Φανταστική ...πραγματικότητα!

Πέρασε ο πρώτος και ίσως δυσκολότερος μήνας της θεραπείας της μικρής Χριστίνας. Ο οργανισμός της ανταποκρίθηκε στην θεραπεία. Γύρισε επιτέλους σπίτι και τώρα πηγαινοέρχεται με ολιγόωρες ή ολιγοήμερες νοσηλείες. Μια καινούργια ζωή, ήρθε και την ξάφνιασε. Μια ζωή με παιχνίδι και πόνο(αντί για παιχνίδι μόνο…). Ότι την ετοιμάζαμε ψυχολογικά για τον ερχομό της μικρής της αδερφής, η ζωή της, αποφάσισε να κάνει τα δικά της καπρίτσια… Όλα όμως θα αλλάξουν. Υπομονή και πίστη χρειάζεται. Όπως πέρασε ο πρώτος μήνας, έτσι θα κυλίσει και ο υπόλοιπος καιρός. Μετά θα έχει μια ζωή μόνο για παιχνίδι. Θα είμαστε όλοι εκεί να της το εξασφαλίσουμε.
Άλλωστε τα παιδιά αυτής της ηλικίας έχουν ένα μοναδικό εφόδιο για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Έχουν την φαντασία τους…
Τα μικρά μου αισίως έγιναν …2,5χρονών!
Η φαντασία έχει εισβάλει στην καθημερινότητα τους, εκτοπίζοντας συχνά την πραγματικότητα, μήπως έτσι καταφέρουν και την κατανοήσουν. Πολλές φορές γίνεται το μόνο όπλο για να την αντιμετωπίσουν. Το πιο εντυπωσιακό(και ανακουφιστικό για εμάς τους ταλαίπωρους γονείς) είναι το «ομαδικό-συντροφικό παιχνίδι». Το έχουν ανακαλύψει τις τελευταίες εβδομάδες και αρχίζουν να περνάνε ώρες τα δυό τους. Επιτέλους, η φάση όπου τα δίδυμα θα παίζουν μεταξύ τους και θα απασχολούνται μόνα τους, ήρθε!
Όποιος έχει γνωρίσει τι σημαίνει δύο ή περισσότερα παιδιά μικρότερα των δύο χρόνων στο ίδιο σπίτι, θα συμφωνήσει ότι τα δύο μαζί είναι σαν δέκα και το ένα μόνο του είναι σαν κανένα… Αυτό, εδώ και μερικές μέρες αντιστρέφεται στο σπιτικό μας. Παίζουν με δεινόσαυρους ή κουκλάκια, τα οποία ονομάζουν «μπαμπά» ή «μαμά». Τα πηγαίνουν βόλτα στην «θάλασσα»(μια λιμνούλα στη μοκέτα τους), τα ταΐζουν, τα ντύνουν. Μέχρι και σιρόπι για τον βήχα, τους δίνουν! Φωνάζει ο ένας την άλλη για να παίξουν με τα «κουζινικά» τους και η άλλη τον ένα για να φτιάξουν παζλ.
Τα σύνορα της φαντασίας και της πραγματικότητας σε αυτή την ηλικία γίνονται ρευστά και δυσδιάκριτα. Το παιδί μπορεί να ορκίζεται ότι μόλις πέρασε ένας γέρος από το διάδρομο του σπιτιού μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ούτε ότι μας κλέβουν και δεν το πήραμε χαμπάρι, ούτε ότι η σχιζοφρένεια χτύπησε την πόρτα μας. Δεν μας λένε ψέματα. Πραγματικά βιώνουν την φαντασία τους.
Δεν σας έχει τύχει να ξυπνήσετε το πρωί με μια περίεργη αίσθηση; Ένα ακαθόριστο συναίσθημα, που παλεύετε να ερμηνεύσετε όσο περνά η ώρα; Ώσπου, μυρίζοντας κάποιο άρωμα ή ακούγοντας μια μελωδία, σας έρχεται η ανάμνηση ενός αγαπητού προσώπου από το παρελθόν. Μια σκηνή από τα μικράτα σας με τον αγαπημένο σας παππού, που έχει πεθάνει εδώ και χρόνια.
«Ρε ‘συ, Μαρία! Είδα ένα τόσο ζωντανό όνειρο με τον παππού! Σαν να μυρίζω ακόμα τη κολόνια του».
Το νήπιο κυριολεκτικά βλέπει τον παππού, ακούει την αρκούδα μέσα στην ντουλάπα ή το λιοντάρι κάτω από το κρεβάτι. Ότι ξεφύτρωσε μέσα από το μυαλουδάκι του, με όποια αφορμή, γίνεται βίωμα και έχει την ίδια αξία, την ίδια βαρύτητα με το πραγματικό.
Όταν ένα πιτσιρίκι φοβάται το τέρας μέσα στην ντουλάπα, ίσως προσπαθεί να μας πει ότι κάτι το τρομάζει στην καθημερινότητά του. Κάτι που δεν μπορεί να το εκφράσει διαφορετικά παρά με λέξεις-σύμβολα από το δικό του παιδικό κόσμο. Για ακόμα μια φορά καλούμαστε να ερμηνεύσουμε τον υπέροχο μικρόκοσμο των παιδιών. Αν κάνουμε το απλοϊκό, δηλαδή το να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες της ντουλάπας για να αποδείξουμε ότι δεν κρύβει κανένα τέρας, ίσως απογοητεύσουμε και απομακρύνουμε το παιδί μας. Μπορεί έτσι να το κάνουμε να νιώσει ότι δεν το καταλαβαίνουμε και άρα δεν μπορούμε να το βοηθήσουμε. Ίσως θα πρέπει την απάντηση για το τέρας στην ντουλάπα, να την ψάξουμε στην καθημερινότητα του παιδιού όπως εκείνο τη βιώνει. Ίσως, αν πραγματικά ανοίξουμε τα αυτιά και τα μάτια μας να ακούσουμε το παιδί να μας ορίζει μόνο του ποιος ή τι είναι το τέρας που κρύβεται στην ντουλάπα του. Αν μεταμορφωθούμε σε «τερατο-κυνηγούς», μπούμε μαζί του στην ντουλάπα, δούμε για λίγο και εμείς το τέρας, τότε μεγαλώνουμε τις πιθανότητες το τέρας να μας αφήσει στην ησυχία μας. Επιστρατέψτε και κάποιο σύμμαχο-παιχνίδι, κάποιο γενναίο κούκλο που θα κάτσει άγρυπνος φρουρός στο δωμάτιο του παιδιού μήπως και ο δράκος τολμήσει να ξαναγυρίσει.
Δεν είναι λίγες οι φορές από την άλλη, που η απλοϊκή ερμηνεία των πραγμάτων από τα παιδιά σου, είναι μπροστά σου και εσύ είσαι αυτός που χωρίς να το πάρεις είδηση χάνεσαι σε φανταστικά μονοπάτια.
Είναι μεσημέρι. Έχουμε τελειώσει το φαγητό, και με αντάλλαγμα να ακολουθήσει χωρίς διαμαρτυρίες η μεσημεριανή σιέστα έχουμε δώσει στα δίδυμα από μια μικρή σοκολατένια μπάρα. Απολαμβάνουν το επιδόρπιό τους και κάθε λίγο έρχονται για να τους καθαρίσουμε το περιτύλιγμα. Στην τελευταία μπουκιά η Χαρούλα ξαφνικά βάζει τα κλάματα. Κοιτάμε αμέσως τον Ερμή, όμως ο έρημος ήταν σε αρκετά μεγάλη απόσταση για να είναι ο υπαίτιος. Η μικρή όμως πάει στην μαμά της κλαίγοντας και διαμαρτυρόμενη «τέλειωσε μόνη της! Τέλειωσε μόνη της!» κρατούσε το άδειο περιτύλιγμα. Η μαμά της το πήρε να το πετάξει και την παρηγόρησε λέγοντας «Δεν πειράζει μικρό μου, πάμε τώρα για ύπνο και το απόγευμα θα φάμε άλλη». Η μικρή όμως απαρηγόρητη συνέχισε να διαμαρτύρεται «τελείωσε μόνη της! Τελείωσε μόνη της…»
Σαν τυπικός άντρας, απλοϊκά σκεπτόμενος, σηκώθηκα έψαξα γύρω από το καθισματάκι της Χαρούλας, για να βρω το τελευταίο κομματάκι σοκολάτας πεσμένο στο πάτωμα. Αυτό που προσπαθούσε η κακομοίρα η Χαρούλα να μας πει είναι ότι το τελευταίο κομμάτι δεν το έφαγε εκείνη. Στην προσπάθεια της να καθίσει, ενώ με το ένα χέρι κρατούσε την σοκολάτα της, το τελευταίο κομμάτι έπεσε χωρίς να το πάρει χαμπάρι και όταν πήγε να απολαύσει την τελευταία μπουκιά, στο χέρι της είχε μόνο το περιτύλιγμα…
Η σοκολάτα είχε τελειώσει μόνη της!
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.