ρική διαμάχη του παιδίατρου με τον γονιό είναι καθημερινή. Η έκβαση αμφίρροπη. Θέλω να πιστεύω ότι, τις περισσότερες φορές, η λογική επιβάλλεται στο συναίσθημα. Όχι η ψυχρή λογική! Μια δύσκολη λογική, πασπαλισμένη με συναίσθημα…Σήμερα έχω την διάθεση να αποκαταστήσω την αλήθεια, για ένα θέμα που στο παρελθόν άναψε τα αίματα στο blog. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως έχετε και εσείς μια μικρή δόση ευθύνης, για την παταγώδη αποτυχία μου στο θέμα του …ύπνου.
Έχουν περάσει περίπου 2-3μήνες από τότε…
Τα παιδιά κουτσά στραβά, κάτι περισσότερο από 15 μηνών, είχαν μάθει και ψιλοκοιμόντουσαν μέχρι περίπου τις 6:00 το πρωί. Για κάνα δύο πρωινά, μας είχαν κάνει και την χάρη, να κοιμηθούν μέχρι περασμένες εξήμιση!! Πήρα και εγώ θάρρος και λέω: “τα πάντα μαθαίνονται στα παιδιά αρκεί να έχεις το σωστό τρόπο…”
Την 3η μέρα στην σειρά λοιπόν, ο Ερμής ξυπνά κατά τις έξη και τέταρτο. Ευκαιρία! σκέφτομαι, να παρατείνω λίγο το ωράριο. Σηκώνομαι, πηγαίνω στο δωμάτιο τους, τον χαϊδεύω στο κεφάλι και του λέω «λίγο ακόμα αντράκι μου και θα σηκωθούμε…», και γυρίζω στο δωμάτιό μας! Ο μικρός είχε πάθει υστερία. Έκλαιγε τόσο έντονα που αναζωπύρωσε μια
μάχη μέσα μου, με την λογική να παραδίνεται στον συμβιβασμό: με το που θα πει μια φορά «μπαμπά», για να του το ενισχύσω (δικαιολογία έψαχνα και άλλοθι..), θα τρέξω, ώστε τα πρωινά να μην ξυπνά με γκρίνια και κλάματα, αλλά φωνάζοντάς με, με την πιο γλυκιά λέξη που έχω ακούσει… Αυτό που διέκοψε αυτές μου τις σκέψεις ήταν ένα δυνατό ΜΠΑΜ!Ήξερα τι είχε γίνει, όταν ηρεμούσα την καλή μου και την προέτρεπα να συνεχίσει τον ύπνο της, «πάω εγώ, κοιμήσου είναι νωρίς ακόμα». Ήξερα, και επιβεβαιώθηκα…
Ο Ερμούκος, στα τέσσερα, έξω από το κρεβατάκι του, με κοιτούσε σαν χαμένος. Ένα συνονθύλευμα από παράπονο, τρόμο, ίσως λίγο πόνο, φόβο και απορία για το τι έγινε και πώς να αντιδράσει. Είχε καταφέρει πατώντας στα μαξιλαράκια που είναι δεμένα περιμετρικά στο κάγκελ
ο του κρεβατιού του, να περάσει πάνω από το κάγκελο και να πέσει από ύψος περίπου ένα μέτρο, φαντάζομαι με το κεφάλι, στην μοκέτα του δωματίου! Ότι ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και πάλι σε κλάματα, εμφανίστηκα στην πόρτα και τον άρπαξα στην αγκαλιά μου. Δεν νομίζω ότι το έχω σφίξει περισσότερο. Δεν νομίζω ότι με έχει αγκαλιάσει πιο σφιχτά. Δεν νομίζω ότι ήταν η ιδέα μου, οι καρδιές μας άγγιξαν η μια την άλλη…Κάποιοι τελευταίοι λυγμοί, συνοδεύτηκαν από ένα καυτό φιλάκι στο λαιμό μου. Τον φίλησα στο μαγουλάκι του, χαϊδεύοντας τον και ταυτόχρονα τσεκάροντας για κανένα χτύπημα. Ένα ελαφρό μπλάβισμα στο κούτελο. Η μαγική κρέμα arnica, το βάλσαμο από τις Άλπεις, ανέλαβε να πάρει τον πόνο και το πρήξιμο. Η σκέψη δραπετεύοντας από την θέρμη της στιγμής, καλούσε σε δράση την επιστήμη. Συχνά, ίσως σαν μια μορφή άμυνας, πιάνω τον εαυτό μου να λειτουργώ μηχανικά. Απλοποιώ την σκέψη μου, απομακρύνομαι από την στιγμή και βρίσκω καταφύγιο στην διαφοροδιαγνωστική σκέψη του παιδίατρου…
Λοιπόν
, δεν έχασε τις αισθήσεις του, είναι προσανατολισμένος και το χτύπημα δεν μοιάζει σοβαρό. Άλλωστε, έχει μεγαλώσει το αντράκι μου και ήδη από 6-7μηνών έχει αναπτύξει τα αντανακλαστικά θέσης. Πετάει το χεράκι του για να στηριχτεί-προστατευθεί όταν πάει να πέσει και σίγουρα, αντανακλαστικά προφύλαξε το σωματάκι του. Πόσες φορές δεν έχω πει στους γονείς στο ιατρείο «ότι δεν θέλεις να κάνει το μωρό άστο να το κάνει… δεν θέλεις να κλαίει, άστο να κλάψει. Δεν θέλεις να πέφτει, άστο να πέσει, σε ελεγχόμενο περιβάλλον, όχι από ύψος στο μωσαϊκό!, αλλά από όρθιο στο πάρκο ή το κρεβατάκι του. Έτσι θα καταλάβει τον χώρο, την βαρύτητα, το σωματάκι του και τις επιπτώσεις των κινήσεών του».Ένα πανέξυπνο πιτσιρίκι, ο Δημήτρης, μέχρι περίπου 15μηνών έπεφτε κυριολεκτικά με τα μούτρα. Βλέπετε, η μητέρα του, από υπερβολικό άγχος και υπερπροστατευτισμό, ήταν συνέχεια δίπλα του, μην και πέσει. Αποτέλεσμα, ο Δημήτρης να έχει αποκτήσει την αίσθηση ότι, όποτε πέφτει, παρουσιάζεται ένα μαγικό χέρι και τον κρατάει. Έλα, όμως που το παιδί, μήνα με τον μήνα, αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη αυτονομία κινήσεων και η μητέρα, όσο και να ήθελε, δεν μπορούσε συνέχεια να είναι δίπλα του. Αυτή η ανάπηρη αυτονομία, κόστ
ισε στον Δημήτρη μερικά γερά καρούμπαλα, σε ηλικία και υπό συνθήκες, που δεν τα δικαιολογούσαν! Αν εκεί μόλις έχει αρχίσει το παιδί αρχικά να κάθεται μόνο του(~5-6μηνών) και στην συνέχεια να στέκει, να σηκώνεται μόνο του και δειλά-δειλά να δοκιμάζει πλάγια βήματα κρατώντας χαμηλά έπιπλα, αν τότε το αφήσεις να πέφτει από καθιστό και στην πορεία όρθιο, στο κρεβάτι ή το πάρκο, εκπαιδεύεται και προστατεύει αντανακλαστικά τον εαυτό του.«Αν ήταν ο Δημητράκης στην θέση του Ερμή, πιθανώς να είχε χτυπήσει σοβαρά!» σκέφτομαι, και ένα ρίγος με παράλυτες εικόνες και σπαστικότητα διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη. Σφίγγω τον Ερμάκο, ενώ εκείνος απολαμβάνει στην αγκαλιά μου το πρωινό γάλα, που στο μεταξύ του είχα φτιάξει και του σκάω ένα φιλί στο κεφαλάκι του. Κάπου εκεί εμφανίζονται και οι κυρίες. Η καλή μου αγουροξυπνημένη με την Χαρούλα αγκαλιά.
«Το κατάλαβες ότι ο Ερμής έπεσε από το κρεβάτι του;» ρωτάω με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου.
«ΟΧΙ! Εγώ νόμισα ότι κάτι έριξε κάτω… Και τώρα; Καλά είναι;» με βομβαρδίζει κοιτώντας ανήσυχη.
«Ναι, μάλλον θα κάνει ένα καρουμπαλάκι, αλλά καλά είναι»
«Και τι πρέπει να κάνουμε;» επικαλείται τον παιδίατρο, και όχι τον μπαμπά.
«Για 48ώρες να προσέχουμε την συμπεριφορά του. Αν παρουσιάζει υπνηλία ή, το άλλο άκρο, αν είναι διεγερτικός. Αν μας κάνει εμετό και είναι σαν χαμένος. Αν παρουσιάσει εστιακά νευρολογικά συμπτώματα, όπως να παραπατάει ή να μην μπορεί να πιάσει κάτι και τέλος θα παρακολουθούμε τα μάτια του.Στους γονείς στο ιατρείο τα αποκαλώ «καθρέφτη του εγκεφάλου, κυριολεκτικά προέκτασή του». Αν δούμε περίεργες κινήσεις στα μάτια, όπως νυσταγμό ή στραβισμό ή άνισες κόρες…»
«Να σε δω να εξηγείς τον νυσταγμό στην κυρά Μαρία…» λέει αστειευόμενη, μια που η Μαρ
ία είναι η κυρία από την Αλβανία που μας βοηθά τα πρωινά με τα παιδιά.«Θα της έλεγα να κοιτά μην κάνουν περίεργες κινήσεις αριστερά-δεξιά, όμως δεν έχω σκοπό να της πω τίποτε παραπάνω από το ότι ο Ερμής έπεσε από το κρεβατάκι του. Απλά το μεσημέρι θα την ρωτήσω αν ήταν όλα καλά με τον μικρό και θα τον τσεκάρω μόνος μου. Δεν θέλω να την αγχώσω, να αλλοιώσω το κριτήριο της, και να βλέπει υπνηλία εκεί που ο Ερμής θα κοιμόταν έτσι και αλλιώς. Εμείς, ας έχουμε το νου μας.»
«Ο.Κ.» απαντά, κάνοντάς μου πάσα την μικρή, ενώ εκείνη έπαιρνε τον χορτάτο Ερμή στην αγκαλιά της.
«Θα έχουμε πρόβλημα με τον ύπνο! Δεν μπορούμε να τον αφήνουμε να πέφτει από το κρεβάτι του, ούτε με το που γκρινιάζει να τον σηκώνουμε… Λέω να βγάλουμε τα περιμετρικά μαξιλάρια και θα βάλω και ένα στρωματάκι για ασφάλεια μπροστά από το κρεβάτι του.»«Ωχ! Μην μου πεις ότι θα ξανα-αρχίσουμε τα ξενύχτια… δεν θα το αντέξω!»
Δεν ξαναρχίσαμε τα ξενύχτια. Ή, τουλάχιστον, όχι ακριβώς. Ο Ερμής κάτι χωρίς τα μαξιλάρια δεν μπορούσε να σκαρφαλώσει στα κάγκελα, κάτι ίσως να τρόμαξε λιγάκι, πάντως τα 2-3 βράδια χαλαρής παρακολούθησης που ακολούθησαν, ούτε ξαναπροσπάθησε, ούτε ξαναέπεσε από το κρεβάτι του.
Έλα όμως που εγώ τρόμαξα λιγάκι, και μαλάκωσα πολύ. Κανά δυό βδομάδες αργότερα, όταν κρυολόγησε και είχε βραχνιάσει λίγο και η φωνή του, σημεία ήπιας λαρυγγίτιδας, στα πλαίσια της παρακολούθησης και της προσπάθειας να μην κλαίει και χειροτερέψει ο λαιμός του, ναι, το ομολογώ έκανα το χειρότερο που μπορούσα να κάνω…
Πήρα τον Ερμή και κοιμήθηκε μαζί μας στο κρεβάτι… Αν και το απολαμβάνω αφάνταστα να έχω το πιτσιρίκι μου αγκαλιά, το ξέρω ότι δεν του κάνω καλό. Το γιατί θα σας το πω κάποια άλλη στιγμή. Αφενός, επειδή σήμερα ήθελα κυρίως να εστιάσω στην πτώση του Ερμή και αφετέρου, επειδή θέλω πρώτα να βρω την κατάλληλη λύση και μετά να την μοιραστώ μαζί σας. Βλέπετε, ακόμα και σήμερα, 3μήνες αργότερα, τα περισσότερα βράδια ο μικρός μου κοιμάται στο κρεβάτι του και ξυπνάει το πρωί στο δικό μας, κουρνιασμένος στην αγκαλιά ενός χαζοχαρούμενου ευτυχισμένου μπαμπά.
Παρηγοριά τα λόγια της κουνιαδούλας μου: «χαρείτε το τώρα, σε λίγο ούτε να τα αγκαλιάσουμε ξύπνια δεν θα μας αφήνουν».
