Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Τα κανονικά παιδιά ...πεθαίνουν κανονικά!

Οι φετινές γιορτές είχαν λίγο περισσότερο γκρι στην φωτεινότητα τους. Αρκετό όμως για να κάνει αισθητή την παραφωνία.
Το στολισμένο δένδρο στο κέντρο της Αθήνας, όντως φαντάζει πιο κακόγουστο από ποτέ! Θα μου πείτε το κιτς, κατά κάποιο μυστήριο τρόπο, δένει με τις γιορτές, ειδικά αυτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ακόμα και η θλίψη που φωλιάζει στην καρδιά για τον αποχαιρετισμό του παλιού χρόνου, έχει την θέση της αυτές τις μέρες. Η ιδιαιτερότητα του τέλους αυτού του χρόνου κρύβεται στο πόσο πολύς κόσμος είπε ή έστω σκέφτηκε «να φύγει και να μην ξανάρθει τέτοιος που ήταν…».
Πριν από κάποιους μήνες είχα πάρει την απόφαση να μην ασχημαίνω το μπλογκ με την επικαιρότητα. Είχα πει ότι θα ασχολούμαι από αυτό εδώ τον χώρο μόνο με την καθημερινότητα των μικρών μας. Πως όμως να μείνω απαθής όταν η καθημερινότητά μας έχει δηλητηριαστεί σε τέτοιο βαθμό, που κινδυνεύουν, στην κυριολεξία, αυτές οι ψυχούλες που ονομάζουμε παιδιά μας. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό να καταλάβεις, ακόμα και αν δεν έχεις δικά σου παιδιά, ότι μιλάμε για το μέλλον.
Το συνηθισμένο αντίβαρο στην απαισιοδοξία των μεγάλων, είναι η ξεγνοιασιά των μικρών. Το κέφι, τα παιχνίδια και τα όνειρα των παιδιών, μας γεμίζουν χρώμα. Φέτος όμως καταφέραμε να σκοτώσουμε ακόμα και την φαντασία των παιδιών. Τι λέω φαντασία, σκοτώσαμε τα ίδια τα παιδιά.
Τι έπαθα πάλι χρονιάρες μέρες; Έγινε τίποτα στα δίδυμά μου;! Όχι. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Τότε τι;! Γιατί πάω πάλι να μαυρίσω έναν τόπο τον οποίο είχα αποφασίσει να αφιερώσω αποκλειστικά στα παιδιά και στην ευτυχία τους;
Οι διακοπές μας στην Αθήνα κύλισαν υπέροχα. Τόσο όμορφα, οικογενειακά και ευτυχισμένα που έφτασα να νιώθω τύψεις!
Κρατώντας χεράκι-χεράκι τα μικρά μου περπατούσα σε δρόμους στρωμένους με συνθήματα:












Συνέβαλε και η ροκ μουσική που άκουγα στο ράδιο, καθοδόν για να βρεθώ με κολλητό μου φίλο.
«Πως και δεν ανέβηκες με τα γεγονότα; Εδώ στην Γένοβα έτρεχες…»
Εδώ στο blog μου δεν έκανα μια αναφορά. Λες και αν δεν μιλήσω για αυτό θα περάσει…
Άρχισα να ντρέπομαι και να σφίγγεται το στομάχι μου.
Πότε έπαψε η ψυχή μου να είναι ταξιδιάρα;
Πέρασαν κοντά δυόμιση δεκαετίες από τότε που στεκόμουν μπροστά στην πόρτα της τάξης μου στο λύκειο και ανακοίνωνα στους καθηγητές μου ότι για σήμερα σε ένδειξη πένθους και συμπαράστασης δεν θα μπω για μάθημα, με τίμημα τις αδικαιολόγητες απουσίες.
Και τότε είχαν σκοτώσει έναν 16χρονο.
Βυθίζομαι σε αναπολήσεις. Άραγε έγινα μέρος του συστήματος που τόσο σιχαινόμουν! Ή μήπως αντέχω ακόμα…
Οικονομική κρίση! Γονείς χάνουν την δουλειά τους, δεν μπορούν να ζεστάνουν το σπίτι τους, να ταΐσουν τα παιδιά τους. Όταν κρυώνουν τα κορμιά ακολουθούν και οι ψυχές.



Κρίση αξιών! Υπουργοί εκμεταλλεύονται ανασφάλιστους μετανάστες και άλλοι είναι εκατομμυριούχοι με off-shore νομότυπες εταιρείες. Άνθρωποι ταγμένοι στην απορία και στην φιλανθρωπία, βρίσκονται μπλεγμένοι σε μπίζνες αγοραπωλησίας λιμνών και δασών!(έχουν και το αρρωστημένο χιούμορ να φτιάχνουν εταιρείες με την ονομασία ράσα-del!!).
Όλα αυτά ενώ το φακελάκι ζει και βασιλεύει, η παιδεία ψυχορραγεί, η πυροσβεστική δεν επαρκεί για να σώσει τα δάση μας, ο δημόσιος τομέας συρρικνώνεται και η αστυνομία αντί να προστατεύει τους πολίτες, προστατεύει μόνο τους υψηλά ιστάμενους και τον απλό λαουτζίκο τον αφήνει στην μοίρα του. Κάποιες φορές δε, γίνεται μοιραία…
Δεν το χωράει ο νους μου. Ποτίζεις το σπλάχνο σου, δάκρυ το δάκρυ, αγωνία την αγωνία και έρχεται μια στιγμή, μόνο μια στιγμή αρκεί, για να σου ξεριζώσουν την καρδιά σου.
Ακούω κάτι κυράτσες, βολεμένες και απροβλημάτιστες να σχολιάζουν με σιγουριά φιλόσοφου ψαγμένου: «και τι ήθελε στα Εξάρχεια αν ήταν καλό παιδί;…»
Δεν αντέχω, θέλω να ουρλιάξω! Κυρά μου, όταν πεινά το σώμα ακολουθεί το πνεύμα και έχει ανάγκη να τραφεί με σκέψεις επαναστατικές, λυτρωτικές. Με στίχους και μουσική που δεν παίζεται σε κυριλέ κλαμπ των καθώς πρέπει προαστίων…
Οι Άσημοι Νικόλες παίζονται σε άσχημες κονσόλες…
Αν ακόμα και οι νέοι δεν επαναστατούν με αυτά που ζούμε. Αν βλέπουν το μέλλον τους να διαγράφεται χλωμότερο και από το μαύρο μας παρόν και δεν αντιδρούν. Αν δεν προβληματίζονται, δεν ψάχνονται για να κάνουν καλύτερο αυτό τον κόσμο, που ενώ τους τον έχουμε δανειστεί, τους τον καταστρέφουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν καταφέρουμε να ευνουχίσουμε τους έφηβούς μας, να τους φιμώσουμε, να τους σκοτώσουμε, τότε σαν κοινωνία αυτοκτονούμε!
Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας θα έπρεπε από καιρό να είμαστε όλοι στους δρόμους. Εκπλησσόμαστε, ακόμα και ενοχλούμαστε, επειδή τα παιδιά μας εξεγείρονται! Αυτοί που μας κυβερνούν προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την δολοφονία ενός παιδιού. Μεμονωμένο «εξοστρακισμένο» συμβάν!
Που θα φτάσουμε; Κλωτσάνε φοιτητές στα μούτρα και κατηγορούν χωρίς καμία αιδώ ζαρντινιέρες! Σκοτώνουν τα παιδιά μας και δεν αντιδράμε! Αντί να προσπαθήσουμε να τα αφουγκραστούμε, τα βαφτίζουμε κουκουλοφόρους και προτείνουμε την ποινικοποίηση της κουκούλας! Την επόμενη μέρα θα έπρεπε να βγούμε όλοι στους δρόμους με κουκούλες…
Ακόμα και αυτούς που τόλμησαν να βρεθούν δίπλα στα παιδιά μας, βιαστήκαμε να τους χαρακτηρίσουμε υποκινητές και να τους τιμωρήσουμε με τις στατιστικές μας.
Μα ήμαστε θα σκεφτείτε, ένα ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος.
Που είναι κρυμμένη η δημοκρατία όταν διαγράφονται τα αδικήματα των βουλευτών και δη των υπουργών; Τι το δημοκρατικό έχει μια τόσο ενισχυμένη αναλογική που σχεδόν κάθε δεύτερη 4ετία, κόβεται και ράβεται έτσι ώστε να κρατά εναλλάξ δύο πανομοιότυπα κόμματα στην εξουσία; Τόσα χρόνια διορίζεται κόσμος και κοσμάκης όχι ανάλογα με την αξία του αλλά ανάλογα με την κομματική του απόχρωση.
Που κρύβεται το κράτος όταν ανάμεσα στα όργανά του η κάμερα «συλλαμβάνει» κουκουλοφόρους με λοστούς;! Ποιος τελικά καταστρέφει και πλιατσικολογεί; Ποιοι κατευθύνουν τον εξεγερμένο όχλο; Ποιοι πραγματικά κρύβονται πίσω από τις κουκούλες; (κατάφεραν και βρήκαν ένα πιτσιρίκι από τα παπούτσια του στην Θεσσαλονίκη, για να μπορέσει να βγει φωτογραφίες ο υπουργός ενώ του χάριζε ένα σπίτι… και δεν μπορούν να εντοπίσουν ποιοι «κυβερνούν» στα Εξάρχεια!).
Όσο δεν τους χτυπάμε εκεί που τους πονάει και τους επανεκλέγουμε τόσο θα αποθρασύνονται. Θα συνεχίζουν να οπλίζουν προβληματικούς αστυνομικούς, με οικογενειακά προβλήματα και θα τους αμολάνε στους δρόμους, με 750 ευρώ μηνιάτικο, να σκοτώνουν παιδιά. Όταν τα προβλήματα σου σωρεύονται, κάθε στιγμή στο σπίτι σου είναι μια κόλαση και στο δρόμο σε βρίζουν και σε κοροϊδεύουν, δεν θέλει και πολύ… Έχει σκεφτεί κανένας ότι ο φονιάς του 16χρονου Αλέξη ήταν ένα απλό όργανο. Ότι υπάρχουν κάποιοι πάνω από αυτόν, που είναι οι πραγματικοί ένοχοι και που δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθούν (ή έστω να κριθούν, να υποβιβαστούν, να αποστρατευτούν και όχι να προαχθούν επειδή σήμερα είναι μπλε και αύριο πράσινοι!).
Όσο δεν σταματάμε για λίγο, για να ακούσουμε τα παιδιά μας, τόσο τα πράγματα θα ξεφεύγουν από τον έλεγχο.
ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ Ο 16ΧΡΟΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ 21ΧΡΟΝΟ ΜΠΑΤΣΟ (επίτηδες χρησιμοποιώ την λέξη γιατί απευθύνομαι κυρίως, σε όσους υπάρχει περίπτωση να θεωρούν τον αστυνόμο «στρατευμένο»)

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΛΕΞΗ ΣΕ ΑΥΡΙΑΝΟ ΔΙΑΜΑΝΤΗ;!
Είναι καιρός να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας. Είναι καιρός να αλλάξουμε πραγματικά και να πάψουμε να εναλλάσσουμε σαπιοκοιλάδες στο κοινοβούλιο.

Δεν αντέχω άλλο να βλέπω πτώματα παιδιών στην Παλαιστίνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση να χαρακτηρίζει την γενοκτονία , αμυντική απάντηση!

Δεν αντέχω άλλο να βλέπω την καθημερινότητά μου να γίνεται μια χωματερή τηλεοπτικών και πραγματικών σκουπιδιών.
Δεν αντέχω να βλέπω ΠΑΙΔΙΑ να πυροβολούνται!!!




Σας παρακαλώ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!! είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε!


Υ.Γ.1 Για όσους πιθανά να μην γνωρίζουν, «Αναρχία» ως πολιτική άποψη, σημαίνει μια κοινωνία που δεν έχει ανάγκη την αρχή. Μια ουτοπική κοινωνία, στην οποία δεν χρειάζονται οι άνθρωποι τους νόμους για να τους επιβάλουν το σωστό, το πράττουν από μόνοι τους. Αναρχία δεν σημαίνει ζούγκλα, όπου ισχύει ο νόμος του ισχυρού.
Υ.Γ.2 Προκαλώ, όποιον πιστεύει ότι η απόπειρα δολοφονίας του 21χρονου αστυνομικού αποτελεί επαναστατική πράξη…
Υ.Γ.3 Να γιατί κάποιοι έφηβοι έχουν ανάγκη να «βρεθούν» στα Εξάρχεια…

«εγώ με τις ιδέες μου και εσείς με τα λεφτά σας…
Θα τραβήξω το δρόμο μου μόνος και όσο πάει…
…ούτε νεροπίστολο δεν έχω στην παράγκα»
(Ν. Άσημος)
«αυτοί μπερδεύουν την βία με την δύναμη»
(Τα Ξύλινα Σπαθιά)
«Τα κανονικά παιδιά, γενιούνται κανονικά,
Μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά,
Ερωτεύονται κανονικά, και πεθαίνουν ΚΑΝΟΝΙΚΑ!!
Πες μου μαμά!
Πες μου τι γίνεται με εκείνα τα παιδιά
Που αν και γενιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά,
Ούτε ερωτεύονται κανονικά
Πες μου μαμά…
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά;;;»
(Τρύπες)
«Κάποιος έτρεχε στο πλήθος
Κάποιος άλλος όχι εγώ
Εγώ τάϊζα τους λύκους
Και κοιμόμουν στο βουνό
Κάποιος έκλεγε με τύψεις
Για όσα πρόδωσα εγώ
Για όλα αυτά που ‘χα αγαπήσει
Για όλα αυτά που δεν θα δω»
(Διάφανα Κρίνα)

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αρκετα απο αυτά που γραφετε με βρισκουν συμφωνο απλά θα περιμενα περισσότερα και για τον νέο αστυνομικό(ή μπατσο για πολλούς) που δεν πρόλαβε να καταλάβει οτι έκανε μεγάλο λάθος που ορκίστηκε να βοηθάει ΚΑΙ τον απλό λαουτζίκο!Αλλά ξέχασα, αυτός είναι ΜΠΑΤΣΟΣ δεν μετράει για ανθρώπινη οντότητα,ούτε έχει μάνα να τον κλάψει!!!Και ο άλλος ο ΜΑΤΑΤΖΗΣ που τον πυρπολησαν και πήγαν να τον κάψουν ζωντανό?Αλλα ξέχασα και αυτος μπάτσος είναι.....
Είναι πολλές οι περιπτώσεις που δυστυχώς όμως δεν μετράνε γιατι είναι ΜΠΑΤΣΟΙ...
Αν κατάλαβα καλά συμφωνείτε και με την ιδέα των κουκουλοφόρων!Αφού προτρέπετε και μας να βάλουμε κουκούλες και να βγούμε στους δρόμους.Τελικά τι είναι αυτοί οι κουκουλοφόροι?Είναι αναρχικοί,είναι επαναστάτες,είναι καποια παιδια που υποκινούνται να κάνουν τους γνωστούς άγνωστους?Τι ειναι τελικά?Ποιοι ειναι αυτοί που θα μου κάψουν το αμάξι,το σπίτι ,το μαγαζί μου?Αυτοί δεν με σκοτωνουν ή μηπως είναι πολλοί οι ταλαίπωροι ιδιοκτήτες που θα ορθοποδήσουν μετα από κάτι τετοιο?Μήπως τελικα αυτοι που κρύβονται πίσω από μια κουκούλα και καταστρέφουν τα πάντα δεν εχουν μάθει να εκτιμουν το κόπο και τον ιδρώτα του απλου λαουτζίκου γιατι πολυ απλα δεν εχουν δουλέψει ποτέ τους αφού τα είχαν ολα στο χέρι απο τον πλούσιο μπαμπά τους?Ή μήπως τελικά είναι μισθοφώροι...??Γιατί να τους ακολουθήσω? Ο καθένας μπορεί να έχει τα πιστεύω του και να τα υποστηρίζει με τρόπους που να μην βλάπτουν τους διπλανούς!Οι καταστρροφές τα πλιατσικα και οι λεηλασίες δεν βοηθούν,απλά αποπροσανατολίζουν!Λυπάμαι γιατι ενώ έγιναν πρωτοφανείς κινητοποιήσεις απο χιλιάδες απλούς και απεγνωσμένους πολίτες,μικρους-μεγάλους, αυτό που έμεινε τελικά ήταν οι καταστροφές και οι γνωστοί άγνωστοι.Δεν έχω αναγκη να βάλω κουκούλα για να διαδηλώσω,δεν έχω ανάγκη να κρυφτώ για τις ιδέες μου,δεν έχω σκοπό να βλάψω κανένα!
Όσο για την έννοια της ΑΝΑΡΧΙΑΣ?Αμφιβάλλω αν ένα μεγαλο ποσοστό που αυτους που θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς έχουν ιδέα τι σημαίνει!!
Αυτό που θέλω να ευχηθώ σε ολους είναι υγεία και το 2009 ας μας βρει πιο λογικούς και ψύχραιμους!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

aenaos είπε...

Καταρχήν πρέπει να δηλώσω οτι βρίσκομαι στο blog σου γιατρέ γιατί πρώτον κλαίει η κόρη μου επειδή βγάζει δόντια και είπα να ψάξω λίγο παραπάνω το θέμα και δεύτερον διότι διαβάζω για το τελευταίο μου εξάμηνο.
Σε αντίθεση με την άποψη του κυρίου Γιώργου εγώ τείνω να πιστεύω οτι ΚΑΙ ο Διαμαντής έχει μάνα. Απλά ο συμψηφισμός είναι που δεν αντέχω.
Τον Διαμαντή τον όπλισε η πολιτεία καθώς και εκείνη η αόριστη έννοια που λέγεται κράτος για να προστατεύσει την ατομική μου ιδιοκτησία και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν και συνδέονται με το πρόσωπο μου.
Αυτός είναι ο ρόλος του αστυνομικού. Εκείνος λοιπόν που σήκωσε το όπλο και σκότωσε τον Αλέξανδρο στερείτε νομιμοποίησης αρα μεταβάλει εαυτόν αμέσως σε δολοφόνο.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο έρχεται να δέσει σε αυτή την εξίσωση η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Διαμαντή από εκείνους οι οποίοι, ακόμη χειρότερα από τον αστυνομικό δολοφόνο, στον αόριστο της τρομοκρατίας επιχειρούν να στήσουν ένα ανεφάρμοστο μέλλον.
Η κοινωνία κύριε Γιώργο είναι απόρροια της βίας. Απλά το κράτος είναι εκείνο που σε ορισμένο εδαφικό χώρο δικαιολογείται να έχει το μονοπώλιο άσκησης αυτής.
Οπότε πλέον, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα είχαμε κράτος ούτε αναρχία αλλά τότε θα επικρατούσε το δίκαιο του ισχυρότερου.
Μην ξεχνούμε και την περιβόητη ορμή προς τον θάνατο!
Μήπως τελικα αυτοι που κρύβονται πίσω από μια κουκούλα και καταστρέφουν τα πάντα δεν εχουν μάθει να εκτιμουν το κόπο και τον ιδρώτα του απλου λαουτζίκου γιατι πολυ απλα δεν εχουν δουλέψει ποτέ τους αφού τα είχαν ολα στο χέρι απο τον πλούσιο μπαμπά τους?
Όχι κύριε Γιώργο. Εγώ ήμουν. Πατέρας – εργαζόμενος – φοιτητής. Εγώ και μόνο εγώ.
Κατηγορείστε εμένα και μόνο εμένα. Αν αυτό είναι που θέλετε να κάνετε πέρα από το να εκφράσετε το παράπονο σας. Κατηγορείστε με που για μια φορά σηκώθηκα και εγώ από τον καναπέ. Κατηγορείστε με που για μια φορά αισθάνθηκα ότι κάτι συμβαίνει – κάτι αλλάζει σε μια κοινωνία , την δική μας κοινωνία, και ότι και εγώ ήμουν μέλλος αυτής της αλλαγής. Μια και μόνη φορά μετά την μεταπολίτευση κύριε Γιώργο έδειξε αυτή η αποκοιμισμένη νεολαία ότι υπάρχει και μάλιστα, οποία έκπληξη, το αίμα της βράζει. Καταλάβετε το. Εσείς τα είχατε όλα. Δώσατε εδώ και χρόνια τα διαπιστευτήρια σας και πλέον το μόνο συναίσθημα το οποίο σας ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να κουβαλάτε είναι εκείνο της ευθύνης. Του υπόλογου.
Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα.
Όλη την νύχτα κυνηγούσα τον εαυτό μου στα στενά για τον πετύχω με την πέτρα που κρατούσα στο κεφάλι. Με τζαμαρίες και αυτοκίνητα, με κότσυφες και πέρδικες, τι έχω να χωρίσω; Τίποτα.
Γι αυτό κύριε Γιώργο, εφόσον εμείς δεν έχουμε έναν εχθρό και εφόσον δεν τον βλέπουμε εφόσον είναι παντού, σε όλες τις κοινωνικές ζυμώσεις, τελικά το μόνο που έχουμε να σκοτώσουμε είναι μονάχα ο εαυτός μας.