Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007

Η πρόληψη της …γκρίνιας στα παιδιά, είναι προτιμότερη της καταστολής της!

Ήρθαν επιτέλους οι ενισχύσεις από το βορρά! Θα κοιμηθώ το πρωί… Αναλαμβάνουν πρωινό ωράριο ο παππούς και η γιαγιά.
Ενθουσιασμένοι με τα δίδυμα! «Τι καλά παιδάκια!» λέει η μάνα μου χαρούμενη. Και αυθόρμητα ο μπαμπάς μέσα μου, σκιάζεται μην τα χαλάσουμε. Στο ιατρείο συχνά αστειεύομαι, λέγοντας ότι οι γιαγιάδες και οι παππούδες είναι η καλύτερη και η χειρότερη εφεύρεση. Ορμώμενοι από υπερβολική αγάπη χάνουν κάθε αίσθηση μέτρου και λογικής. Δεν πα να λες εσύ, «δεν θέλω να μάθουν στην ζάχαρη ή το αλάτι», «ναι ναι ναι…» στην αρχή και μετά στο ξεκάρφωτο μπουκωμένο το μικρό και το ατράνταχτο επιχείρημα «έλα μωρέ, τι θα πάθει μια φορά τώρα…» ή «εγώ έτσι μεγάλωσα …τόσα παιδιά και δεν έπαθε κανένα τίποτα!». Εν τω μεταξύ, ξέρεις ότι το κάνει για καλό, άσε που από την μια δέχεσαι την βοήθεια και την ξεκούραση, από την άλλη τους την λες κιόλας. Μάλλον το σοφότερο για ακόμα μια φορά είναι το μέτρο και η μέση οδός.
Σήμερα, λοιπόν, δεν με πρόλαβε ο μπαμπάς μου και σηκώθηκα εγώ για τον Ερμή που, σαν κοκοράκι 6:00πμ νταν, αρχίζει το κλάμα. Στέκεται όρθιος στην κούνια του και περιμένει κλαίγοντας απαρηγόρητος να μπεις να τον πάρεις αγκαλιά. Με τον μικρό μου λοιπόν αρπαγμένο σαν μαϊμουδάκι από τον λαιμό και τον ώμο μου, πηγαίνω στην κουζίνα και ετοιμάζω το γάλα τους. Η οργάνωση του πρωινού επιβάλει την ταυτόχρονη ετοιμασία του γάλατος και της μικρής, διότι, εάν η ζαργάνα μου ξυπνήσει εν μέσω του ταΐσματος του Ερμή, κάποιος θα αναγκαστεί να περιμένει κλαίγοντας…
Όσο ετοίμαζα τα γάλατα, να ‘σου και ο παππούς καθυστερημένος κατά λίγα μόλις λεπτά. Βλέπεις, καλά πήγαμε την βολτούλα μας χθες βράδυ και μας κρατήσανε τα μώρα. Εμ τους ξενυχτάμε ως μπεϊμπισίτερ, εμ να προλάβουν και αξημέρωτα το κοκοράκι! «Έλα δώσε μου τον και πήγαινε να κοιμηθείς λίγο ακόμα» ακούω με ανακούφιση, σχεδόν ευγνωμοσύνη, τον πατέρα μου να λέει. Έλα όμως που το μαϊμουδάκι μου δεν ήθελε να ξεκολλήσει από πάνω μου. Και εδώ έρχεται η εσωτερική σύγκρουση του γονιού και του παιδαγωγού. Εκείνη τη στιγμή ο γιός μου και το “είναι” μου συμμαχήσανε και μου ουρλιάζανε «έλα κράτησε τον λίγο ακόμα. Κάτσε να τον ταΐσεις και τον αφήνεις μετά να παίξει με τον παππού του.. ». Για μερικά δευτερόλεπτα ο Ερμής βρισκόταν στον αέρα, γραπωμένος από τον λαιμό μου. Όχι για πολύ, γιατί ο παιδαγωγός κέρδισε και η κίνηση συνεχίστηκε για να προσγειωθεί κλαίγοντας στην αγκαλιά του παππού του. Ο τελευταίος, με την θλίψη και την απογοήτευση να συναντούνται στο βλέμμα του, ετοιμαζόταν να επιστρέψει τον κακομοίρη Ερμή στον πατέρα του (αφού δεν θέλει τον παππού του.. σνιφ), να περιμένει να ηρεμήσει και να τον γνωρίσει καλύτερα πριν τον εμπιστευτεί. Γιατί όμως; σκεπτόταν με το ανθρωπάκι αγκαλιά, χθες τα πηγαίναμε τόσο καλά, και παίζαμε και γελάγαμε… Δεν νομίζω ότι πρόλαβε να ολοκληρώσει τις σκέψεις του και σίγουρα δεν ολοκλήρωσε την κίνηση επιστροφής του Ερμή. Πρόφτασα και του τόνωσα το ηθικό ενθαρρύνοντας τον. «έλα, έλα, μην μασάς, δεν θα κάνουμε ό,τι θέλει ο Ερμής. Το πολύ πολύ βγάλ’ τον να ξεχαστεί και να φάτε στην βεράντα». Σαν να ήταν η σπίθα που χρειαζόταν, ο πατέρας μου σηκώνεται με τον μικρό στο ένα χέρι και το μπουκάλι με το γάλα στο άλλο και ξεκινά προς την βεράντα, παρηγορώντας τον δυστυχισμένο εγγονό του «έλα πάμε να φάμε, να σου δείξω τα πουλάκια και θα έρθει μετά και ο μπαμπάς..». Παππούς και εγγονός απομακρύνθηκαν μέσα στο πράσινο της βεράντας και ήδη ο μικρός είχε σταματήσει να κλαίει μέχρι να φτάσω στην μέση του διαδρόμου προς το δωμάτιο μου.
Εγώ για να μην κατηγορηθώ από την φωνή μέσα μου για γαϊδουριά, «αυτομαστιγώνομαι», χτυπώντας πλήκτρα μπροστά σε μια οθόνη, με μάτια που καίνε. Όχι επειδή έχω ανασφάλειες, ούτε επειδή περνά από το μυαλό μου ότι κίνητρό μου ήταν η μία ώρα ύπνου! Απλά, δεν διεκδικώ το αλάθητο, ούτε είμαι καθηγητής παιδοψυχολογίας. Παντρεύω την γνώση με το ένστικτο και νομίζω ότι το αποτέλεσμα με δικαιώνει. Ούτε μία φορά, κυριολεκτικά, δεν έχω υποχωρήσει σε γκρίνια του Ερμή ή της Χαράς. Νομίζω ότι έτσι θα τα εκπαιδεύσω να μην διεκδικούν ό,τι θέλουν γκρινιάζοντας.
Προχθές η μικρή είδε ένα κομμάτι ψωμί και, δείχνοντάς το, άρχισε την επιχειρηματολογία του μουγκοΘόδωρου «ου, ου ου». Ότι ετοιμαζόμουν να της το δώσω, η καλή μου με προλαβαίνει «δεν έφαγε το φαγητό της, αν της δώσεις και ψωμί δεν πρόκειται να φάει τίποτα». Όπως, ίσως, αρχίζετε να ψυλλιάζεστε, η κίνηση μου προς το ψωμί, ολοκληρώθηκε με το ψωμί να προσγειώνεται στην ψωμιέρα. Η Χαρούλα άρχισε ένα κλάμα σαν να την είχε μόλις δαγκώσει ο Ερμής και ακόμα χειρότερο. Και κλαίει και σπαραξικάρδια η άτιμη, καταφέρνοντας να σε κοιτά μέσα στα μάτια, με τα δάκρυα να ξεχειλίζουν από τα δικά της. Η μάνα μου αμέσως, «έλα μωρέ δώσε της λίγο ψωμί…», και ο -από παλιά- επαναστατημένος γιός της (ειλικρινά δεν θα ήθελα ούτε το ένα δέκατο από όλα αυτά που έχουν τραβήξει οι δικοί μου από εμένα, να μην μου αξιώσουν τα παιδιά μου), λέω παγερά :«δεν υπάρχει περίπτωση να της δώσω τώρα το ψωμί!». Και όντως, η σοφή μου κόρη, που ξέρει ότι εδώ και 14μήνες ποτέ δεν υποχώρησα στο υπέροχο κλάμα της, άρχισε σιγά σιγά να διπλώνει και να μαζεύει την γοητεία της και συμβιβάστηκε με μία αγκαλιά.
Η σκηνή κλείνει με το παιχνίδι των λυγμών: εγώ να τρυφερολογώ προς την ζαργάνα μου και εκείνη να προσπαθεί να συγκρατήσει τα κύματα λυγμών που φτάνουν μέχρι την άκρη του λαιμού της και ταράζουν όλο το σωματάκι της. Μετά από λίγο η μικρή έφαγε. Ήρθε και η επιβράβευση με την μορφή του πολυπόθητου κομματιού από ψωμί, με επίσημη άδεια από το “Υπουργείο Εσωτερικών” και μάλιστα παραδόθηκε από την γιαγιά.

24 σχόλια:

Μ είπε...

Οι γιαγιάδες και η πιπίλα είναι οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις! Αρκεί να μην παραγνωριστούν με τους μικρούς μας τύραννους..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Ούτε μία φορά, κυριολεκτικά, δεν έχω υποχωρήσει σε γκρίνια του Ερμή ή της Χαράς. Νομίζω ότι έτσι θα τα εκπαιδεύσω να μην διεκδικούν ό,τι θέλουν γκρινιάζοντας"

Μπράβο γιατρέ μου,
Τα παιδάκια μεγαλώνοντας εξοικειώνονται και κατανοούν την έννοια του μέτρου
Χρυσάφια μου! να μου τα φιλήσεις

Γλαρένιες αγκαλιές

pediatre είπε...

Μαρία… εγώ το εφευρέτη της πιπίλας τον αποκαλώ ο άγιος Πιπίλας..
Γλαρένια Κυρά… να είσαι καλά, χαίρομαι που συμφωνείς.
Πολύ καλημέρα και στις δυό σας.

Ανώνυμος είπε...

Πιπίλα;;;;;;
Το γιασεμάκι μου ούτε πιπίλα ούτε δαχτυλάκι χρησιμοποίησε.

Συμφωνώ με την πρόληψη της γκρίνιας, την επιβράβευση και την έννοια του μέτρου γενικότερα.
Θα πω μονάχα ότι καθώς μεγαλώνουν είναι μαγικό πόσο ευρηματικά γίνονται τα παιδιά.
Χθές άφησα τη Δανάη μου στο δωμάτιό της να παίζει με τους κύβους της για να ετοιμάσω το φαγητό της.
Γυρνώντας σε δέκα λεπτά είδα την ντουλάπα της άδεια κι όλα τα ρουχαλάκια της ατάκτως τοποθετημένα στην κούνια της.
"Γιατί μωρό μου, έχουμε πεί ότι..." της λέω όταν εκείνη με προλαβαίνει λέγοντας "σε πακαλώ (παρακαλώ) μαμάκα κουμούνται (κοιμούνται)" ......
Γλυκιέ μου, 21μηνών τύρρανε, με παίζεις στα δάχτυλα........

Αυτό που μ΄αρέσει τελικά στον τρόπο που γράφεις είναι το πόσο έντεχνα μετατρέπεις τις καθημερινές εντάσεις που όλοι βιώνουν μεγαλώνοντας παιδιά σε γλυκύτατες εικόνες.......
Ποιός είναι τάχα υπαίτιος;
Ο-από παλιά- επαναστατημένος γιός ή μήπως ο συνειδητοποιημένος παιδίατρος-μπαμπάκας;

Ανώνυμος είπε...

Ακολουθεί απόσπασμα τηλεφωνικής συνομιλίας:

"Δεν πληρώνεται πάντως πια η παιδιατρική σου λέω χρυσό μου. Να, τις προάλλες διάβαζα στο μπλογκ ενός γιατρού, και έφριξα: ούτε ψωμί δεν έχει να δώσει στα παιδιά του. Ναι, ναι, ναι, έτσι όπως τ' ακούς, ούτε ψωμί. Τ' αφήνει και κλαίνε τα έρμα και τίποτα. Άσχετο, την είδες την Σούλα και τις ανταύγειες που έκανε; πα-πα-πα, και θα βγει και στις παραλίες έτσι, θα φρίξει ο κόσμος και θα βουτάνε να πνιγούνε!"

;^)

pediatre είπε...

mx… σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Nα μου φιλήσεις την Δανάη που είναι εξαίρετο παιδί, μια που εκτός των άλλων δεν μπαίνει στους κανόνες πιπιλίσματος (δεν πιστεύω να έχει κανένα μαξιλαράκι ή κουβερτάκι που δεν αποχωρίζεται, γιατί τότε δεν παίζω κλέβεις…;-).
Να είσαι καλά.
Mpampaki… δεν ξέρω αν το έκανες εσκεμμένα, όμως παρέλειψες το κομμάτι του διαλόγου όπου η κυρία λέει…
«ευτυχώς χρυσό μου, για το παιδάκι του παιδίατρου, που υπάρχει και το παντεσπάνι…»
Φιλιά, ;-)

Mh Xeirotera είπε...

Pera apo tis xaritomenes gkrinies ke ta dakria, tha statho sthn eytixia pu krivete piso ke sas klinei to mati. Na eiste oloi kala. Me exei sinkinisei auto to post (den to leo etsi) ke den ksero giati... (h' mallon ksero ke den thelo na to paradexto!).

Kalhmera :)

pediatre είπε...

Την πιο γλυκιά καλημέρα και από εμάς, την οικογένεια ταταα..
Να περνάς καλά ;-) και πολύ σύντομα να σε ξαναδιαβάσουμε..

Ανώνυμος είπε...

Παιδογιατρέ μου, αληθινά δεν κλέβω.
Η δική μας παιδίατρος λέει πως η Δανάη μας είναι λίγο..."έξω" από αυτά που περιγράφουν τα βιβλία σας.
Καλό - κακό δεν ξέρω....
Προσπαθώ να μην την κακομαθαίνω (όσο γίνεται αφού με εκπλήσει συνεχώς) και εύχομαι να είναι πάντα καλά.
Όλα μας τα πιτσιρικάκια να είναι καλά ........
Τελικά είμαι μια χαζομαμά!!!!!

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Ρούκι μπαμπά οδηγίες από πολύτεκνο συνάδελφο, μακριά από πιπίλες . Ξεσκάτισμα συχνό θέλουν τα δίδυμα, και ...στοργή. Εγω τέτοια που ζείς να φανταστείς τάχω πιά πεθυμίσει σαν γεγονότα, ένα κατάβρεγμα στη ...λειψυδρία.

Fibi είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pediatre είπε...

Mx και dionyse… Αφού συμμαχήσατε "εναντίον" της πιπίλας, καλούμε να την υπερασπιστώ λίγο. Όντως είναι προαιρετική και όντως πολλά παιδιά δεν χρειάζονται ούτε πιπίλα, ούτε πιπιλίζουν το δάχτυλό τους, ούτε έχουν προσκολλήσει σε κάποιο κουκλάκι, κουβερτάκι ή κάτι παρόμοιο… Αυτά όμως τα παιδιά είναι η εξαίρεση. Τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία των 3-4μηνών (κάποια και μέσα στη κοιλιά της μαμάς τους!), όταν και αρχίζουν να φέρνουν πράγματα στο στόμα, βρίσκουν το δρόμο και φέρνουν ένα δαχτυλάκι στο στόμα. Αυτή η συνήθεια μπορεί να τους ακολουθεί μέχρι και το δημοτικό ή και ακόμα αργότερα, ενώ η πιπίλα κόβεται πολύ ευκολότερα από ότι πιστεύουν οι περισσότεροι γονείς, στην ηλικία των 18 με 24ρων μηνών, όταν πλέον και δεν την χρειάζεται το παιδί και κακό μπορεί να αρχίσει να του κάνει στα δόντια του. Όμως, μην ξεχνάμε και τον προστατευτικό ρόλο της πιπίλας στο Σύνδρομο του Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου καθώς και την βοήθεια της στο σύνδρομο του αποχωρισμού όταν εκεί μεταξύ 7-8μηνών και μέχρι λίγο μετά τον 1ο χρόνο, ειδικά όταν το παιδί μαθαίνει να κοιμάται μόνο του, κλαίει για ώρες απαρηγόρητο έχοντας ανάγκη την συνεχή παρουσία του γονιού.
Fibi… χαίρομαι που σε προβληματίζω, εύχομαι γόνιμα;-)
Απόλαυσε την ελευθερία σου τώρα, όμως σου συνιστώ ανεπιφύλακτα την τεκνοποίηση… Σε γεμίζει με εμπειρίες και συναισθήματα μοναδικά!
Δεν προβλέπεται ξεκούραση αυτό το καλοκαίρι :…-(

Μ είπε...

Καλημέρα γιατρέ μου!
Το μπεμπόνι μας έχει αρχίσει να βγάζει δοντάκια και το σάλιο ρέει... Να'ναι καλά η πιπίλα που την ανακουφίζει. Δεν την ζητάει πάντα. Μόνο λίγο πριν κοιμηθεί και όταν γκρινιάζει για τα δοντάκια της.
Τα φιλιά της μπέμπας στα δίδυμα!

Frantic είπε...

Εσωτερικές, εμπιστευτικές πληροφορίες μου λένε ότι ευτυχισμένοι, ευτυχισμένοι οι παπουδογιαγιάδες εκεί κάτω στη Κρήτη…..αλλά μάλλον αγγίζουν τα όρια τους σε κούραση…!!! Άλλος ευτυχής παππούς διδύμων, μου είπε πρόσφατα «…πολύ ωραία είναι που έχουμε τα μώρα κοντά αλλά εντάξει μην το παρακάνουμε… ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ….» …. Τι να πω, εγώ «παιδιά δεν έχω και δεν ξέρω»…!!! Να περνάτε καλά και να ξεκουραστείτε τώρα που μπορείτε:-))

Ανώνυμος είπε...

Κάπου διάβασα ότι έχεις απογοητευτεί που ο "μικρός αδελφός" και κάποιοι άλλοι δε συμμερίζονται τον ενθουσιασμό σου για τη blogosfaira και μετά λύπης διαπιστώνεις ότι "δεν ξέρουν τι χάνουν"...

Πάντως, κάποιοι από μας που δε λαμβάνουμε πλέον νεάκια σου μέσω e-mail, διαβάζουμε στα κλεφτά τα γλυκόπικρα διηγήματα, τα κοινωνικά μανιφέστο σου και τις χαζομπαμπαδικές (αλλά κατάδικές σου όμως) ιστορίες.

Κι επειδή το 'χουμε αυτό το χούι του λαθραναγνώστη, έχεις διαβάσει καθόλου κείμενα της X-Psilikatzoy; Έπεσα τυχαία πάνω της πριν από κανένα χρόνο και έκτοτε τη διαβάζω (σχεδόν) φανατικά και τη συνιστώ (επίσης σχεδόν) ανεπιφύλακτα. Πρόσφατα εκδόθηκε κιόλας !!!

Άντε, και στα δικά σου, μικρέ Νικόλα ;-)

pediatre είπε...

Μέριτο… το ξέρεις ότι και εσένα και τα υπόλοιπα «κορίτσια μας τα δροσερά…» σας αγαπώ περισσότερο και από ένα τραγούδι που έγραψα, ή μάλλον έζησα στην νιότη μου.
Μου λείπεις και σε σκέφτομαι συχνά, ακόμα και αν δεν δεήθηκα να σου στείλω ένα mail..
Ελπίζω, να μην με διαβάζεις μόνο από φιλική υποχρέωση, γιατί το να αρέσει η πένα μου σε εσένα, ξέρεις ότι σημαίνει πολλά!
Πολλά Ρεθυμνιώτικα φιλιά και μια έξτρα σπέσιαλ σφιχτή αγκαλιά.
Υ.Γ. Υπάρχει καμιά περίπτωση να ακολουθήσεις το παράδειγμα του Γιάννη και να σε δω και από κοντά; Γιατί αν περιμένεις από εμένα..

pediatre είπε...

Μαρία κ.-π… συγνώμη που αμέλησα να μεταφέρω τα φιλιά τω διδύμων στο μπεμπόνι. Κάτι η κούραση, κάτι ο ενθουσιασμός που είδα νέα από αγαπημένα πρόσωπα..
Frantic… Αυτός που αγγίζει τα όρια της κούρασης εδώ κάτω πίστεψέ με δεν είναι οι παπουδογιαγιάδες…
Φιλάκια..-)

Mh Xeirotera είπε...

Geia sou Giatre mu!

pediatre είπε...

Γειά σου αγαπημένε greeklish.. ;-)

Ανώνυμος είπε...

Προσπαθώ καποιες μέρες να γράψω σε αυτό το πανέμορφο βλογκ, αλλά ως ανίδεος από τέτοια, χάνομαι σε password kai nick. Τώρα κάθομαι και ακούω μελοποιημένη ποίηση Καβάφη. Λες να βοηθήσει και να φτάσει το σχόλιό μου?
Αντε να δουμε...

Ανώνυμος είπε...

οπως διαπίστωσα έφτασε το σχόλιό μου..τι χαρά? χαίρεται και η Άλκηστις που τραγουδάει Καβάφη...μυρίζει κρήτη το βλογκ σου γιατρέ μου και υγεία, όχι επειδή είσαι γιατρός αλλά επειδή μεταφέρει συναίσθημα..μυρίζει γιασεμί ..
Φιλιά από βαρκελώνη!

pediatre είπε...

Χαίρομαι που τα κατάφερες γιατρέ μου. Διάλεξε και ένα ισπανικό ψευδώνυμο, και καλά ταξίδια στην blogoχώρα.
Να περάσεις μια υπέροχη βραδιά και να έχεις μαζί σου την μουσική από τα τριζόνια, ενώ την μυρωδιά του γιασεμιού να συνοδεύει και λίγο από το αγαπημένο μου αγιόκλιμα…

Fibi είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
EmilOfCrete είπε...

Συνεχίζω...
Με μια μαντεψιά, αυτή τη φορά:
Ο Ερμής -που ήρθε πρώτος- ονοματίστηκε έτσι αυτοστιγμή επειδή έφερε τα καλά μαντάτα, της έλευσης της ...Χαράς (σας);