Εμείς και οι πολιτικοί μας, βάτραχος με σκορπιό…

Προσπαθώντας να κρατήσω χαρακτήρα, και να μην μαυρίσω τελείως ένα χώρο που σχετίζω με τα παιδιά, θα σας πω ένα παραμύθι. Η ιστορία μας, δεν αναφέρεται σε όσους ψηφίζουν με κριτήριο το που θα βολευτούν, και ποιος θα τους κάνει το καλύτερο ρουσφέτι. Σ’ αυτούς, αξίζει να τους καεί το σπίτι τους, μια που όπως έστρωσαν, έτσι ας κοιμηθούν.

Η ιστορία μας, αναφέρεται σε όλους αυτούς που ψηφίζουν μπλε και πράσινους κόκκους, πιστεύοντας στις προεκλογικές εξαγγελίες για διαφάνεια, αξιοκρατία, και για κράτος δικαίου, κοινωνικής μέριμνας και αλληλεγγύης. Αναφέρεται σε αυτούς που θα ξαναψηφίσουν ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, παρόλο που είδαν με τα πιο μελανά γράμματα, τα σημάδια της γραφής τους, τα τελευταία 30τόσα χρόνια.

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας βάτραχος τροφαντός-τροφαντός, που ζούσε σε μια λίμνη, σαν και αυτή ας πούμε του Καϊάφα!

Όταν ξεκίνησε μια μεγάλη φωτιά να καίει την μία πλευρά της λίμνης, αποφάσισε να κολυμπήσει μέχρι την απέναντι όχθη για να σωθεί. Πηδώντας, πλησίασε το νερό και την στιγμή που ήταν έτοιμος να βουτήξει, ακούει μια φωνή να του φωνάζει: «κυρ βάτραχε, περίμενε, περίμενε!». Γυρίζει και αντικρίζει ένα μαύρο σκορπιό. «σε παρακαλώ, πάρε με μαζί σου στην πλάτη σου…».
«Δεν τρελάθηκα ακόμη, αν σε αφήσω να με πλησιάσεις, θα με τσιμπήσεις…» απάντησε και ετοιμάστηκε να βουτήξει. «Σε παρακαλώ, είσαι μεγάλος και αντέχεις να μας μεταφέρεις και τους δύο απέναντι, αν με αφήσεις εδώ θα καώ…». Το σκέφτηκε λίγο ο βάτραχος, τον ίδιο τόπο μοιραζόμαστε και αγαπάμε, λυπάμαι να τον αφήσω να καεί. Άλλωστε δεν ξέρει κολύμπι και δεν τον παίρνει να με σκοτώσει γιατί με χρειάζεται… Δίνει μια λοιπόν, βουτά στο νερό και πλησιάζοντας στην όχθη, προσφέρει την ράχη του στον σκορπιό, και εκείνος ανεβαίνει.
Μόλις που γλίτωσαν τις φλόγες, και κολυμπούσαν προς την σωτηρία. Κάπου στην μέση της λίμνης, ο σκορπιός σηκώνει την ουρά του και χτυπά δυνατά με το κεντρί του τον βάτραχο. Μετά τον πόνο, ο βάτραχος άρχισε να μουδιάζει και να μην μπορεί να κολυμπήσει. Όπως λοιπόν βυθιζόντουσαν προλαβαίνει και εκφράζει την απορία του προς το σκορπιό, «γιατί το έκανες αυτό, δεν ξέρεις να κολυμπάς και τώρα θα πνιγείς και εσύ μαζί μου…», για να τον ακούσει να λέει:
«Λυπάμαι, είναι η φύση μου…»

Δεν περίμενα ποτέ, ότι μπορούσε να χωρέσει τόσο «κακό» μέσα σε ένα …καλοκαίρι

Δεν περίμενα ότι, από την μια ο τίτλος της προηγούμενης ανάρτησης μου, θα ταιριάζει τόσο με την μαύρη επικαιρότητα που αντικρίζουμε…
Δεν περίμενα ότι, θα χρειαστεί να κλέψω χρόνο από τους δικούς μου, για να τρέξω να ανανεώσω το μπλογκ μου, μια που μαζί με όλα τα άλλα κάηκε και η περιπέτεια του έρημου Μανώλη…
Δεν περίμενα ποτέ ότι, μπορούσε να χωρέσει τόσο «κακό» μέσα σε ένα …καλοκαίρι
Δεν περίμενα, να ξαναδηλητηριάσω με πολιτική, ένα χώρο όπου θέλω να αφιερώσω στα …παιδιά! (άραγε τα σκέφτεται κανένας από αυτούς σκ… μαυρόψυχους.!!!.)
Δεν περίμενα ποτέ, να μου ζητήσουν να ευνουχιστώ πολιτικά, αντί να μου ζητήσουν συγνώμη… Μας ζήτησαν πολιτική ανακωχή μπροστά στον Εθνικό Πένθος. Καλούν σε σύμπραξη όλες τις δυνάμεις του τόπου μπροστά στην Εθνική Καταστροφή. Θέλουν δηλαδή το κόκκινο από την φωτιά και το αίμα που γέμισε τις οθόνες και τις ψυχές μας να το καταπιούμε και να το πνίξουμε; Θέλουν να μας καταστίσουν απολίτικους ώστε να συνεχίσουν να λεηλατούν το μόχθο του απλού αγρότη, τον οικολογικό πλούτο κάθε έλληνα πολίτη στο βωμό του κέρδους οικονομικού ή πολιτικού; Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σιωπήσω. Γιατί, ακόμα από τα αρχαία ελληνικά χρόνια η ζωή, θέλοντας και μη, είναι πολιτική. Γιατί αν δεν αντιδράσουμε ούτε τώρα, αύριο δεν θα έχουμε καμία δικαιολογία να πούμε στα παιδιά μας, για το που καταντήσαμε αυτό το στολίδι που λέγεται Ελλάδα και αυτό τον πολιτισμό που λέγεται Ελληνικός.
Η ένταση των στιγμών δεν με αφήνει να εκφραστώ όπως θα ήθελα για αυτό, θα προτιμήσω να κλείσω το σημερινό ποστ με μια ιστορία ελαφρώς παραποιημένη…
Ένας Έλληνας είχε μια συζήτηση με τον Κύριο για τον Παράδεισο και την Κόλαση. «θα σου δείξω την Κόλαση», του είπε ο Κύριος και τον οδήγησε σ’ ένα δωμάτιο που είχε ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω απ’ το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι. Στη μέση του τραπεζιού βρισκόταν ένα τεράστιο καζάνι με νόστιμο φαγητό που μύριζε τόσο καταπληκτικά, ώστε το στόμα του Έλληνα γέμισε σάλιο. Όσοι κάθονταν στο τραπέζι κρατούσαν από ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χέρι. Παρόλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα ίσα το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά από τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν : έτσι κανένας τους δεν μπορούσε να φάει, γιατί του ήταν αδύνατο να φέρει το φαγητό ως τα χείλη του. Ο Έλληνας είδε ότι η δυστυχία τους ήταν πραγματικά τρομερή.
«Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο», είπε ο Κύριος, και μπήκαν σ’ ένα άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο. Κι εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια – εδώ όμως όλοι ήταν καλοφαγωμένοι και παχουλοί, γελούσαν και συζητούσαν. Ο Έλληνας δεν καταλάβαινε. «Είναι απλό, αλλά απαιτεί μια συγκεκριμένη ικανότητα», είπε ο Κύριος. «Σ’ αυτό το δωμάτιο, βλέπεις, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον.»

Εδώ είναι ο παράδεισος, και η κόλαση εδώ…

Θα ήθελα το μπλογκ να γεμίζει με γλυκόπικρες ιστορίες για παιδιά. Ή έστω να υπάρχει μέσα σε κάθε μου ανάρτηση κάτι που να σχετίζεται με τα παιδιά. Δυστυχώς η καθημερινότητα, η γεμάτη εκπλήξεις, δεν με αφήνει αδιάφορο. Έτσι, το σημερινό ποστ, δεν θα έχει σχέση με παιδιά. Εκτός και αν, με λίγη φαντασία, θεωρήσουμε ότι το κάθε τι έχει σχέση με τα παιδιά, μια που αναφέρεται στο κόσμο στον οποίο τα φέραμε να ζήσουν. Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχει και μια άλλη μεταφορική σχέση, μια που θα αναφερθώ σε …μωρόμυαλους!
Όχι, δεν θα γράψω για τις εκλογές!
θα βυθίσω την πένα στην μνήμη μου και μετά στην φαντασία μου και θα περιγράψω πραγματικά γεγονότα, που έγιναν τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου στο Κέντρο Υγείας Περάματος. Κανένα από τα πρόσωπα στην ιστορία δεν το γνωρίζω προσωπικά. Έχω δουλέψει ως αγροτικός γιατρός σε Κέντρο Υγείας, και έχω βρεθεί σε εφημερίες στο συγκεκριμένο.

Ο Μανώλης, διορίστηκε πρόσφατα στο Κέντρο Υγείας. Έχει τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου. Επιμελητής σε Κέντρο Υγείας! Όλα όσα ονειρευόταν, σιγά-σιγά πραγματικότητα! Η μικρή δείχνει να τα πάει καλά, η μαμά της το ίδιο, και με την δουλειά της και στο σπίτι. Το περιβάλλον στο Κ.Υ. Περάματος άψογο! Καλοί συνάδελφοι. Εε! και οι ντόπιοι στην πλειοψηφία τους καλοί άνθρωποι. Λες να την πάτησα όπως στις ταινίες, που όταν σε προδιαθέτουν αρνητικά και μετά την δεις, λες … «εντάξει δεν ήταν και τόσο χάλια!». Όχι! ότι μου είπαν ισχύει. Μπορεί να κουβαλάν μια τρέλα οι μυλοποταμήτες και κάποια ζιζάνια να φυτρώνουν στην γενικότερη ανοχή των αρχών και τις πλάτες κάποιων τοπικών αρχόντων, όμως η πλειοψηφία είναι καλοί και φιλότιμοι άνθρωποι.
Πρώτη εφημερία! Καλά όχι πως θα πω κάτι καινούργιο, όμως ποιος εργαζόμενος κάνει το ωράριο των ιατρών στην Ελλάδα; Από τους αστυνομικούς και τους πυροσβέστες, μέχρι τους τηλεφωνητές και τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, όλοι κάνουν βάρδιες. Οι γιατροί ξεκινούν την ημέρα τους κανονικά, συνεχίζουν εάν εφημερεύουν παραμένοντας στο χώρο εργασίας, όταν η κατοικία τους δεν είναι κοντά και την επόμενη συνεχίζουν κανονικά την δουλειά τους. Σύνολο κοντά στις 36 συνεχόμενες ώρες! Τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα; Άλλωστε αύριο είναι Σάββατο, οπότε βόλτα με την καλή μου και την μικρή! Άσε που με την πόρωση της πρώτης εφημερίας ούτε που θα καταλάβω πως θα περάσει η ώρα. Έχω και καλή αγροτικό γιατρό για βοήθεια. Είναι μερικές φορές που τρέχεις περισσότερο να καλύπτεις, μην και ξεφύγει κάτι, και κουράζεσαι περισσότερο από το να διεκπεραίωνες μόνος σου τα περιστατικά. Όμως, σήμερα έχω για βοήθεια την Τασούλα που είναι αστέρι! Έλα, έλα, κουλάρισε το team πετάει και όλα θα πάνε καλά.
Και όλα πήγαν καλά μέχρι το βράδυ. Ψιλοπράγματα! μερικά εμπύρετα, 1-2 θλαστικά για ράψιμο, μερικές γαστρεντερίτιδες. Όλα έδειχναν μια σχετικά ήσυχη εφημερία. Μακριά από εμάς τα κώματα, οι μηνιγγίτιδες, τα τροχαία… τι ήθελα και τα μελέταγα! Αφού φάγαμε κάτι, (κέρασα πίτσα πρώτη εφημερία γαρ) και χαζοφλυαρήσαμε λίγο, αποσύρθηκα στο γραφείο να ψάξω για ένα περιστατικό στο internet. Έπρεπε να κάτσω λίγο με τους άλλους, χρειάζονται και οι καλές σχέσεις με νοσηλευτές, τηλεφωνητές, οδηγούς. Είμαστε μια ομάδα με αρχηγό εμένα. Καλά ηρέμησε λίγο, δεν πιλοτάρεις αεροπλάνο! Και όμως αν χρειαστεί και σώσω την ζωή ή έστω βοηθήσω κάποιον, λίγο είναι; Όχι, δεν είναι λίγο, όμως είναι λίγο αργά. Όπως έμαθες στο στρατό, όταν μπορείς να κοιμηθείς, κοιμήσου, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει. Η ώρα είναι περασμένες μία, ενημέρωσα την Τασούλα και αποσύρθηκα στο εφημερίο. Βυθίστηκα σε έναν ήρεμο ύπνο, μια που το άγχος έσβηνε στην ικανοποίηση… όλα καλά!
Φωνές μέσα στο σκοτάδι, μέχρι να φορέσω το παντελόνι μου, χτυπά δαιμονισμένα και το τηλέφωνο. «Γιατρέ, έλα κάτι μεθυσμένοι από τροχαίο! Η κα Τασούλα και η Κατερίνα είναι στο δωμάτιο… κάλεσα την αστυνομία…» Αστυνομία! Τροχαίο, μεθυσμένοι! Που είπε ότι είναι η Τασούλα και η νοσηλεύτρια; Βγαίνοντας από το εφημερίο και όπως διασταυρώνομαι με 2 νεαρούς γύρω στα 25, ακούω φωναχτά την σκέψη μου «Τι έγινε ρε παιδιά;». Πόνος! Μια περίεργη ζέστη και ένα μούδιασμα στο μάτι μου και τα δόντια μου. Αντανακλαστικά έκρυψα το πρόσωπο μου με τα χέρια μου και πριν το καταλάβω, ήμουν πεσμένος στο πάτωμα. Γεύση από αίμα, ανακατεμένη με όξινη γεύση από αδρεναλίνη, ενώ νιώθω βροχή κλωτσιές στα πλευρά, την κοιλιά και τα πόδια… Το πόδι μου, πονάει πολύ το πόδι μου, νομίζω ότι μου το πάτησαν με δύναμη… Μια σκέψη σφηνωμένη στο μυαλό δεν με αφήνει να σκεφτώ τίποτα άλλο, δεν με αφήνει να αντιδράσω… «ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!..».
Όπως οι νεαροί φεύγουν ακούω τα τελευταία τους λόγια, «…πάμε ρε μαλάκα έχουν φωνάξει τους μπάτσους», «την άλλη φορά θα μας ανοίγεις την πόρτα παλιοπ…».
Σηκώνομαι, νιώθω να σφύζει το μάτι μου, λίγο πρησμένο το χείλος μου και δυσκολεύομαι να περπατήσω. Όπως με βοηθά να σηκωθώ ο οδηγός, μου εξηγεί ότι ήρθαν φωνάζοντας οι τρεις νεαροί επειδή τράκαραν και… Τρεις!! Εγώ είδα δύο, ο τρίτος που είναι; «περιμένει στο εξεταστήριο…». Ο φίλος αυτών που με έδειραν, περιμένει στο εξεταστήριο. Τώρα υπάρχει περίπτωση να μάθω και τι ήθελαν. «Ούτε να διανοηθείς να ανοίξεις κουβέντα! θα αλλοιώσεις το ιατρικό σου κριτήριο», ουρλιάζει ο γιατρός μέσα μου. «Έχεις που έχεις τα χάλια σου αξημέρωτα, θέλεις να εμπλακείς και σε συζήτηση… η δύναμή σου είναι οι γνώσεις σου! Θα τον εξετάσεις σαν να μην έγινε τίποτα, αλλιώς θα δικαιώσεις αυτούς του τραμπούκους». Και τον εξέτασα! Ενδελεχώς! Ενώ εγώ μάλλον πονούσα περισσότερο, αυτός έζεχνε αλκοόλ. Ενώ εγώ προσπαθούσα να είμαι άψογος επαγγελματίας και του εξηγούσα γιατί πρέπει να πάει με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, για να ελεγχθεί για το μώλωπα που είχε στο κούτελο, αυτός μου μιλούσε στον ενικό λες και γνωριζόμασταν από παλιά, και ας του έριχνα τουλάχιστον δέκα χρόνια… Ενώ εγώ του πρόσφερα το ασθενοφόρο του Κέντρου Υγείας, και ας υποψιαζόμουν ότι το χρειαζόμουν περισσότερο, αυτός υπέγραφε αυτόβουλη αποχώρηση…
Η συνέχεια εξελίχθηκε αργά, σαν κακογραμμένο μυθιστόρημα. Ήρθαν οι άλλοι γιατροί του Κέντρου Υγείας, με μετέφεραν στο νοσοκομείο, με περιποιήθηκαν, με έκαναν να νιώθω απαίσια με το πόσο καλοί ήταν και πόσο λίγος ένιωθα. Είναι γελοίο αλλά ακόμα δεν απάντησα την πρώτη μου απορία: «τι έγινε ρε παιδιά;»…

Θα σας πω εγώ τι έγινε; Ο Μανώλης από όσα έμαθα, είναι ένας πολύ πράος άνθρωπος που σε καμία περίπτωση δεν θα προκαλούσε. Άλλωστε δεν προλάβαινε και να ήθελε. Οι νεαροί μεθυσμένοι τράκαραν και μέσα στο μεθύσι και την θολούρα τους απλά ξέσπασαν στον πρώτο που είδαν μπροστά τους… Η αγροτικός είχε προλάβει μαζί με την νοσηλεύτρια και κλείστηκαν σε κάποιο δωμάτιο, ο οδηγός του ασθενοφόρου, γνωρίζοντας τους ντόπιους οχυρώθηκε και αυτός κάπου και κάλεσε την αστυνομία. Ο Μανώλης όντως βρήκε το ψυχικό σθένος και εξέτασε τον φίλο αυτών που τον έδειραν. Όταν αργότερα οι υπόλοιποι γιατροί του Κέντρου Υγείας τον μετέφεραν στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου, εκτός από τους μώλωπες και τα γδαρσίματα, διαπιστώθηκε και ρήξη αχίλλειου τένοντα, για το οποίο χειρουργήθηκε χθες. Οι σκηνές που εξελίχθηκαν στο νοσοκομείο, ειδικά με την οικογένεια του, ήταν για γερά νεύρα. Η γυναίκα του, μόλις τον αντίκρισε έπαθε σοκ και η κορούλα του, κάπου 10χρονών, φώναζε «μπαμπά μου θα σε σκοτώσουν…». Και όλα αυτά στην πρώτη του εφημερία.
Θέλετε μήπως να μαντέψω και την συνέχεια… θα πέσουν κάποια πολύ θρασύδειλα τηλέφωνα του τύπου «δεν πιστεύω να κάνετε μήνυση…, γιατρέ έχεις και οικογένεια, δεν θα ήθελες να πάθουν κάτι…». Αν παρόλα αυτά κάνει μήνυση, αφού το αυτόφωρο έχει περάσει θα οριστεί δικάσιμος μετά από 3 με 4 χρόνια, όταν ακόμα και αν καταδικαστούν, κάποιος τοπικός Μαυρογιαλούρος σε …άκης, θα μειώσει όποια ποινή.
Δυστυχώς σας μιλάω από προσωπική πείρα. Αυτός ο ευλογημένος τόπος έχει ανθρώπους σπάνιους, που θα ανοίξουν το σπίτι τους σε άγνωστο και θα τον αγκαλιάσουν καλύτερα και από συγγενή τους και ταυτόχρονα ανέχεται κάτι ανθρωπόμορφα ζωντανά, που δεν τολμώ να τα αποκαλέσω κτήνη, γιατί ακόμα και τα κτήνη δεν μου φταίνε τίποτα.

Σκέψεις ενός ανθρώπου-παιδίατρου ή παιδίατρου-ανθρώπου...

Προσπαθώ να είμαι ο παιδίατρος που θα ήθελα να έχουν τα παιδιά μου. Θέλω να αισθάνομαι ότι μεγαλώνω τα παιδιά του ιατρείου, μαζί με τους γονείς τους. Δεν χρησιμοποιώ την έκφραση "πελάτης" ή "πελατάκια" για να αναφερθώ στους γονείς που μου εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Αντιθέτως, συνήθως αποκαλώ παιδιά μου, όχι μόνο τα βιολογικά , αλλά και εκείνα που παρακολουθώ στο ιατρείο. Θέλω να μπορούν να με βρουν όποτε με έχουν ανάγκη, για αυτό δεν κλείνω το κινητό και ακόμα αν βρω κλήση που δεν την απάντησα, καλώ αμέσως, φοβούμενος ότι μπορεί να είναι κάτι σοβαρό και επείγον.
Ψέματα, κλείνω το τηλέφωνό μου για περίπου μία ώρα το μεσημέρι όταν κοιμάμαι! Το υπόλοιπο όμως, είναι όλο αλήθεια, μόλις το ανοίξω καλώ αμέσως όποια αναπάντητη κλήση. Τον έχω όμως ανάγκη αυτόν τον μεσημεριανό υπνάκο. Έστω και για μισή ώρα, αλλιώς είμαι σαν το ζόμπι! Προτιμώ να μην φάω μεσημεριανό, παρά να μην ξεκουραστώ λίγο. Ανθρώπινη αδυναμία που την κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Και αυτός τα ίδια!
Αυτό που δεν καταλαβαίνει πολύς κόσμος είναι ότι ένας παιδίατρος δεν παύει να είναι άνθρωπος! Να έχει ανάγκες, αδυναμίες, υποχρεώσεις. Ίσως όλα αυτά τον καθιστούν καλύτερο γιατρό, γιατί μπορεί να κατανοήσει τον άλλο. Μέχρι να σκαρώσω τα πιτσιρίκια μου, ένιωθα λίγο μειονεκτικά. Μήπως δεν καταλαβαίνω την αγωνία του γονιού; Τώρα που τα λούζομαι, προσπαθώ να δείχνω ακόμα μεγαλύτερη ανοχή!
Εγώ, ο ψύχραιμος! όταν τα μικρά μου ήταν μόλις λίγων μηνών, καθόμουν πάνω από την κούνια τους και προσπαθούσα να ξεχωρίσω αν αναπνέουν. Μια φορά, ήταν και η γυναίκα μου κοντά, και της λέω δείχνοντας την μικρή μας, συγνώμη, βλέπεις αναπνευστικές κινήσεις;! Μετά από δευτερόλεπτα η απάντηση της, μου έσφιξε το στομάχι, «όχι!». Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, σηκώνω την κουνουπιέρα και ακουμπώ απαλά το χέρι μου στο στήθος της μικρής μου, η οποία πετάχτηκε σαν να την χτύπησε ρεύμα. «Έλα, ρε συ την τρόμαξες!», διαμαρτύρεται η καλή μου. Δεν φταίω εγώ, απαντώ εκείνη με τρόμαξε πρώτη!
Άραγε κάνουν όλοι οι γονείς καταστροφικές σκέψεις! Όσοι δεν το έχετε ζήσει, είναι δύσκολο να το αντιληφθείτε. Αρχίζεις να έχεις τέτοια εξάρτηση από τα μικρά σου, που είναι φορές που οι συνειρμοί αυτονομούν και σε ταξιδεύουν σε χώρες τρομαχτικές. Φαντάζεσαι ο μικρός να πάθει …. Και σκέφτεσαι και άσχετα. Πράγματα σχεδόν αδύνατα να συμβούν, του στυλ είναι το άνοιγμα ενός υπόνομου στην άκρη του δρόμου, και …φαντάσου να γλιστρήσει η μικρή και να βρεθεί… και σαν τον τρελό, στην μέση του δρόμου, κουνάς το κεφάλι σου για να διώξεις τις κακές σκέψεις! Και τα μωρά να κοιμούνται μακάρια στο καρότσι τους. Καλά για την ευσυγκινησία δεν συζητάμε, είναι φορές που ακούμε ειδήσεις ή βλέπουμε μια ταινία «και κλάμα… οι δικοί σου βρε παιδάκι μου». Είναι σαν να ορθώνεται μπροστά σου η λατρεία σου για τα παιδιά, και είναι τόσο μεγάλη που σε κάνει να νιώθεις σαν μυρμηγκάκι. Μοιάζει, να υπάρχει μια αντιστρόφως ανάλογη σχέση, μεταξύ του πόσο πολύτιμο είναι αυτό που έχεις, και του πόσο πολύ ευάλωτος πλέον είσαι στο να πάθει το παραμικρό ο θησαυρός σου.
Όμως όλα τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν δίνουν άφεση αμαρτιών για οποιαδήποτε πράξη σου στο όνομα του «εγώ για το παιδί μου το έκανα…». Πληγώθηκα πολύ τις προάλλες, όταν μια μητέρα υπερασπίστηκε την υπερβολή της με σκληρά λόγια. Με είχε πάρει τηλέφωνο στις 8:00 το πρωί. Θα γελάσετε ίσως, όμως ήταν η μόνη ώρα που πέτυχα την μικρή μου, που έβηχε από 2-3μέρες και την ακροαζόμουν. Τα παιδιά του τσαγκάρη, μπαλωμένα παπούτσια και τα ρέστα.. Εκείνη λοιπόν την στιγμή χτυπά το τηλέφωνο. Η πάντα ευγενική φωνή, της συγκεκριμένης μαμάς μου εξηγεί «καλημέρα, είμαι η μαμά του Τεό, από χθες κάνει δέκατα, μάλλον τον πονά ο λαιμός του και σήμερα μου ανέβασε πυρετό μέχρι 39οC, να τον φέρω να τον εξετάσετε;», κρατώντας την μικρή μου με το ένα χέρι (η οποία προσπαθούσε να μου πιάσει το τηλέφωνο και σιγά σιγά άρχιζε να εκνευρίζεται επειδή δεν την άφηνα), εξηγώ στην μαμά ότι πυρετός 1ου 24ώρου δύσκολα δείχνει την εστία του, πόσο μάλλον ένα πυρετικό κύμα! Αν η γενική κατάσταση του Τεό το δικαιολογούσε ήταν προτιμότερο να τον εξετάσω την επόμενη μέρα. Άσε που αν απυρετούσε μπορεί να γλίτωνε την ταλαιπωρία. «Μα από χτες βάζει πυρετό, και θα προτιμούσα να τον εξετάζατε σήμερα». Σκέφτηκα να υπερασπιστώ την αρχική μου άποψη, εξηγώντας ότι πιθανά αν βιαζόταν χωρίς λόγο, να μην έβρισκα την αιτία του πυρετού και να χρειαστεί να μου ξαναφέρνει τον μικρό, όμως κάτι η δικιά μου μικρή που πλέον διαμαρτυρόταν έντονα, κάτι ο φόβος της ιατρικής από το τηλέφωνο (μήπως και η μητέρα έχει πραγματικό λόγο να ανησυχεί), της εξήγησα ότι αν επιμένει σε λίγη ώρα θα είμαι στο ιατρείο και θα την περιμένω. Η συγκεκριμένη μαμά είναι πολύ ευγενική, είναι όμως από την φύση της απαισιόδοξη και σκέφτεται πάντα το χειρότερο! Λίγες ώρες αργότερα κέρναγα ζελεδάκι, έναν Τέο μέσα στην τρελή χαρά, και λέω στην μητέρα, αυτός είναι ο βαριά άρρωστος; Εγώ προσπάθησα να σε προφυλάξω, για να μην ξανάρχεσαι (γιατί όντως δεν βρήκα κάποια ιδιαίτερα παθολογικά ευρήματα)! Και κάπου εκεί ξεκίνησε το ξέσπασμα της μαμάς, «δεν ξέρετε τι έχω τραβήξει το τελευταίο 6μηνο!», για να καταλήξει απαντώντας μου όταν διαμαρτυρήθηκα ότι έχω και εγώ οικογένεια, με «ε! τότε να μην γινόσασταν παιδίατρος».
Λέμε μερικές φορές με τον πιο φυσικό τρόπο, τα πιο σκληρά πράγματα… Και ξέρω ότι πολλοί συνάδελφοί μου μόλις φύγουν από το ιατρείο τους, κλείνουν τα πάντα για να περιφρουρήσουν την προσωπική τους ζωή. Έχω έρθει στο ιατρείο για να εξετάσω παιδί, στις 3:00 τα ξημερώματα, έχω φύγει από κινηματογράφο στη μέση του έργου, για να κάνω εισπνοές στο ιατρείο σε κοριτσάκι που δυσπνοούσε και το οποίο τελικά δεν χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο. Έχω περάσει τα γενέθλια μου, πάνω από την κούνια ενός μωρού με το οξύμετρο, το οποίο επίσης τελικά δεν νοσηλεύτηκε. Τέλος πάντων, εξακολουθώ να πιστεύω ότι τώρα που έχω οικογένεια, είμαι πιο ολοκληρωμένος παιδίατρος, ακριβώς γιατί νιώθω ακόμα πιο άνθρωπος. Εγώ, φοβάμαι τους συναδέλφους μου που φέρονται σαν και νομίζουν ότι είναι θεοί.
Να κλείσω όμως με μια ευχάριστη ιστορία. Πριν από λίγο καιρό, κάναμε βόλτα με τα δίδυμα και την γυναίκα μου στην παραλία, όταν ακούω πίσω από την πλάτη μου μια παιδική φωνούλα να φωνάζει «ιατό, ιατό». Γυρίζοντας βλέπω την Νένα, μια πιτσιρίκα 2,5χρονών, να έχει φύγει από την αγκαλιά της μαμάς της και τρέχοντας να χώνεται στην δική μου. Το φιλάκι που μου χάρισε ακόμα το θυμάμαι (σαν τον μπαμπά της Μαφάλντας που άφηνε αξύριστο το σημείο που τον είχε φιλήσει η κόρη του). Ενώ συνεχίσαμε την βόλτα μας, εγώ ένιωθα να φουσκώνω σαν παιδικό μπαλόνι από την ικανοποίηση και την χαρά. Υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή για τις προσπάθειες σου, από την αγκαλιά και το φιλί ενός παιδιού;

Το θαύμα της γέννησης!

Έζησα για ακόμα μια φορά το θαύμα της γέννησης.
Με φώναξαν πριν λίγη ώρα στο μαιευτήριο για ένα φυσιολογικό τοκετό. Σχεδόν κάθε φορά μοιάζει σαν την πρώτη φορά. Η αδρεναλίνη με την όξινη γεύση στην γλώσσα μου. Η αδρεναλίνη έτοιμη στην σύριγγα, για κάθε ενδεχόμενο. Το οξυγόνο που ρουφά με δύναμη η ετοιμόγεννη και το εκπνέει με δύναμη φωνάζοντας, παρά τις αντίθετες οδηγίες από την μαία, καθώς εξωθεί. Το οξυγόνο στην φιάλη, σφυρίζει στον δικό του ρυθμό, και αυτό έτοιμο, για κάθε ενδεχόμενο. Ο πατέρας αφήνει το χέρι του να του το σφίγγει η γυναίκα του. Ο πατέρας, δακρύζει! Από τον πόνο της καλής του; Από την συγκίνηση της προσμονής, ενώ ακούει στο doppler τους ήχους που, από ότι του είπαν, είναι η καρδούλα του; Από τον πόνο στο χέρι του που αρχίζει να μπλαβίζει;
Οι οδηγίες του γυναικολόγου και της μαίας, μπερδεύονται με τις φωνές της μάνας: «Δεν θα τα καταφέρω!», «έλα, έλα σχεδόν βλέπουμε το κεφαλάκι..», «άλλη μία καλή μου και τελείωσε. Τι νομίζεις εμείς όλοι έτσι εύκολα γεννηθήκαμε; Αφού τα κατάφεραν οι μανάδες μας, θα τα καταφέρεις και εσύ».
Όντως, η επόμενη στριγκλιά συνοδεύτηκε από ένα μικρό εξόγκωμα να εμφανίζεται. Δευτερόλεπτα, από αυτά που μοιάζουν ώρες, πέρασαν, με τις συντονισμένες προσπάθειες μάνας, μαίας και γυναικολόγου να αποδίδουν έναν παίδαρο 3,750 κιλά! Τα αντανακλαστικά μου σε πλήρη ετοιμότητα, όπως και εκείνα του νεογέννητου. Βυθίζομαι, με το στηθοσκόπιο μου, στις γρήγορες σφίξεις της καρδούλας του ανακουφισμένος. Ακούω το κλάμα του και καθαρίζω τις εκκρίσεις, για να ανασαίνει ελεύθερα! Με μια πρώτη ματιά, είναι όλα στην θέση τους. Θα έχω το χρόνο σε λίγο να τον εξετάσω ενδελεχώς και να τον καλωσορίσω, αφού τον στεγνώσουμε και τον ζεστάνουμε πρώτα.
Αφήνω την πολυτέλεια στον εαυτό μου να χαλαρώσει και να αναδυθεί στην πραγματικότητα της αίθουσας τοκετού. Το μωρό, τον παίρνει η μαία και το ακουμπά στο στέρνο της μαμάς του. Τον άτιμο, όλη την ώρα ούρλιαζε και μόλις τον ακούμπησαν στην μάνα του, ησύχασε! Μουσική από το «Αμελί», ακούγεται από κάπου μακριά και δένει όσο τίποτα με την σκηνή. Το μωρό σταμάτησε το κλάμα του και η μάνα δεν μπορούσε να κρατήσει τα δικά της δάκρυα. Έκλαιγε με λυγμούς, ενώ ο πιτσιρικάς έφευγε για να τον δούνε από μακριά οι παππουδογιαγιάδες και να ανέβει στον θάλαμο του. Έκλαιγε, με δάκρυα χαράς και ανακούφισης και μας ευχαριστούσε. Έκλαιγε, και όπως της χάιδεψα το χέρι και της είπα πως όλα είναι καλά με τον μικρό, και πως θα τα πούμε επάνω, με τράβηξε με ευχαρίστησε και με φίλησε. Σήμερα, γεύτηκα δάκρυα ευτυχίας.
«Φυσιολογικός τοκετός», το λέει και το όνομά του, φυσιολογικός! Όλο και πιο σπάνια τον ζούμε. Προτιμάνε το χειρουργείο… κάτι φυσιολογικό να εκφυλίζεται σε …επέμβαση, σε …τομή.
Γλυκεία μου, εγώ σε ευχαριστώ…
Καλή ανατροφή, που εύχονται εδώ στην Κρήτη!

Μητρικός θηλασμός, το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει μια μάνα στο παιδί της

Η φύση, σε όποια της μορφή, δεν σταματά να με γοητεύει. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την ανθρώπινη φύση, και μάλιστα για την σχέση μαμάς και βρέφους.
Στο ιατρείο μου, προωθώ όσο μπορώ τον μητρικό θηλασμό. Είναι, πιστεύω, το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει μια μητέρα στο παιδί της και το αντίστροφο. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν ένα μωρό που παρακολουθώ, αναπτύσσεται καλά, και μάλιστα μόνο με το γάλα της μάνας του. Ήταν θετική λοιπόν η έκπληξή μου όταν πέρσι το προηγούμενο φθινόπωρο, ένα μωρό από αγροτική οικογένεια, σε αποκλειστικό θηλασμό, μέσα σε 2 μόλις μήνες είχε πάρει περισσότερα από 2,5 κιλά και φλέρταρε ήδη με τα 6,5! Στα μωρά τα μικρότερα των 2χρονών δεν κάνουμε δίαιτα. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις με σοβαρό νευρολογικό ή ενδοκρινολογικό πρόβλημα, τα μωρά αυτορυθμίζονται. Αυτό που πρέπει να αποφύγουμε είναι τις υπερβολές, όπως να μπουκώνουμε το παιδί ή να μην του δίνουμε να φάει όσο θέλει για να μην γίνει χοντρό. Αυτά σκεφτόμουν, όταν με άκουσα να ρωτάω, σηκώνοντας τον παίδαρο από τον βρεφοζυγό, “τι το ταΐζετε το θηρίο!”;
«Το γάλα τσι μάνας του γιατρέ!». Άρχισα λοιπόν τις φιλοφρονήσεις στην μαμά και τα μπράβο, που, ενώ δεν το παστώνουν με άμυλα και αλεύρια, το μωρό μεγαλώνει τόσο καλά! Και κάπου εκεί μου σκάνε το μυστικό: «Ξέρεις γιατρέ, εμείς το πρώτο γάλα από το βυζί, δεν το δίνουμε στο κοπέλι. Βγάζουμε το λίγο στην αρχή και μετά αφήνουμε το μικρό να βυζάξει». Αν και δεν μου αρέσει να παρεμβαίνω σε φυσικές διαδικασίες, ένιωσα υποχρεωμένος να μοιραστώ τις γνώσεις μου μαζί τους. Τους λέω “έχετε δίκιο ότι το γάλα στην αρχή και στο τέλος δεν έχει την ίδια σύσταση”. Το στήθος δεν είναι αποθήκη γάλατος, αλλά παράγει την ώρα του θηλασμού. Μελέτες έχουν δείξει ότι στην αρχή το γάλα είναι πιο αραιό, πλούσιο σε πρωτεΐνες και άλλα χρήσιμα συστατικά όπως τα αντισώματα για την άμυνά μας. Στην πορεία γίνεται πιο παχύρευστο και στο τέλος είναι πολύ πλούσιο σε λίπος, άρα και θερμίδες. Μια μαία που γνωρίζω λέει πολύ γλαφυρά για τον θηλασμό από κάθε στήθος: «Είναι ένας πλήρες γεύμα. Στην αρχή έχει τα ορεκτικά, τυροπιτάκια, παξιμάδι, κολοκυθάκια, σαλάτα. Στην συνέχεια το κυρίως πιάτο, κρέας με πατάτες και στο τέλος το γλυκό». Παλιότερα, συμβουλεύαμε τις μανάδες να θηλάζουν 10 λεπτά από κάθε στήθος. Με αυτή την πρακτική το μωρό μπορεί μην προφτάσει ποτέ να φάει το θερμιδογόνο επιδόρπιο του θηλασμού. Έτσι, οι τελευταίες οδηγίες είναι ελεύθερος θηλασμός, χωρίς χρονικούς περιορισμούς, και να δίνουμε και το 2ο στήθος μόνο αφού αδειάσει πρώτα το πρώτο.
“Εσείς”, καταλήγω στους γονείς, “δίνετε το κυρίως πιάτο και το γλυκό! Χρειαζόμαστε όμως και τα αντισώματα”. Έγνεψαν καταφατικά, όμως δεν φάνηκε οι μελέτες από την Ουψάλα για την σύσταση του μητρικού γάλατος να έπεισαν τους ορεσίβιους συντοπίτες μου. Ο παίδαρος μεγάλωνε και φούσκωνε σαν το ανθρωπάκι της Michelin, και έσφυζε από υγεία. Με τον καιρό εισήλθε και στις καμπύλες ανάπτυξης, μέσα και ,όχι πλέον, πάνω από τα φυσιολογικά όρια.
Η οικογένεια είναι από αυτές που χαίρεται να έχει ένας παιδίατρος στο ιατρείο του. Τυπικοί στον τακτικό έλεγχο και τους εμβολιασμούς, χωρίς ο μικρός να αρρωσταίνει ιδιαίτερα. Είχα λίγους μήνες να τους δω, μέχρι προχθές που μου έφεραν το νέο μέλος της οικογένειας. Μια κουκλίτσα κοντά στα 3,5 κιλά, τροφαντή όχι όμως όσο και ο αδερφός της στην αντίστοιχη ηλικία. Στην πορεία της εξέτασης, πήγε η συζήτηση και στην διατροφή της και η γνώριμη απάντηση «Το γάλα τσι μάνας του γιατρέ!», ήρθε να χαϊδέψει τα αυτιά μου. Δεν κρατήθηκα και ρώτησα αν πάλι πετάν το πρώτο μέρος από κάθε στήθος, για να με εκπλήξουν ακόμα μια φορά, με αρνητική αυτή τη φορά απάντηση! Οι έρευνες για το μητρικό θηλασμό πιάνουν τόπο έστω και με ετήσια καθυστέρηση! «Όι! γιατρέ, όμως εδά κάνει κάψες και μπορεί να αφυδατωθεί το κοπελάκι…».
Ανθρώπινο ένστικτο, προσκυνώ το μεγαλείο σου!