Μικροί καυτοί εγκέλαδοι γνωστοί ως …πυρετικοί σπασμοί!

Ο χειμώνας μπήκε για τα καλά! Λιγοστοί άνθρωποι στους δρόμους, τρέχουν κουκουλωμένοι να κρυφτούν στην ζεστασιά του σπιτιού τους. Μετά από καιρό, άδειο το ιατρείο και για κακή σύμπτωση, έχει πάθει κάτι η σύνδεση του internet από χθες. Ή μήπως για καλή σύμπτωση… ευκαιρία να γράψω.
Πριν από περίπου τρία χρόνια καθόμουν και πάλι στο ιατρείο μόνος μου. Τότε, η μοναξιά ήταν πιο συχνός σύντροφός μου. Τώρα την αποζητώ! Ήμουν λοιπόν καλή ώρα όπως σήμερα και διάβαζα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και μια φωνή κραύγαζε κάτι σαν «… ΝΙΚΟ!!! Το κοπέλι Νίκο, πέθανε Νίκο το κοπέλι, Νίκο…» προσπάθησα μάταια να την ηρεμήσω για να καταλάβω τι εννοούσε και για ποιό παιδί μιλούσε. Τα δικά μου δεν είχαν γεννηθεί ακόμα, γιατί αλλιώς, όπως φαντάζεστε, θα είχα εκτοξευτεί στο σπίτι μου. Το μόνο που κατάφερα ήταν να αποκομίσω ακόμα ένα ξέσπασμα κραυγών και να πέσει η γραμμή. Ευτυχώς, υπήρχε αναγνώριση κλήσης και κάλεσα αμέσως πίσω. Μου απάντησε μια διαφορετική φωνή, γυναικεία και πάλι, εξίσου θορυβημένη, κατανοητή όμως. Κατάφερα να μου πει το επώνυμο αυτής που με πήρε τηλέφωνο, το οποίο, όμως, δεν μεταφράστηκε στην μνήμη μου σε κάποιο παιδί. Αντανακλαστικά η μητέρα έλεγε το δικό της πατρώνυμο και όχι του παιδιού. Δεν καθυστέρησα προσπαθώντας να ανακαλύψω το παιδί, ζήτησα τη διεύθυνση και προλαβαίνοντας την κρίση πανικού και της δεύτερης γυναίκας, την έκλεισα λέγοντας της ότι πάω. Αν μου τύχαινε σήμερα, τουλάχιστον θα τους έλεγα να καλέσουν το 166. Όμως και εγώ αιφνιδιάστηκα!
Έτρεξα στην πιάτσα ταξί κοντά στο ιατρείο, είπα την διεύθυνση και το σκηνικό και τρέξαμε όσο γινόταν πιο γρήγορα. Με περίμενε η ανοιχτή πόρτα ενός ισόγειου σπιτιού, όπου αναγνώρισα πανικόβλητη την Νικολία. «Τι έγινε;» την ρωτώ. «Η Θάλεια» μου φωνάζει και μου δείχνει την μικρή, μαραμένη στην αγκαλιά της, ψιλοζαλισμένη, να κοιτά σαν χαμένη!
Με μια πρώτη ματιά η μικρή, περίπου 11μηνών, έδειχνε καλά. Ταλαιπωρημένη, αλλά καλά. Την πήρα στην αγκαλιά μου, και έλεγξα γρήγορα τα ζωτικά της σημεία. Ανέπνεε γρήγορα, η καρδούλα της χτυπούσε σαν τρελή, όμως τα χειλάκια της ήταν ροδοκόκκινα και, παρά την κούραση της, έμοιαζε να είναι ικανοποιητικά προσανατολισμένη στην πραγματικότητα. Ψηνόταν στον πυρετό. Καθώς έβαζα στην μικρή ένα θερμόμετρο, ξαναρώτησα την μαμά που με κοίταζε έντρομη «τι έγινε;». «Εκεί που καθόταν μέσα στο πάρκο της, μου φάνηκε σαν να έπεσε, σαν να ξάπλωσε λίγο απότομα. Την σήκωσα στην αγκαλιά μου και τα ματάκια της είχαν γυρίσει προς τα πίσω, άρχισε να τρέμει ολόκληρη και δεν ανέπνεε… έτρεξα και της έριξα λίγο νερό στα μουτράκια της και όταν σταμάτησε να τρέμει μου έμοιαζε σαν να είχε πεθάνει, την φώναζα και δεν μου απαντούσε…» και η Νικολία σωριάστηκε στο πάτωμα!
Μια νεαρή κοπέλα, που κοίταζε αποσβολωμένη, η δεύτερη φωνή στο τηλέφωνο, κράτησε λίγο την μικρή Θάλεια, για να μπορέσω να σηκώσω από το πάτωμα την έρημη Νικολία. Συνήλθε γρήγορα, για να με ακούσει να της λέω «Ηρέμησε, δες την Θάλεια είναι καλά. Απλά έχει πυρετό! (είχε 40.5οC)». Πήρα και πάλι την Θάλεια στην αγκαλιά μου, η οποία λεπτό το λεπτό συνερχόταν όλο και περισσότερο. Της δώσαμε αντιπυρετικό και καθίσαμε μια στιγμή να προσπαθήσω να ηρεμήσω τα πνεύματα…
«Ήταν πυρετικοί σπασμοί, και περιγράφεται ακριβώς έτσι στα βιβλία. Οι γονείς νομίζουν ότι το παιδί τους πεθαίνει. Συμβαίνουν συχνότερα σε παιδιά κάτω των 2χρόνων, μέχρι συνήθως 5χρονών, αν και σπανιότερα συμβαίνει και σε μεγαλύτερα παιδιά. Πολύ απλοϊκά, οφείλεται στον ανώριμο εγκέφαλο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας και ξεκινά τους σπασμούς.».
Η Νικολία έμοιαζε να έχει συνέλθει πλήρως και με παρακολουθούσε με την μικρή στην αγκαλιά της. Την σκυτάλη της υστερίας πείρε η νεαρή κοπέλα. Ήταν φοιτήτρια που πρόσεχε την μικρή τα πρωινά που η μητέρα της ήταν στην δουλειά. Σήμερα έμεινε σπίτι η Νικολία, μια που η μικρή δεν ήταν καλά, και μοιράστηκαν οι δυό τους την τραυματική εμπειρία. Αφού λοιπόν είδε ότι η Νικολία συνήλθε από την λιποθυμία της, ξεκίνησε ένα γοερό κλάμα με λυγμούς. Σκύψαμε και οι δύο πάνω της προσπαθώντας να την συνεφέρουμε, σκηνικό που συνέφερε πλήρως και την Νικολία η οποία έφερε νερό με την σειρά της στην μικρή νταντά. Πάντα προσπαθώντας να τις ηρεμήσω και αφού δώσαμε και στην μικρή Θάλεια αντιπυρετικό, συνέχισα το μάθημα.
«Καθίστε να σας εξηγήσω τι είναι οι σπασμοί. Κάθε μας κίνηση ελέγχετε από κάποιο κέντρο στον εγκέφαλο. Για να κουνήσω το χέρι μου, δίνω εντολή στο συγκεκριμένο κέντρο του εγκεφάλου μου και συντονίζει τους αντίστοιχους μυς για να εκτελεστεί η κίνηση. Στους σπασμούς, αυτονομούνται κέντρα στον εγκέφαλο και ειδικά αν είναι γενικευμένοι, όπως συνήθως είναι οι πυρετικοί σπασμοί, αρχίζουν να συσπώνται όλοι οι μυς του σώματος. Περιγράφω την φάση όταν η Θάλεια έτρεμε ολόκληρη. Αυτό ευτυχώς, συνήθως διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα έως λεπτά, που όμως φαίνονται αιώνες. Αμέσως μόλις περάσουν οι σπασμοί, το παιδί διανύει μια μετακριτική φάση, όπου εξουθενωμένο από τις μυϊκές συσπάσεις, μοιάζει ζαβλακωμένο, σαν να έχει χάσει επαφή με το περιβάλλον και να κοιμάται βαθιά. Σε αυτή την φάση οι γονείς νομίζουν ότι το παιδί τους πέθανε, μια που βλέπουν ξαφνικά τους σπασμούς να σταματούν και το παιδί να μην απαντά στα ερεθίσματα. Λογικά, εκείνη την ώρα μόνο την ψυχραιμία να δεις αν χτυπά η καρδούλα του και αν αναπνέει δεν έχεις. Αυτό όμως που πρέπει να κάνουμε τώρα και που έπρεπε να είχες κάνει ήδη, είναι να καλέσουμε το 166».
Πήραμε το ΕΚΑΒ, τους εξήγησα ότι μάλλον πρόκειται για πυρετικούς σπασμούς και ότι το παιδί ήταν σταθεροποιημένο και σε καλή γενική κατάσταση, και στην συνέχεια πήρα και ενημέρωσα και τις πρώτες βοήθειες της παιδιατρικής.
Όση ώρα περιμέναμε το ασθενοφόρο συνέχισα να εξηγώ στην Νικολία: «Παρόλο που με κολακεύεις που με σκέφτηκες πρώτο, άλλη φορά για οτιδήποτε επείγον να καλείς το 166. Άσε που την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να καλέσεις κάποιον για πυρετικούς σπασμούς θα είναι όταν με το καλό η Θάλεια θα σου κάνει εγγονάκι και θα την καθησυχάζεις λέγοντας μην φοβάσαι, μόνο και εσύ, έτσι μας έτρεξες όταν ήσουν μικρή. Τώρα, θα πάμε στο νοσοκομείο. Πρέπει να αποκλείσουμε κάποια άλλη αιτία για τους σπασμούς, αλλά και να μείνει υπό παρακολούθηση μήπως και μας κάνει και άλλο επεισόδιο. Είναι η πρώτη φορά και συνήθως τα παιδιά παραμένουν μέχρι να απυρετήσουν στην κλινική και μετά εξέρχονται με οδηγίες. Από εδώ και εμπρός, θα είσαι λίγο περισσότερο σε ετοιμότητα, και θα δίνεις αντιπυρετικό με το που παίρνεις χαμπάρι ότι ξεκινά η μικρή να βάζει πυρετό. Θα δεις, σε λίγο θα αναγνωρίζεις τον πυρετό πριν καν παρουσιαστεί, επειδή γυαλίζουν τα ματάκια της, ή επειδή είναι λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο γκρινιάρα.
Θα σου δώσουν και κάτι μικροκλύσματάκια, με φάρμακο για να σταματούν οι σπασμοί, τα οποία θα τα έχεις πάντα μαζί σου. Αν μας κάνει άλλο επεισόδιο θα φροντίσεις να έχει μπόλικο καθαρό οξυγόνο, βγάζοντάς την έξω, θα προσέχεις να μην τραυματιστεί με τους σπασμούς και θα περιμένεις όσο πιο ψύχραιμη μπορείς ετοιμάζοντας το μικροκλύσμα. Αν μέχρι να το φέρεις, δηλαδή μετά από λίγα λεπτά, οι σπασμοί σταματήσουν μόνοι τους, μην κάνεις τίποτα παρά φρόντισε να εκτιμηθεί η Θάλεια από παιδίατρο. Συνήθως οι σπασμοί δεν διαρκούν πολύ και τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να κάνουμε το κλυσματάκι με το φάρμακο. Αν όμως επιμένουν κάνουμε το φάρμακο και συνήθως σταματούν. Θερμομέτησε και χορήγησε αντιπυρετικό. Στη συνέχεια, εάν είσαι αρκετά ψύχραιμη, και το παιδί σε καλή γενικά κατάσταση, ξεκινάς και την πας στο Νοσοκομείο. Αν είτε εσύ δεν νιώθεις ικανή ή η μικρή δεν είναι καλά, καλύτερα να καλέσεις το 166. Πάντως μην ανησυχείς, τις περισσότερες φορές δεν επαναλαμβάνονται τα επεισόδια»
«Και αν επαναληφθούν, τότε τι κάνουμε;»
«Αν κάνει και άλλα επεισόδια, θα την εκτιμήσει παιδονευρολόγος και εκείνος θα αποφασίσει μήπως, εάν τα επεισόδια είναι συχνά, πρέπει να πάρει κάποια θεραπεία σαν προφύλαξη. Κάποιες φορές, δίνουν κάτι σταγόνες για μερικά χρόνια, να εξασφαλίσουμε την ωρίμανση του εγκεφάλου και εκεί κοντά στα 5, τις σταματούν. Οι περισσότεροι πάντως δεν δίνουν προφύλαξη για ένα ή δύο επεισόδια, σε ένα παιδί χωρίς άλλα ευρήματα.»
«Και τώρα, ακόμα και αν δεν ξανακάνει σπασμούς, είμαστε σίγουροι ότι δεν έπαθε τίποτα!»
«Στην ιατρική δεν υπάρχει «ποτέ» ή «αποκλείεται». Πάντως τα παιδιά με απλούς πυρετικούς σπασμούς, όπως αυτούς που μόλις έκανε η Θάλεια, δεν παρουσιάζουν κανένα νοητικό ή ψυχοκινητικό πρόβλημα στην μετέπειτα ανάπτυξη τους. Δεν αναφέρεται, δηλαδή, κάποια νοητική υστέρηση στα παιδιά με απλούς πυρετικούς σπασμούς».
Η εξιστόρηση διακόπηκε μια που είχε έρθει το ασθενοφόρο. Πήγαμε παρέα στο νοσοκομείο, όπου αφού ενημέρωσα τους συναδέλφους μου και παρέδωσα σε καλή γενική κατάσταση την μικρή, αποχώρισα.
Η Θάλεια, νοσηλεύτηκε για 3ημέρες λόγω εμπύρετης γαστρεντερίτιδας. Βγήκε αφού απυρέτησε, με οδηγίες για έγκαιρη αντιμετώπιση του πυρετού στο μέλλον, καθώς και το φάρμακο σε μορφή μικροκλύσματος για πιθανό επόμενο επεισόδιο. Δεν έχει ξανακάνει σπασμών, παρόλο που έχει αρρωστήσει ξανά με πυρετό. Το κλυσματάκι με το φάρμακο το έχουν πάντα μαζί τους οι γονείς της και το έχουν δώσει και στον παιδικό σταθμό που πηγαίνει.
Είναι μια πανέξυπνη κουκλίτσα κοντά 4ρων χρονών και δεν νομίζω ότι θα ξανακάνει παρόμοιο σκηνικό. Έχω και άλλα παιδάκια στο ιατρείο, όπως τον Φώτη, που έκανε 4 ή 5 επεισόδια και του έδωσαν τελικά τις σταγόνες για προφύλαξη. Πριν λίγο καιρό, αφού έκλεισε τα 5 του χρόνια, του τις σταμάτησαν και είναι ένα εξίσου γλυκύτατο σπιρτόζικο αντράκι.
Προτού βιώσω το παραπάνω περιστατικό, είχα πολλές φορές αντιμετωπίσει γονείς που έμπαιναν πανικόβλητοι στις πρώτες βοήθειες του νοσοκομείου, με τα παιδιά τους στα χέρια και τον τρόμο στα πρόσωπα τους, μετά από πυρετικούς σπασμούς. Πρώτη φορά όμως έζησα την ιστορία από την άλλη όχθη. Κατάλαβα όσο πιο γλαφυρά γίνεται τις συνέπειες και πως το ζει η οικογένεια. Από τα καλά της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, είναι ότι κυριολεκτικά βρίσκεσαι κοντά σε όλη την οικογένεια Ευτυχώς όσο τρομακτικοί για τους γονείς είναι οι πυρετικοί σπασμοί, τόσο καλή πρόγνωση έχουν για το παιδί.
Να είσαστε όλοι καλά, και τα παιδιά μας καλύτερα

Με ένα κοινό κρυολόγημα, ευχές για καλό Χειμώνα…

Παρασκευή βράδυ, και όπως κάθε Παρασκευή πολύ δουλειά στο ιατρείο. Μπαίνω στο σπίτι αρκετά μετά τις 10:00. «Που είσαι βρε Νικολάκη…» ακούω την καλή μου να αστειεύεται όπως ανεβαίνω στη σκάλα….
«Τα μωρά μας καλά είναι;» ρωτώ. «Η Χαρούλα, δεν έφαγε καλά και είναι λίγο βραχνιασμένη». Αφού έφαγα και χαζολογήσαμε λίγο, πήγαμε να θέσουμε που λένε και εδώ στην Κρήτη, κοινώς να κοιμηθούμε. Σάββατο ξημερώνει την επόμενη, μέρα με μπόλικο τρέξιμο. Η καλή μου εργάζεται κάθε Σάββατο, οπότε από τις 6:00πμ. μέχρι τουλάχιστον τις 3:00μμ. αναλαμβάνω διπλό μπέιμπισίτινγκ. Την μέρα που οι περισσότεροι περιμένουν για να ξεκουραστούν, εγώ την περιμένω για να ασχοληθώ με τα μικρά μου. Άρα θα μου πεις ξεκουράζεσαι! Όντως και το ποδόσφαιρο όπως και το ποδήλατο, με χαλαρώνουν, μετά όμως είμαι γκολ…
Αυτά σκεφτόμουν ενώ έμπαινα στο δωμάτιο των μικρών για να τσεκάρω αν είναι καλά και αν το παράθυρο τους είναι, έστω λίγο, ανοιχτό. Συνήθως το παράθυρο το κλείνουμε λόγω του θορύβου στην παλιά πόλη. Δεν το περίμενα ότι θα φύγω από την Αθήνα για να ζήσω στην επαρχία, και θα μου λείπει η ησυχία της νύχτας! Και όμως, η παλιά πόλη του Ρεθύμνου ποτέ δεν κοιμάται. Το καλοκαίρι τουρίστες, το χειμώνα φοιτητές και όλο το χρόνο «σβούροι» (στην Αθήνα, την εποχή μου, τους ονομάζαμε αρούρια λόγω της κλασικής ουρίτσας που κρεμόταν πίσω από το μαλλί και σε συνδυασμό με την λίγδα, παρέπεμπε στο τρωκτικό), πτιτσιρικάδες που σβουρίζουν με πειραγμένα μηχανάκια και έχουν σαν χόμπι τον θόρυβο. Θυμάστε μια διαφήμιση, «Τους ξύπνησες όλους γιατί;!», ε στους νεολαίους του Ρεθύμνου ισχύει το «δεν τους ξύπνησε όλους! Γιατί;» και ξαναγυρίζουν πετώντας και ένα δυναμιτάκι για να πάρει μπρος και ο συναγερμός κάπου μαγαζιού. Πως λοιπόν να μην ξυπνήσουν τα δίδυμα! Για να είναι όμως γκρινιάρα η Χαρούλα και να μην πιεί όλο της το γάλα, μάλλον είναι κρυωμένη, όποτε χρειάζεται οξυγόνο, έστω και με τίμημα τον θόρυβο. Τα παιδιά τον Χειμώνα δεν κρυώνουν επειδή είναι ανοιχτό το παράθυρό αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Όταν έξω έχει κρύο, συγχρωτιζόμαστε σε κλειστούς χώρους, με θέρμανση και κλειστά παράθυρα και ανταλλάσουμε τις ιώσεις μας. Στο ιατρείο, Χειμώνα-Καλοκαίρι, μόλις βγει ένα παιδί και μέχρι να πλύνω τα χέρια μου και να περάσει το επόμενο, ανοίγω πάντα το παράθυρο. Έτσι λοιπόν και με τα μικρά μου, όταν υποψιαστώ ότι την άρπαξαν, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τους εξασφαλίσω μπόλικο καθαρό οξυγόνο, αφήνοντας έστω λίγο, ανοιχτό το παράθυρο. Φυσικά φροντίζω να είναι καλά σκεπασμένα και το δωμάτιο ικανοποιητικά ζεστό. Το βραδινό φιλί καληνύχτα, απόψε έχει και την έννοια του θερμόμετρου. Όχι, όλα καλά η μικρή, εκτός από ένα ελάχιστο ρουθούνισμα, κοιμόταν μια χαρά (κυριολεκτικά στην περίπτωσή μας).
Το Σαββατιάτικο πρωινό ξεκίνησε από τις 6:30, με την ζουζούνα μου να αναπληρώνει το βραδινό με μια 200αριά ml γάλα. Ήπιε μέχρι και από του Ερμή. Το κέφι της ήταν άριστο και το μόνο πρόβλημα έμοιαζε να είναι ο καταρράκτης που είχε αρχίσει να τρέχει από την μύτη της. Συνοδέψαμε την μαμά μας στην δουλειά και συνεχίσαμε κάνοντας μια μεγάλη βόλτα στο Ρέθυμνο. Και το υπόλοιπο Σάββατο, κύλισε συνηθισμένα, μέχρι το βράδυ.
Αφού κάναμε τα «μπάνια του λαού», φάγανε τα πιτσιρίκια και κοιμήθηκαν, έφυγε και η καλή κυρία που έρχεται και μας βοηθά τα απογεύματα. Μόνος λοιπόν, μια που η μαμά είχε δουλειά και μάλλον θα αργούσε. Είναι η ώρα που συνήθως γράφω. Η Χαρούλα όμως είχε άλλα σχέδια. Δεν πέρασε ούτε μισάωρο από όταν ξάπλωσε και ξύπνησε κλαίγοντας. Το καθησυχαστικό χάδι-επίσης θερμόμετρο- διαπίστωσε κρύα χεράκια και ένα κούτελο ζεστό. Η κλινική εικόνα μεταφράστηκε σε πυρετό 39.6οC. Η έντονη γκρίνια-κλάμα, κράτησε τόσο την ώρα που της έβαζα το θερμόμετρο, όσο και στην προσπάθεια μου να της δώσω αντιπυρετικό από το στόμα, η οποία στέφτηκε με πλήρη αποτυχία. Κατέληξε σε έναν γενναιόδωρο εμετό, που φιλοδώρησε με το βραδινό μας γάλα, το κορμάκι και το πάτωμα της κουζίνας. Ευτυχώς, αφού την άλλαξα και την σκούπισα κατάφερα να την ηρεμήσω και να την ζαβλακώσω λίγο στην αγκαλιά μου. Τηλέφωνο στην μαμά μας, όπως έρχεται να μας κρατά και κανένα αντιπυρετικό-υπόθετο. Μετά από λίγη ώρα, η ανακούφιση δια προσώπου μαμάς ήρθε, το υπόθετο έκανε την δουλειά του και η μικρή μου κοιμήθηκε ήσυχη. Την επομένη ξύπνησε απύρετη, με καλή διάθεση και όρεξη (τσακίζοντας για ακόμη μια μέρα και τα ρέστα σε γάλα, του Ερμή), μονό που στον καταρράκτη που έτρεχε από την μύτη ήρθε να προστεθεί και ένας εξίσου υγρός, ερεθιστικός βήχας.
Η Κυριακή μας πέρασε υπέροχα. Είχαμε κανονίσει και πήγαμε μαζί με φίλους για μεσημεριανό, σε όμορφο ταβερνάκι σε ένα φαράγγι νότια του Ρεθύμνου. Τα παιδιά ήταν άψογα, άσε που τα ανέλαβε και μια πιτσιρίκα της παρέας και είχαμε και εμείς χρόνο να τα πούμε με τους φίλους μας. Η μικρή έφαγε καλά και ήταν απύρετη. Το βράδυ η μικρή μετά το μπάνιο της, υπέστη και το βασανιστήριο του καθαρισμού της μύτης. Είναι ζόρικη φάση, τόσο για τα πιτσιρίκια όσο και για εμάς, όμως εάν θέλουμε να γλιτώσουμε τις επιπλοκές του κρυολογήματος, βλέπε ωτίτιδα, βρογχίτιδα, πνευμονία και για να μπορέσει να κοιμηθεί και σαν άνθρωπος, επιβάλλεται να καθαρίσουμε γενναία τη μύτη. Η δε σταγόνα φάρμακο, που βάζουμε για να διατηρηθεί καθαρή η μύτη, έρχεται και «βάφει» λίγο καφέ τα ρουθούνια, για να κάνει ακόμα πιο δραματική την σκηνή, της μικρής μου που κλαίει με ορθάνοιχτα τα ματάκια της κοιτώντας με, ενώ τα δάκρυα της τρέχουν στις μαγούλες της. Δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από το να την καθησυχάζω, λέγοντας της ότι είναι για το καλό της και στο τέλος να την σφίξω όσο πιο πολύ μπορώ στην αγκαλιά μου. Δεν είχε πυρετό και έφαγε ικανοποιητικά. Ο πυρετός ήρθε αργότερα την νύχτα, και πάλι μέχρι περίπου 39,5οC και αντιμετωπίστηκε με υπόθετο, για να μην ρισκάρουμε την πιθανότητα εμετού.
Το πρωί της Δευτέρας μας βρήκε και πάλι σχετικά καλά, με καλή όρεξη και την μύξα να τρέχει, ενώ αυτό που μας ξύπνησε ήταν ο έντονος βήχας, που κατά διαστήματα την ενοχλούσε και στον ύπνο της. Στο πρωινό λοιπόν, πριν από το γάλα, η Χαρούλα ήπιε και μισό κουταλάκι πετιμέζι. Το κοινό κρυολόγημα, ή πιο επιστημονικά η ίωση του ανώτερου αναπνευστικού, είναι από τις πιο κυριλέ ασθένειες που υπάρχουν. Επειδή ακριβώς είναι ίωση, δεν υπάρχει συγκεκριμένη αγωγή, όπως η αντιβίωση που δίνουμε για τα μικρόβια, και οφείλουμε να υποστηρίζουμε και να ανακουφίζουμε τον άρρωστο μέχρι ο ιός να κάνει τον κύκλο του και να μας αφήσει στην ησυχία μας (αφού βέβαια τον έχουμε γνωρίσει και πλέον δεν κινδυνεύουμε από τον ίδιο ή παρόμοιούς του). Αυτό πρακτικά σημαίνει καλό φαγητό, ξεκούραση, οξυγόνο και συμπτωματική αγωγή (αντιπυρετικό στον πυρετό, αποσυμφόρηση της μπουκωμένης μύτης, ανακούφιση από τον ερεθιστικό βήχα κλπ). Στα παιδιά δεν πρέπει να δίνουμε αντιβηχικά. Υπάρχει κίνδυνος να καταστείλουμε το αντανακλαστικό του βήχα και αντί να καθαρίζουμε από τις εκκρίσεις το αναπνευστικό μας, εμείς να τις εγκλωβίζουμε και να δημιουργούμε κατάλληλες συνθήκες για ωτίτιδα ή ακόμα και πνευμονία. Πρακτικές λύσεις όπως αφεψήματα, μέλι (όχι κάτω του έτους!), λεμόνι, πετιμέζι και άλλα, ανακουφίζουν το λαιμό χωρίς όμως να κινδυνεύει το παιδί.
Ο Ερμής θα μου πείτε πως και την σκαπούλαρε; Εμ έλα που δεν την σκαπούλαρε! Ο εμετός του Ερμή ήρθε την Τρίτη το βράδυ και παρόλο που δεν έκανε πυρετό, ήταν πολύ πιο μαραμένος και γκρινιάρης. Ο αγκαλίτσας μας, το έχει αυτό. Όταν δεν είναι και τόσο στα καλά του, γκρινιάζει απίστευτα και θέλει συνέχεια αγκαλιά. Μείωσε αισθητά και το βραδινό, το οποίο όμως εκτός του πρωινού, το αναπληρώνει στο έπακρο κατά την διάρκεια της ημέρας με φρούτα, φαγητό, σαλάτα κλπ. Ο Ερμής είναι πολύ πιο καλόφαγος από την Χαρά και ειδικά όσον αφορά στα φρούτα και δη τα εσπεριδοειδή, δεν έχουμε κανένα παράπονο. Ίσως να έπαιξαν ρόλο, και για αυτό δεν ανέβασε πυρετό! Συνήθως τα δεύτερα κρούσματα ίωσης στην οικογένεια, είτε αυτή είναι κρυολόγημα, είτε ανεμοβλογιά, είναι πιο βαριά. Υποθέτουμε ότι το υιικό φορτίο που δέχεται το 2ο παιδί από το αδερφάκι του, είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που δέχτηκε το πρώτο παιδί που αρρώστησε και που κόλλησε τον υιό από κάποιον με τον οποίο ήταν για λίγη ώρα. Παρόλο λοιπόν που ο Ερμής «βομβαρδίστηκε» σε καθημερινή βάση, με τον υιό από την Χαρά, εκείνος περνάει πιο ήπια την ίωση. Δεν είναι τυχαίο ότι το Χειμώνα έχουμε τους σύμμαχους που ακούν στο όνομα πορτοκάλια και μανταρίνια, που είναι γεμάτα βιταμίνη C.
Ένας ακόμα σύμμαχος, από την φαρμακευτική βιομηχανία αυτή την φορά, είναι τα αντιισταμινικά. Αναφέρονται ότι βοηθούν στην αποσυμφόρηση της μύτης και ότι ανταγωνίζονται τους ρινοιούς στα σημεία που πάνε και αγκιστρώνονται πάνω στον βλεννογόνο της μύτης (στους υποδοχείς). Είμαι πολύ επιφυλακτικός, σχετικά με την ορθότητα των παραπάνω. Αυτό πάντως που ξέρω είναι ότι είναι πολύ δοκιμασμένα και ασφαλή φάρμακα, με μοναδική ίσως παρενέργεια την ήπια υπνηλία . Σε αυτή την φάση που το παιδί χρειάζεται τον ύπνο, για να γεμίσουν οι μπαταρίες του, ακόμα και αν δεν βοηθά στην ρινική αποσυμφόρηση και όλα τα άλλα που διατείνονται οι μελέτες, εμένα δεν με πειράζει το παιδί μου να κοιμηθεί και να μην ξυπνήσει τόσο εύκολα από αυτό τον καταραμένο ερεθιστικό βήχα. Και πραγματικά, παρόλους τους «σβούρους» τα μικρά μου κοιμούνται ήσυχα τα βράδια, αφού καθαρίσουμε την μυτούλα, και πάντα με λίγο ανοιχτό παράθυρο.
Μόνο χθες, περίπου 5 μέρες αφού ξεκίνησαν τα συμπτώματα, τα εξέτασα. Θα μου πείτε τα παιδιά του τσαγκάρη με μπαλωμένα παπούτσια και τα ρέστα. Όχι, δεν ήταν απλά ότι κοιτώντας όλη την εικόνα, όπου τα παιδιά μου παρόλη την μύξα που προβάλει κατά διαστήματα, ή τον βήχα που παρουσιάζεται κυρίως όταν ξαπλώνουν, τρώνε και παίζουν σαν να μην έχουν τίποτα. Άλλωστε, παρόλο που οι ασθενείς βελτιώνονται μετά την 10η μέρα, η ρινική συμφόρηση μπορεί να κρατήσει 14 μέρες και ο βήχας να περάσει τις 3 εβδομάδες, παρουσιάζει όμως βελτίωση. Αυτά γράφουν τα βιβλία και αυτά βλέπω και στο ιατρείο. Ούτε η αντιβίωση θα αλλάξει την πορεία της ίωσης ούτε τα εισπνεόμενα, εκτός εάν έχουμε κάποια επιπλοκή. Όφειλα λοιπόν και να ακροαστώ τα βλαστάρια μου, μήπως και έχει συμμετοχή και το κατώτερο αναπνευστικό καθώς και να εξετάσω και όλα τα συστήματα μήπως και ανακαλύψω κάτι στο οποίο να παρέμβω. Ανακάλυψα λίγο υγρό στο δεξί αυτάκι του Ερμή, το οποίο του εξασφάλισε πιο ενδελεχής ρινικούς καθαρισμούς. Όμως εξέτασα και για κάποιο άλλο λόγο τα μωρά μου. Εδώ και περίπου μία εβδομάδα, γίναμε αισίως 18μηνών και έτσι χθες ζυγιστήκαμε, μετρηθήκαμε και κάναμε και τα εμβόλια μας.
Το κοινό κρυολόγημα μπορεί, με εξάρσεις και υφέσεις, να μας συντροφέψει όλο το Χειμώνα. Το αντιμετωπίζουμε συμπτωματικά, ανακουφίζουμε το παιδί και συνεχίζουμε τις δραστηριότητες μας κανονικά, από τις βόλτες μας και το φαγητό μας, μέχρι τον εμβολιασμό. Χρειάζεται υπομονή, προτεραιότητα σε ότι κάνει καλό στο παιδί ακόμα και αν δεν μας είναι πάντα ευχάριστο και να θυμάστε ότι κάθε φέτος θα είναι και καλύτερα.
Καλό Χειμώνα λοιπόν, να είστε καλά και τα παιδιά σας καλύτερα!

Δεν είναι έτσι όλο το Ρέθυμνο, ούτε καν όλος ο Μυλοπόταμος!

Ο καιρός βροχερός και μουντός. Η διάθεση μια από τα ίδια…
Κάθομαι και συζητώ με καλή μου φίλη από τον ορεινό Μυλοπόταμο. Πρόκειται για μια περιοχή στα σύνορα Ρεθύμνου και Ηρακλείου, στις πλαγιές του Ψηλορείτη. Από εκεί ήταν ο Νίκος Ξυλούρης, από εκεί και ο αδερφός του ο Ψαραντώνης, καθώς και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. Ονόματα που συνειρμικά οδηγούν την σκέψη σε μονοπάτια κουλτούρας και καλλιέργειας πνευματικής, για ένα τόπο που οι κάτοικοί του μέχρι σήμερα περηφανεύονται ότι δεν είδε εισβολείς, γιατί κανείς δεν τόλμησε να τους ενοχλήσει!
Πόσο μακριά από την σημερινή πραγματικότητα!
«Μα όταν σιωπούμε και εμείς που γνωρίζουμε, είμαστε συνένοχοι» την ακούω χαρούμενος να λέει, για τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και διακρίνω μια μικρή σπίθα στο σκοτάδι.
«Άσε την τελευταία φορά, που έγραψα για το περιστατικό με τον γιατρό στο Κέντρο Υγείας Περάματος, κάηκε μαζί με τις πυρκαγιές στην Ζαχάρω, οι οποίες ξεκίνησαν την επόμενη μέρα…». Πάντως είχε δίκιο, ότι το χρωστάω σε αυτόν το τόπο, που έχω ερωτευτεί, να κάνω ακόμη μια προσπάθεια να δείξω τα στραβά. Έτσι, μπας και κανένας φιλοτιμηθεί και κάνει κάτι…
Όταν πριν καμιά 10αριά χρόνια είχα πρωτοέρθει στο Ρέθυμνο, φίλοι που έκαναν εδώ το αγροτικό τους με είχαν προειδοποιήσει! «Ρε Νίκο το καταλαβαίνεις ότι έρχονται για να τους εξετάσουμε και αφήνουν όπως βγάζουν τα ρούχα τους και το πιστόλι πάνω στο τραπέζι. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα!». Εγώ τους απαντούσα ότι όπου υπάρχει πολύ καλό, κάπου κοντά υπάρχει και πολύ κακό, αν θέλαμε επίπεδες, κρύες και «πολιτισμένες» καταστάσεις ας πηγαίναμε στην Σουηδία. Εδώ τα πράγματα είναι αυθόρμητα, ζεστά κατευθείαν από την καρδιά! Καψούρης με το μέρος ο δικός σας έτσι!
10χρόνια παντρεμένος με τον τόπο, και με 2 πιτσιρίκια, που τα λατρεύω, να χρειάζονται τους γονείς τους και το αντίστροφο, έχω βάλει πολύ νερό στο κρασί μου. Όπως ξέρω ότι και ο Χρήστος, ο ένας από τους 3 τραυματισμένους αστυνομικούς, λατρεύει την μικρή Ειρήνη, την κορούλα του 13μηνών που παρακολουθώ στο ιατρείο μου. Και να σκεφτείς ότι ο νέος πατέρας, μόλις 32 χρονών, πήγαινε να κάνει την δουλειά του, και να ψάξει για να ναρκωτικά στο σπίτι νεαρού από την περιοχή που τον συνέλαβαν με ναρκωτικά. Άκου τι τόλμησε να κάνει η αστυνομία! Καλά δεν ήξεραν ότι πριν από 3 μήνες, κατέρριψαν ένα ελικόπτερο με τουρίστες που πήγαιναν στο Ψηλορείτη (ήταν καλεσμένοι σε κυριλέ γάμο στα Ανώγεια), επειδή νόμισαν ότι ήταν της αστυνομίας, και έψαχνε για φυτείες… Που πάνε χωρίς τεθωρακισμένα!
Φίλος που έκανε γιατρός στα μέρη αυτά, προσπάθησε να επιχειρηματολογήσει ότι η λύση δεν είναι η αστυνομική βία αλλά η μόρφωση. Του απάντησα με 3 αληθινές ιστορίες του τελευταίου χρόνου.
Συγγενής μου, θεώρησε τυχερό τον εαυτό της που διορίστηκε καθηγήτρια, σε γυμνάσιο-λύκειο της περιοχής. Πήγαμε με τα δίδυμα και την επισκεφτήκαμε, για να απολαύσουμε τις ιστορίες της με τα ευτράπελα και τα μπερδέματα με την τοπική διάλεκτο, τα παιδιά με τα παρατσούκλια τους και τις επιτυχίες στο Πανεπιστήμιο κάποιων που θέλουν και προσπαθούν! Πριν από 2εβδομάδες μας πήρε πανικόβλητη! «έβγαλα έξω ένα παιδί 13χρονών, επειδή ανέβηκε στο θρανίο και κατέβρεχε τους διπλανούς την ώρα του μαθήματος! Μέχρι να πάω στο σπίτι, το αυτοκίνητό μου ήταν χαραγμένο γύρω-γύρω, γραμμένο ΠΟΥΤΑΝΑ, και με παίρνουν τηλέφωνο και με απειλούν. Πήγα στην αστυνομία και μου είπαν να μην κάνω μήνυση γιατί θα μου κάψουν το αυτοκίνητο και δεν πρόκειται να βγάλω άκρη…».
Τα μάζεψε και έφυγε η κοπέλα!
Κουνάει το κεφάλι η φίλη μου και μου λέει. «Εσύ μιλάς για 13χρονο, εδώ φίλη μου νηπιαγωγός, τόλμησε να φωνάξει σε 5χρονο να καθίσει φρόνιμο και να μην κουνήσει από την θέση του, γιατί πείραζε και ενοχλούσε όλα τα παιδιά. Την άλλη μέρα όπως πήγαινε στο χωριό με μια συνάδελφο της, το μπροστινό 4χ4 αγροτικό βάζει όπισθεν και της λιώνει κυριολεκτικά, το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου της. «όφου μωρέ κοπελιά και δεν σε είδα» ακούει έντρομη τον πατέρα του 5χρόνου να λέει ενώ απομακρυνόταν με το αυτοκίνητό του. Το διανοείσαι, έκανε πλάτες στο 5χρονο, γιατί το μάλωσε η νηπιαγωγός!»
Θέλετε και άλλη μια ιστορία για την μόρφωση στο δημοτικό, σε αυτά τα μέρη; Γνωστή μου, από την περιοχή, είναι γυμνάστρια και επειδή τα απασχολεί και τους κάνει και κάτι σαν οικοκυρικά ή δημιουργική απασχόληση, ζήτησε από τα παιδάκια να ζωγραφίσουν λουλούδια. Στην ζωγραφιά ενός 8χρονου αναγνώρισε την ινδική κάνναβη. Σκέφτηκε να μην φερθεί με προκατάληψη και να καλέσει τους γονείς να τους ενημερώσει, για να ακούσει έκπληκτη τον πατέρα να περηφανεύεται «γιάντα ίντα θαρρείς μωρή ότι θα γενεί γυμνάστρια σαν και του λόγου στου;»
Τι πολιτισμό και τι ζέστα ψυχής περιμένεις από ζα (είμαι αρκετά οικολόγος για να λυπηθώ τα ζώα και να μην τους αποκαλέσω έτσι), που μπερδεύουν την βία με την δύναμη.

Αγαπητέ Λουδοβίκο, το να πας και να κάνεις τα περίφημα Υακίνθια σε χοιροστάσιο μπορεί να είναι πολύ σοφιστηκέ και να τα παρακολουθήσει και η Κα Καραμανλή. Όμως τα γουρούνια και την ίδια μούρη θα έχουν και γουρούνια θα παραμείνουν. Αν δεν κάνεις μια προσπάθεια να αλλάξεις τους ανθρώπους του τόπου σου, θα συνεχίζουν με πολύ βία και ολίγον από νοθεία να εκλέγουν πριγκίπισσες Όλγες για να καλύπτουν από την μία τις καλλιέργειες και το εύκολο χρήμα , σαν ανταπόδοση για την εκπροσώπηση στην ελληνική βουλή συμφερόντων Κεφαλογιάννηδων και Βαρδινογιάννηδων (ο μπαμπάς και ο θείος).

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί ακόμα τον αγαπώ αυτόν τον τόπο, που δεν με γέννησε αλλά τον επέλεξα και σε πολλά νιώθω πολύ πιο Κρητικός από κάτι μαυροπουκαμισάδες, με στιβάνια και αγροτικά 4χ4.
To be continued ….