Μου αρέσει να λέω στους γονείς «ποτέ μην αφήνετε ένα «μη» χωρίς ένα μπράβο», και το εφαρμόζω και στα παιδιά μου. Όσο τρυφερός είμαι, άλλο τόσο αυστηρός γίνομαι. Από όταν ήταν μωρά θυμάμαι, πάντοτε πάντρευα το «μη» με το «μπράβο». Φώναζα στον Ερμή «Μη το κινητό του μπαμπά!» και αμέσως τον επιβράβευα «μπράβο αγόρι μου που δεν πειράζεις το κινητό του μπαμπά…».
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι, ως συνήθως, στον παιδότοπο, με το «καψώνι» από τα μικρά μου κάθε λίγο να με διακόπτει. Δεν πρόλαβα να κάτσω και να ανοίξω το laptop να σου η Χαρά «τσίσα μπαμπά…».
Μόλις γυρίζω με την Χαρούλα παίρνει την σκυτάλη ο Ερμής. Και σε αυτή την περίπτωση «τσίσα μπαμπά». Γυρίζω και προτού καλά-καλά η πρώτη γουλιά του πρωινού καφέ καταλήξει στο στομάχι μου, ακούω τον Ερμή να λέει «κακά μπαμπά!»
«Πλάκα με κάνεις!» απαντώ αυθόρμητα, θυμούμενος τις μακεδονικές μου ρίζες.
«Δεν θου κάνω πλάκα…» απαντά σχεδόν με παράπονο.
Να ‘μαστε λοιπόν και πάλι στις λιλιπούτειες τουαλέτες να του κρατώ τα χεράκια και να τον θαυμάζω. Τρελαίνομαι να βλέπω τα πιτσιρίκια μου σε «μεγαλίστικες» φάσεις, ακόμα και όταν πρόκειται για την φάση της …αφόδευσης.
Πόσο όμορφος είναι! Αυτά τα μεγάλα μάτια όλο σπιρτάδα και ανησυχία. Μέχρι και η μικρή ελίτσα κάτω από το αριστερό του ρουθούνι μου φαίνεται ότι δένει τόσο τέλεια με την γοητεία του προσώπου του. Δεν μπορώ να πιστέψω την τύχη μου και δίνω επιτόπου για πολλοστή φορά όρκο να προσπαθήσω να προσθέσω όσο πιο ζωντανά χρώματα μπορώ στον πίνακά του.

Γυρίζοντας, σειρά για το καψώνι μου, είχε πάρει η Χαρούλα… «κακά μπαμπά!», ενώ ταυτόχρονα σχεδόν ο Ερμής ζητούσε χυμό. Έβαλα το καλαμάκι στο χυμό του Ερμή και επισκέφτηκα για 4η φορά σε λιγότερο από 5λεπτά τις παιδικές τουαλέτες. Τουλάχιστον δεν πάει χαμένος ο ενδελεχής καθαρισμός που έκανα στο κάθισμα στην αρχή…
Να ‘μαι λοιπόν πάλι, να χαζεύω αυτή την φορά τον δεύτερο ζωγραφικό πίνακα της μικρής συλλογής μου. Να κοιτώ αυτό το χαμόγελο που κυριολεκτικά μπορεί να καλύψει σχεδόν όλο το πρόσωπο της μικρής μου. Για μια στιγμή μου φάνηκε ότι είδα την ευτυχία να αστράφτει στο μουτράκι της, για να συνειδητοποιήσω ότι αντίκριζα, με ένα σχεδόν χαζό χαμόγελο, το είδωλό μου να καθρεφτίζεται στα ματάκια της. Νιώθω μεθυσμένος από αγάπη και επαναλαμβάνω τους όρκους αφοσίωσης στην ευτυχία της.
Τα ακούω τώρα που σας γράφω, να ξεκαρδίζονται ενώ παίζουν στο φουσκωτό πύργο και σχεδόν με πιάνει δύσπνοια από την χαρά…
Μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της χρυσής μας Κας Γεωργίας που μας προσέχει τα απογεύματα και είναι η νέα γιαγιά που έχουμε αποκτήσει εδώ στην Κρήτη.
«Αχ! Κύριε Νίκο σας χαίρομαι που παίζετε με τα παιδιά σας. Να ξέρετε, ό,τι τους χαρίζετε τώρα θα σας επιστραφεί πολλαπλό όταν μεγαλώσουν. Είναι καλά παιδιά και θα γίνουν ακόμα καλύτεροι ενήλικες!»
Αναστενάζω ευχόμενος να βγει αληθινή.
Σχεδόν βουρκώνω καθώς θυμάμαι το βιντεάκι που μου έστειλε μια φίλη. Το βιντεάκι που μας θυμίζει ότι και εμείς είμαστε τα παιδιά κάποιων. Κάποιων που όταν ήμασταν μικροί αγωνιούσαν, πάλευαν, δίνανε όρκους να μας μεγαλώσουν και να εξασφαλίσουν την ευτυχία μας. Αυτό τουλάχιστον ευχόντουσαν όταν έβαζαν τις πρώτες πινελιές στον δικό μας πίνακα.

Στην δική μας ζωή!
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.