Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Μικροί καυτοί εγκέλαδοι γνωστοί ως …πυρετικοί σπασμοί!

Ο χειμώνας μπήκε για τα καλά! Λιγοστοί άνθρωποι στους δρόμους, τρέχουν κουκουλωμένοι να κρυφτούν στην ζεστασιά του σπιτιού τους. Μετά από καιρό, άδειο το ιατρείο και για κακή σύμπτωση, έχει πάθει κάτι η σύνδεση του internet από χθες. Ή μήπως για καλή σύμπτωση… ευκαιρία να γράψω.
Πριν από περίπου τρία χρόνια καθόμουν και πάλι στο ιατρείο μόνος μου. Τότε, η μοναξιά ήταν πιο συχνός σύντροφός μου. Τώρα την αποζητώ! Ήμουν λοιπόν καλή ώρα όπως σήμερα και διάβαζα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και μια φωνή κραύγαζε κάτι σαν «… ΝΙΚΟ!!! Το κοπέλι Νίκο, πέθανε Νίκο το κοπέλι, Νίκο…» προσπάθησα μάταια να την ηρεμήσω για να καταλάβω τι εννοούσε και για ποιό παιδί μιλούσε. Τα δικά μου δεν είχαν γεννηθεί ακόμα, γιατί αλλιώς, όπως φαντάζεστε, θα είχα εκτοξευτεί στο σπίτι μου. Το μόνο που κατάφερα ήταν να αποκομίσω ακόμα ένα ξέσπασμα κραυγών και να πέσει η γραμμή. Ευτυχώς, υπήρχε αναγνώριση κλήσης και κάλεσα αμέσως πίσω. Μου απάντησε μια διαφορετική φωνή, γυναικεία και πάλι, εξίσου θορυβημένη, κατανοητή όμως. Κατάφερα να μου πει το επώνυμο αυτής που με πήρε τηλέφωνο, το οποίο, όμως, δεν μεταφράστηκε στην μνήμη μου σε κάποιο παιδί. Αντανακλαστικά η μητέρα έλεγε το δικό της πατρώνυμο και όχι του παιδιού. Δεν καθυστέρησα προσπαθώντας να ανακαλύψω το παιδί, ζήτησα τη διεύθυνση και προλαβαίνοντας την κρίση πανικού και της δεύτερης γυναίκας, την έκλεισα λέγοντας της ότι πάω. Αν μου τύχαινε σήμερα, τουλάχιστον θα τους έλεγα να καλέσουν το 166. Όμως και εγώ αιφνιδιάστηκα!
Έτρεξα στην πιάτσα ταξί κοντά στο ιατρείο, είπα την διεύθυνση και το σκηνικό και τρέξαμε όσο γινόταν πιο γρήγορα. Με περίμενε η ανοιχτή πόρτα ενός ισόγειου σπιτιού, όπου αναγνώρισα πανικόβλητη την Νικολία. «Τι έγινε;» την ρωτώ. «Η Θάλεια» μου φωνάζει και μου δείχνει την μικρή, μαραμένη στην αγκαλιά της, ψιλοζαλισμένη, να κοιτά σαν χαμένη!
Με μια πρώτη ματιά η μικρή, περίπου 11μηνών, έδειχνε καλά. Ταλαιπωρημένη, αλλά καλά. Την πήρα στην αγκαλιά μου, και έλεγξα γρήγορα τα ζωτικά της σημεία. Ανέπνεε γρήγορα, η καρδούλα της χτυπούσε σαν τρελή, όμως τα χειλάκια της ήταν ροδοκόκκινα και, παρά την κούραση της, έμοιαζε να είναι ικανοποιητικά προσανατολισμένη στην πραγματικότητα. Ψηνόταν στον πυρετό. Καθώς έβαζα στην μικρή ένα θερμόμετρο, ξαναρώτησα την μαμά που με κοίταζε έντρομη «τι έγινε;». «Εκεί που καθόταν μέσα στο πάρκο της, μου φάνηκε σαν να έπεσε, σαν να ξάπλωσε λίγο απότομα. Την σήκωσα στην αγκαλιά μου και τα ματάκια της είχαν γυρίσει προς τα πίσω, άρχισε να τρέμει ολόκληρη και δεν ανέπνεε… έτρεξα και της έριξα λίγο νερό στα μουτράκια της και όταν σταμάτησε να τρέμει μου έμοιαζε σαν να είχε πεθάνει, την φώναζα και δεν μου απαντούσε…» και η Νικολία σωριάστηκε στο πάτωμα!
Μια νεαρή κοπέλα, που κοίταζε αποσβολωμένη, η δεύτερη φωνή στο τηλέφωνο, κράτησε λίγο την μικρή Θάλεια, για να μπορέσω να σηκώσω από το πάτωμα την έρημη Νικολία. Συνήλθε γρήγορα, για να με ακούσει να της λέω «Ηρέμησε, δες την Θάλεια είναι καλά. Απλά έχει πυρετό! (είχε 40.5οC)». Πήρα και πάλι την Θάλεια στην αγκαλιά μου, η οποία λεπτό το λεπτό συνερχόταν όλο και περισσότερο. Της δώσαμε αντιπυρετικό και καθίσαμε μια στιγμή να προσπαθήσω να ηρεμήσω τα πνεύματα…
«Ήταν πυρετικοί σπασμοί, και περιγράφεται ακριβώς έτσι στα βιβλία. Οι γονείς νομίζουν ότι το παιδί τους πεθαίνει. Συμβαίνουν συχνότερα σε παιδιά κάτω των 2χρόνων, μέχρι συνήθως 5χρονών, αν και σπανιότερα συμβαίνει και σε μεγαλύτερα παιδιά. Πολύ απλοϊκά, οφείλεται στον ανώριμο εγκέφαλο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας και ξεκινά τους σπασμούς.».
Η Νικολία έμοιαζε να έχει συνέλθει πλήρως και με παρακολουθούσε με την μικρή στην αγκαλιά της. Την σκυτάλη της υστερίας πείρε η νεαρή κοπέλα. Ήταν φοιτήτρια που πρόσεχε την μικρή τα πρωινά που η μητέρα της ήταν στην δουλειά. Σήμερα έμεινε σπίτι η Νικολία, μια που η μικρή δεν ήταν καλά, και μοιράστηκαν οι δυό τους την τραυματική εμπειρία. Αφού λοιπόν είδε ότι η Νικολία συνήλθε από την λιποθυμία της, ξεκίνησε ένα γοερό κλάμα με λυγμούς. Σκύψαμε και οι δύο πάνω της προσπαθώντας να την συνεφέρουμε, σκηνικό που συνέφερε πλήρως και την Νικολία η οποία έφερε νερό με την σειρά της στην μικρή νταντά. Πάντα προσπαθώντας να τις ηρεμήσω και αφού δώσαμε και στην μικρή Θάλεια αντιπυρετικό, συνέχισα το μάθημα.
«Καθίστε να σας εξηγήσω τι είναι οι σπασμοί. Κάθε μας κίνηση ελέγχετε από κάποιο κέντρο στον εγκέφαλο. Για να κουνήσω το χέρι μου, δίνω εντολή στο συγκεκριμένο κέντρο του εγκεφάλου μου και συντονίζει τους αντίστοιχους μυς για να εκτελεστεί η κίνηση. Στους σπασμούς, αυτονομούνται κέντρα στον εγκέφαλο και ειδικά αν είναι γενικευμένοι, όπως συνήθως είναι οι πυρετικοί σπασμοί, αρχίζουν να συσπώνται όλοι οι μυς του σώματος. Περιγράφω την φάση όταν η Θάλεια έτρεμε ολόκληρη. Αυτό ευτυχώς, συνήθως διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα έως λεπτά, που όμως φαίνονται αιώνες. Αμέσως μόλις περάσουν οι σπασμοί, το παιδί διανύει μια μετακριτική φάση, όπου εξουθενωμένο από τις μυϊκές συσπάσεις, μοιάζει ζαβλακωμένο, σαν να έχει χάσει επαφή με το περιβάλλον και να κοιμάται βαθιά. Σε αυτή την φάση οι γονείς νομίζουν ότι το παιδί τους πέθανε, μια που βλέπουν ξαφνικά τους σπασμούς να σταματούν και το παιδί να μην απαντά στα ερεθίσματα. Λογικά, εκείνη την ώρα μόνο την ψυχραιμία να δεις αν χτυπά η καρδούλα του και αν αναπνέει δεν έχεις. Αυτό όμως που πρέπει να κάνουμε τώρα και που έπρεπε να είχες κάνει ήδη, είναι να καλέσουμε το 166».
Πήραμε το ΕΚΑΒ, τους εξήγησα ότι μάλλον πρόκειται για πυρετικούς σπασμούς και ότι το παιδί ήταν σταθεροποιημένο και σε καλή γενική κατάσταση, και στην συνέχεια πήρα και ενημέρωσα και τις πρώτες βοήθειες της παιδιατρικής.
Όση ώρα περιμέναμε το ασθενοφόρο συνέχισα να εξηγώ στην Νικολία: «Παρόλο που με κολακεύεις που με σκέφτηκες πρώτο, άλλη φορά για οτιδήποτε επείγον να καλείς το 166. Άσε που την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να καλέσεις κάποιον για πυρετικούς σπασμούς θα είναι όταν με το καλό η Θάλεια θα σου κάνει εγγονάκι και θα την καθησυχάζεις λέγοντας μην φοβάσαι, μόνο και εσύ, έτσι μας έτρεξες όταν ήσουν μικρή. Τώρα, θα πάμε στο νοσοκομείο. Πρέπει να αποκλείσουμε κάποια άλλη αιτία για τους σπασμούς, αλλά και να μείνει υπό παρακολούθηση μήπως και μας κάνει και άλλο επεισόδιο. Είναι η πρώτη φορά και συνήθως τα παιδιά παραμένουν μέχρι να απυρετήσουν στην κλινική και μετά εξέρχονται με οδηγίες. Από εδώ και εμπρός, θα είσαι λίγο περισσότερο σε ετοιμότητα, και θα δίνεις αντιπυρετικό με το που παίρνεις χαμπάρι ότι ξεκινά η μικρή να βάζει πυρετό. Θα δεις, σε λίγο θα αναγνωρίζεις τον πυρετό πριν καν παρουσιαστεί, επειδή γυαλίζουν τα ματάκια της, ή επειδή είναι λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο γκρινιάρα.
Θα σου δώσουν και κάτι μικροκλύσματάκια, με φάρμακο για να σταματούν οι σπασμοί, τα οποία θα τα έχεις πάντα μαζί σου. Αν μας κάνει άλλο επεισόδιο θα φροντίσεις να έχει μπόλικο καθαρό οξυγόνο, βγάζοντάς την έξω, θα προσέχεις να μην τραυματιστεί με τους σπασμούς και θα περιμένεις όσο πιο ψύχραιμη μπορείς ετοιμάζοντας το μικροκλύσμα. Αν μέχρι να το φέρεις, δηλαδή μετά από λίγα λεπτά, οι σπασμοί σταματήσουν μόνοι τους, μην κάνεις τίποτα παρά φρόντισε να εκτιμηθεί η Θάλεια από παιδίατρο. Συνήθως οι σπασμοί δεν διαρκούν πολύ και τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να κάνουμε το κλυσματάκι με το φάρμακο. Αν όμως επιμένουν κάνουμε το φάρμακο και συνήθως σταματούν. Θερμομέτησε και χορήγησε αντιπυρετικό. Στη συνέχεια, εάν είσαι αρκετά ψύχραιμη, και το παιδί σε καλή γενικά κατάσταση, ξεκινάς και την πας στο Νοσοκομείο. Αν είτε εσύ δεν νιώθεις ικανή ή η μικρή δεν είναι καλά, καλύτερα να καλέσεις το 166. Πάντως μην ανησυχείς, τις περισσότερες φορές δεν επαναλαμβάνονται τα επεισόδια»
«Και αν επαναληφθούν, τότε τι κάνουμε;»
«Αν κάνει και άλλα επεισόδια, θα την εκτιμήσει παιδονευρολόγος και εκείνος θα αποφασίσει μήπως, εάν τα επεισόδια είναι συχνά, πρέπει να πάρει κάποια θεραπεία σαν προφύλαξη. Κάποιες φορές, δίνουν κάτι σταγόνες για μερικά χρόνια, να εξασφαλίσουμε την ωρίμανση του εγκεφάλου και εκεί κοντά στα 5, τις σταματούν. Οι περισσότεροι πάντως δεν δίνουν προφύλαξη για ένα ή δύο επεισόδια, σε ένα παιδί χωρίς άλλα ευρήματα.»
«Και τώρα, ακόμα και αν δεν ξανακάνει σπασμούς, είμαστε σίγουροι ότι δεν έπαθε τίποτα!»
«Στην ιατρική δεν υπάρχει «ποτέ» ή «αποκλείεται». Πάντως τα παιδιά με απλούς πυρετικούς σπασμούς, όπως αυτούς που μόλις έκανε η Θάλεια, δεν παρουσιάζουν κανένα νοητικό ή ψυχοκινητικό πρόβλημα στην μετέπειτα ανάπτυξη τους. Δεν αναφέρεται, δηλαδή, κάποια νοητική υστέρηση στα παιδιά με απλούς πυρετικούς σπασμούς».
Η εξιστόρηση διακόπηκε μια που είχε έρθει το ασθενοφόρο. Πήγαμε παρέα στο νοσοκομείο, όπου αφού ενημέρωσα τους συναδέλφους μου και παρέδωσα σε καλή γενική κατάσταση την μικρή, αποχώρισα.
Η Θάλεια, νοσηλεύτηκε για 3ημέρες λόγω εμπύρετης γαστρεντερίτιδας. Βγήκε αφού απυρέτησε, με οδηγίες για έγκαιρη αντιμετώπιση του πυρετού στο μέλλον, καθώς και το φάρμακο σε μορφή μικροκλύσματος για πιθανό επόμενο επεισόδιο. Δεν έχει ξανακάνει σπασμών, παρόλο που έχει αρρωστήσει ξανά με πυρετό. Το κλυσματάκι με το φάρμακο το έχουν πάντα μαζί τους οι γονείς της και το έχουν δώσει και στον παιδικό σταθμό που πηγαίνει.
Είναι μια πανέξυπνη κουκλίτσα κοντά 4ρων χρονών και δεν νομίζω ότι θα ξανακάνει παρόμοιο σκηνικό. Έχω και άλλα παιδάκια στο ιατρείο, όπως τον Φώτη, που έκανε 4 ή 5 επεισόδια και του έδωσαν τελικά τις σταγόνες για προφύλαξη. Πριν λίγο καιρό, αφού έκλεισε τα 5 του χρόνια, του τις σταμάτησαν και είναι ένα εξίσου γλυκύτατο σπιρτόζικο αντράκι.
Προτού βιώσω το παραπάνω περιστατικό, είχα πολλές φορές αντιμετωπίσει γονείς που έμπαιναν πανικόβλητοι στις πρώτες βοήθειες του νοσοκομείου, με τα παιδιά τους στα χέρια και τον τρόμο στα πρόσωπα τους, μετά από πυρετικούς σπασμούς. Πρώτη φορά όμως έζησα την ιστορία από την άλλη όχθη. Κατάλαβα όσο πιο γλαφυρά γίνεται τις συνέπειες και πως το ζει η οικογένεια. Από τα καλά της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, είναι ότι κυριολεκτικά βρίσκεσαι κοντά σε όλη την οικογένεια Ευτυχώς όσο τρομακτικοί για τους γονείς είναι οι πυρετικοί σπασμοί, τόσο καλή πρόγνωση έχουν για το παιδί.
Να είσαστε όλοι καλά, και τα παιδιά μας καλύτερα

16 σχόλια:

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Αχ παιδιά γλυκά μας βασανάκια. Στα πιτσιρίκια κάθε αρρώστια ενσκύπτει με βαρύτατα συμπτώματα, όπως και η βελτίωση έχει θεαματικά αποτελέσματα, επιστροφή στο παράδεισο. Οντως ο ρόλος του σωστού γιατρού είναι να εκπαιδεύει τις μανάδες ενημερωμένες βοηθούς του.

pediatre είπε...

Γλυκά βάσανα, ή ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο που λέει και ο ποιητής… Αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω, ενημερωμένους γονείς.
Το συγκεκριμένο ποστ, το αφιερώνω στην πρωταγωνίστρια μαμά, που αρκετό καιρό μετά μου είπε «τουλάχιστον να το ήξερα, να είχα ακούσει ότι υπάρχει!». Επειδή, δεν μπορώ να ενημερώνω κάθε γονιό που έρχεται στο ιατρείο για την πιθανότητα και την κλινική εικόνα των πυρετικών σπασμών βρήκα για λύση, το βήμα του blog…
Με χαρά έμαθα, ότι έχουμε κοινό γνωστό τον πνευματικό πατέρα του Ερμή, τον Ανδρέα. Μικρός ο κόσμος, και η blogoσφαιρα τον μικραίνει ακόμα πιο πολύ.
Καλή σου νύχτα…

Fibi είπε...

Γιατρούκο μου, να ξέρεις οτι μας προσφέρεις έργο, μας μαθαίνεις πράγματα που πραγματικά ούτε πάει το μυαλό μας για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε σε αυτή την κατάσταση...

Πραγματικά σε ευχαριστώ

pediatre είπε...

Που χάθηκες βρε θηρίο… ή μάλλον εγώ χάθηκα, αλλά δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω το κατακλυσμικό ρυθμό σου (περνώ πάντως και σε απολαμβάνω..).
Εγώ, πραγματικά σε ευχαριστώ, για τον καλό σου λόγο.
Πολύ καληνύχτα σου… ;-)

Ναταλία είπε...

Χαίρομαι που σε βρήκα....έστω και αργά...
Σ' ευχαριστώ για όσα μπαίνεις στον κόπο να μοιραστείς μαζί μας που είναι πραγματικά ανεκτίμητα ιδιαίτερα όταν τα διαβάζουμε επειδή ακριβώς ΔΕΝ μας συμβαίνουν εκείνη τη στιγμή και μπορούμε να τα αξιολογήσουμε με ηρεμία και ψυχραιμία...

Να σας ζήσουν τα ζουζουνάκια σας!

pediatre είπε...

Εγώ χαίρομαι να βλέπω, ότι όσα γράφω, διαβάζονται και βοηθούν τους γονείς.
Ευχαριστώ, για τις ευχές και τα καλά λόγια.
Καλώς ήρθες…

Mh Xeirotera είπε...

Bravo Niko, ti allo na po... den ksero ke den ksero ke ti akrivos afora auto to "bravo", "ola" tha po giati me kaliptei.

Kalhmera!

pediatre είπε...

Σε ευχαριστώ, για το ζεστό χαμόγελο που στόλισες στο πρόσωπο μου…
Πολύ καλή μέρα και σε σένα

Ανώνυμος είπε...

γιατρε μου καλημερα,
θέλω να ξαναπώ πόσο γλυκός είστε και πόσο χρήσιμα είναι αυτά που γράφετε ακόμα και για μας που δεν εχουμε παιδάκια.
έλενα από κεφαλονιά

pediatre είπε...

Για να με διαβάζεις ακόμα και χωρίς να έχεις παιδιά, είτε σχεδιάζεις σύντομα να αποκτήσεις, είτε η γραφή μου σου αρέσει. Και τα δύο με χαροποιούν και για τα δύο σου εύχομαι καλή συνέχεια…
Σε ευχαριστώ, για τον χρόνο σου
και τα γλυκά σου λόγια

Mh Xeirotera είπε...

Kalhmera kai kalo mhna!

Βιργινία είπε...

Γιατρούλη ( μου αρέσει πιο πολύ απο το συνάδερφε :-P ) είμαι καλά που τρελαίνομαι να διαβάζω τις δημοσιεύσεις της ενότητας αυτής; Πολύ ενδιαφέρουσες :-)

pediatre είπε...

Τιμή μου! Καλώς ήρθες και στο blog αλλά με το καλό και στην πατρίδα, αν πρόλαβα να διαβάσω σωστά…
Η επιστημονική σου ματιά, όπως και να το κάνουμε, βαραίνει ακόμα περισσότερο την γνώμη σου και με χαροποιεί ακόμα περισσότερο… Τώρα για το αν είσαι καλά που με διαβάζεις, ξέρεις ότι ανήκει στην σφαίρα άλλης ιατρικής ειδικότητας ;-))

Βιργινία είπε...

οφείλω να ομολογήσω οτι αυτή η ειδικότητα έχει το αγέραστο..εγώ πάω ακόμα σε παιδίατρο στα ... τόσα μου :-P μάλιστα παίρνω και το "διαολίστικο" βλέμμα που έπαιρνα απο παιδί και μπαίνω μέσα έτοιμη για μάχη (αυτός ο άνθρωπος ποτέ δεν ειναι ευχαριστημένος με το βάρος μου :P )

Τρομερή σύμπτωση οτι όσοι παιδίατροι ξέρω λέγονται Νίκοι :-P

Eντάξει σταματάω την λογοδιάρροια :-P

Vivi Kotoula είπε...

Σήμερα έμαθα το δικό σας blog μέσα από το mamadesmpampades.gr που έβαλαν μια ανάρτησή σας και θέλω να σας ευχαριστήσω για την ενημέρωση που μας προσφέρετε. Φυσικά και θα σας παρακολουθώ! Ευχαριστώ και πάλι!

pediatre είπε...

Να είστε καλά… Εύχομαι να φάνω αντάξιος των προσδοκιών σας
Καλή ανάγνωση λοιπόν και καλώς ήρθατε.
Υ.Γ. Αν και δεν προλαβαίνω να ταξιδεύω συχνά στην μπλογκόσφαιρα, μια γρήγορη επίσκεψη στην γειτονιά σας με γέμισε με ειλικρίνεια και ανθρωπιά. Καλή συνέχεια και πιστεύω ότι θα τα ξαναπούμε και στο μέλλον. Η πρωτοβουλία των mamadesmpampades.gr ήταν πολύ εύστοχη και θα μας δώσει την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα