Υπέροχες μικρές καθημερινές εκπλήξεις

Μου είχαν λείψει οι απεργίες. Το αίσθημα της συμμετοχής στην διεκδίκηση. Της ομαδικής αντίδρασης σε ότι σε αδικεί. Την καθημερινή μικρή ή μεγάλη θυσία σου (συνήθως οικονομική), στην προσπάθεια για το συνολικό καλό. Πληγώθηκα, όταν φίλος μου συνδικαλιστής, ενημερωμένος στα πολιτικά, μου είχε εξηγήσει παλιότερα: «…πώς να απεργήσεις εσύ; Εσύ πλέον είσαι το αφεντικό!». Μου σφίχτηκε το στομάχι. Εγώ, το αφεντικό! Σαν να λέμε, εγώ είμαι με τους άλλους. Με τους …κακούς, ένα πράμα. Όταν λοιπόν πληροφορήθηκα από τον Ιατρικό μας σύλλογο ότι η Πανελλήνια Πανυγειονομική Απεργία συμπεριλαμβάνει και τους ιδιώτες, πέταξα την σκούφια μου. Άλλαξα τα προγραμματισμένα ραντεβού, ηχογράφησα καινούργιο μήνυμα στην τηλεφωνητή, σκάρωσα και ταμπελίτσα για την πόρτα του ιατρείου, και να ‘μαι στο σπίτι να ντύνουμε με την καλή μου τα δίδυμα για να πάμε στην πορεία. Στο κάτω-κάτω, και για το δικό τους καλύτερο μέλλον παλεύουμε.
Ποιος θα μου το ‘λεγε, ότι εκτός από τις σπιτικές οικογενειακές στιγμές, θα μοιράζομαι από τώρα, με τα τέκνα μου και αγωνιστικές. Και δεν εννοώ στο γήπεδο. Αυτές τις έχω για δεδομένες. Εννοώ στο δρόμο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πολύσυγκινήθηκαν από τις ομιλίες και πριν να περάσει ένα μισάωρο είχαν παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Πρέπει να είδαν πολύ έντονα όνειρα, γιατί για ηχητικό background είχαν την ντουντούκα και τις φωνές μιας ομάδας φοιτητών που προπορευόταν. Ελπίζω, η επαναστατικότητα από κούνιας, να μην στραφεί κάποια μέρα εναντίον μας. Εδώ έγινα αφεντικό, πόσο άραγε απέχω από το να γίνω...κατεστημένο!
Μετά λοιπόν το αγωνιστικό παρόν των διδύμων στο κόκκινο καροτσάκι τους, ακολούθησε μια ήρεμη οικογενειακή ημέρα. Μια ημέρα γεμάτη από αυτές τις μικρές υπέροχες στιγμές, αυτές τις υπέροχες μικρές εκπλήξεις, που δίνουν νόημα στην ύπαρξη μας.
Η σημερινή έκπληξη ήρθε από την Χαρούλα μου.
Με είχαν προειδοποιήσει αποβραδίς: «Να δεις πως γελάνε όταν τα ρωτάς πως λένε τον μπαμπά!». Ο διάλογος επαναλήφθηκε όπως μου τον περιγράψανε…
-Χαρούλα, πως λένε την μαμά;
-Ελένη..
-Και τον μπαμπά;
-χιχχχιχιχχι μου δείχνει τα μαργαριταράκια, που στολίζουν το στοματάκι της.
-Πως λένε τον μπαμπά παιδί μου!
Σοβαρεύω τάχαμου εγώ, για να δεχθώ εκ νέου το γελάκι με τα μαργαριτάρια και έναν Ερμή να πετάγεται και να φωνάζει «Λελένη!!!».
Προσπαθώντας να τους τα βάλω σε μια τάξη εξηγώ αργά και καθαρά: «την μαμά λένε Ελένη, τον μπαμπά τον λένε ΝΙΚΟ!».
Δέχομαι ένα μπαράζ χαχανητού από την ζαργάνα μου, λες και της είπα το πιο πετυχημένο με τον Τοτό και ένα καταρράκτη ασυναρτησιών από τον Ερμή. Το εφαρμόζει αυτό ο μικρός, όταν δεν μπορεί να αρθρώσει σωστά μια λέξη, λέει διάφορα ακαταλαβίστικα «μπαμπουτατα τατά», λες και δοκιμάζει στην τύχη μπας και το πετύχει!
«Βρε μαμούνια, λέτε το Ελένη και ζορίζεστε στο Νίκο!». Θα μου πείτε, το Χαρά, είτε «Λαλιά» είτε «Χαλά», το λένε εδώ και μήνες, ενώ το Ερμή (στην έκδοση «Εμή») έχουν λίγες μόλις βδομάδες που το καταφέρανε. Τι να πω, το μόνο που μπορώ να πω είναι: «ΝΙΚΟ, τον μπαμπά τον λένε Νίκο!», για να δεχθώ και πάλι χαχανητά και τον Ερμή να λέει με βεβαιότητα «γκότα, γκόθστα!».
-Βρε σπόρε μήπως ξέρεις τίποτα που δεν ξέρω; Τι Κώστα! Το μπαμπά τον λένε Νίκο!
Κάπου εκεί, ανάμεσα στα χαχανητά, ακούστηκε ένα αχνό «νίκο!» από το στοματάκι της Χαρούλας μου…
Να ομολογήσω ότι δεν έχω ξανά ακούσει τόσο γλυκά το όνομά μου; Να το ομολογήσω. Πρέπει όμως, να το διάβασε στο φωτισμένο πρόσωπό μου η ζαργάνα μου, γιατί γέμισε το δωμάτιο με δεκάδες «Νίκο» συνοδευμένα από το πιο όμορφο πειραχτήρικο γελάκι της. Πέταγε ένα Νίκο και γύριζε με το πονηρό βλέμμα της και μου χάριζε ένα μαργαριταρένιο γελάκι. Είναι τόσο απίστευτα όμορφη όταν γελά! Το μικρό της στοματάκι, λες και γεμίζει ξαφνικά όλο της το πρόσωπο…
Συνήθως, στην οικογένεια μας δεν ακολουθούμε τον κανόνα που θέλει τα κορίτσια να μιλούν πριν από τα αγόρια. Ο Ερμής προλαβαίνει στις λεκτικές εξελίξεις την μικρή, όμως στο όνομα του μπαμπά, τον πρόφτασε εκείνη.
Μιλώντας για απεργίες και μικρές απίθανες, καθημερινές εκπλήξεις. Πριν από μερικές ημέρες η απεργία της ΔΕΗ, βύθισε ξαφνικά το σπίτι στο σκοτάδι. Για να απασχολήσει τα μικρά η μαμά τους, ώστε να μην φοβούνται, τους έκανε παιχνίδια με τον φακό και την σκιά από το χέρι της, στον τοίχο. Χθες, το πρωί ο Ερμής με εξέπληξε για πολλοστή φορά. Καθόμασταν και πίναμε τα πρωινά μας γάλατα. Είχαμε τον ήλιο να προβάλει σιγά-σιγά και να μας αγκαλιάζει , μπαίνοντας από την μπαλκονόπορτα. Ξαφνικά ο μικρός γυρίζει προς τον καναπέ και μου φωνάζει ενθουσιασμένος «Εμή!!». Κοιτάζω και εγώ, ψάχνοντας για κάποιο παιχνίδι του ή κάποιο μπλουζάκι του, βλέποντας μόνο την πλάτη του καναπέ. «Τι είναι του Ερμή;» τον ρωτάω. «Εμή, Εμή!» επαναλαμβάνει αυτός δείχνοντας τον καναπέ και μετά από λίγο, δείχνοντας άλλο σημείο στον καναπέ «Λαλά! Λαλά!». Τότε κατάλαβα, ότι ο μικρός μου είχε ανακαλύψει και μου έδειχνε τις …σκιές τους. Πόσα μαγικά, μικρά καθημερινά, ανακαλύπτουμε μέσα από τα ματάκια τους!
Μωρό ήταν, μόλις μερικών εβδομάδων, και είχα προσέξει ότι το «αγκού» της, θυμίζει λίγο από «εγκό» και κάποιες φορές ξεκάθαρο «εγώ». Παίρνω την κάμερα και τραβάω με τις ώρες το μουτράκι της, ρωτώντας την «Ποια είναι η πιο όμορφη κοπέλα σε όλο το Κόσμο». Κάτι σε παραμύθι δηλαδή, μεταξύ καθρέφτη καθρεφτάκι μου και η κουκουβάγια και το μωρό της…
Και τα κατάφερα! Και δεν με πιστεύανε ότι δεν έχω κάνει μοντάζ. Ότι, ήταν όντως η φωνούλα της μικρής μου, που με πρώτη της λέξη το «εγώ», με διαβεβαίωνε ότι είναι η ομορφότερη του κόσμου.



Πόσο ανόητοι! Δεν ξέρουν ότι από μικρή και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια…
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά σας καλύτερα!

«Στον πυρετό, δίνουμε αντιπυρετικό όχι αντιβίωση!»

Απόκριες, καρναβάλι, Καθαρή Δευτέρα, κούλουμα, εκδρομή, χαρταετός και οικογενειακές στιγμές. Στιγμές, που τις προσδοκάς κάθε μέρα όταν ξεκινάς για την δουλειά και αποχαιρετάς με φιλί τα μωρά σου, για να τα βρεις κοιμισμένα μετά από ώρες, την νύχτα όταν γυρνάς σπίτι. Στιγμές, που πρέπει να τις ρουφάς μέχρι την τελευταία. Στιγμές, που σε γεμίζουν ζωή και ευτυχία.
Έτσι, οικογενειακά, πέρασα και εγώ αυτές τις απόκριες. Με την ζαργάνα μου ντυμένη νεράιδα να ραίνει μανιωδώς, με κομφετί όσους παρακολουθούσαν την καρναβαλική παρέλαση και τον μικρό μου, να φορά «νόνος του» τα γυαλιά και το καπέλο (και μην τολμήσεις να διανοηθείς να τον βοηθήσεις…). Ήρθαν και φίλοι για το καρναβάλι και στην παρέα των δύο ζουζουνιών προστέθηκε και ο Τζότζος! Δυό μήνες η ηλικιακή διαφορά, δεν πτόησε καθόλου την Χαρούλα, η οποία ενθουσιάστηκε. Το παιχνίδι και το τρέξιμο στο σπίτι πολλαπλασιάστηκε, όπως και τα φυσικά εμπόδια στο διάβα μας, υπό μορφή αθώων παιχνιδιών. Τρέχει ο Ερμής και ακούγεται ένα μπάμ! "Τι πρωτότυπο!" θα μου πείτε. Έλα όμως, που δεν ξέρεις πότε θα σε βρει το κακό. «Τρέχεις» λοιπόν και εσύ κάθε φορά, σαν να είναι η πρώτη φορά! Εντάξει, όχι κυριολεκτικά, μην τρομάξεις και το παιδί, όμως γυρίζεις να δεις, και αν δεν έχεις προλάβει την φάση, αρχίζεις το «ψάρεμα».
-Τι έγινε αντράκι μου, έκανες μπαμ!
-(ανάμεσα σε λυγμούς ένα ξέπνοο) Ναιαιαι…
-Και που χτύπησες;
Δείχνει προς το πάτωμα (και ας εννοείς εσύ, που στο σωματάκι του…)
-Και πονάει; Να το κάνω μάκια να περάσει; (έμμεσος τρόπος να εντοπίσεις το σημείο τραυματισμού)
-Ναιαι…(το ξέπνοο, με λιγότερους λυγμούς)
-Που μωρό μου να το φιλήσω;
-Εντό (σηκώνοντας το ποδαράκι του)
-Εδώ στην πατουσίτσα;
-Ναι!
Σκάς το φιλάκι και σκάει το γελάκι (οπότε ηρεμείς κιόλα!).
-Και εντό! ξεκινά ο μαφιόζος το παιχνίδι, δείχνοντάς μου το καλάμι του. Και τα φιλιά διαδέχονται τα «εντό», για να καταλήξουμε σε ξεκαρδιστικά γέλια, καθώς παίρνω την σκυτάλη και αρχίζω εγώ με την σειρά μου: «μήπως και εδώ, και εδώ, και εδώ!». Το χτύπημα σίγουρα δεν ήταν σοβαρό, και ο πόνος πνίγηκε στα γέλια!
Τι σου είναι όμως η δύναμη της αυθυποβολής και του placebo! Και ο πόνος περνά, και να μη σου πω και η αρρώστια πολλές φορές. Κοιτάζω την Μαρία, την γυναίκα που μας προσέχει τα μωρά, όταν λείπουμε! Είχε από 3-4 μέρες συμπτώματα κοινού κρυολογήματος. Καταρροή, μυαλγίες, φτάρνισμα, δακρυσμένα μάτια, δέκατα και πονόλαιμο! Τα είχε η Μαρία την περασμένη εβδομάδα, τα έχουν τα μικρά μου από χτες. Άλλη μια περίτρανη ένδειξη ότι πρόκειται για ίωση και μάλιστα του ανώτερου αναπνευστικού. Όταν πολλά όργανα πάσχουν (αναπνευστικό-μύτη, φτάρνισμα, βήχας-, γαστρεντερικό-πονόλαιμος, ανορεξία, διάρροια-, μάτια-δάκρυσμα και ερεθισμό-,κλπ), καθώς και όταν πολλά άτομα στο ίδιο περιβάλλον έχουν παρόμοια συμπτώματα, 99% έχουμε ίωση. Τα μικρόβια δεν μεταδίδονται τόσο εύκολα.
Η δε, ίωση του ανώτερου αναπνευστικού, το κοινό κρυολόγημα δηλαδή, είναι ίσως από τις πιο «κυριλέ» ασθένειες. Για θεραπεία, θέλει καλό φαγητό, πολλά υγρά, ειδικά πορτοκαλάδες, πορτοκάλια, και μανταρίνια για βιταμίνη C, ξεκούραση και ανακούφιση των συμπτωμάτων (βουλώνει η μύτη την αποσυμφορίζουμε, πονάν οι μυς ή έχουμε πυρετό παίρνουμε αντιπυρετικό, βήχουμε ή πονά ο λαιμός μέλι, λεμόνι, πετιμέζι ή καραμέλες για το λαιμό, κτλ).
Μόλις λοιπόν καλωσόρισα την Μαρία το πρωί, την ρώτησα τι κάνει; «Ε! καλά, άρχισα Αμπικιλίνη..», «Γιατί;;;!» μου ξεφεύγει με λίγη ένταση η απορία. «Ε! πονούσε λαιμός, και μύτη, ε και λίγο πυρετό… Καλύτερα τώρα καλύτερα!..» μου εξηγεί στα σπαστά ελληνικά της.
Συγκρατώ τον εαυτό μου, να μην αρχίσω για εκατομμυριοστή φορά την διάλεξη για το πόσο ανώφελα και δυνητικά επικίνδυνα είναι τα αντιβιοτικά στις ιώσεις. Τα έχουμε πει τόσες φορές με την γυναίκα μου, σε φίλους μέχρι και σε συγγενείς οι οποίοι επιμένουν στην άσκοπη κατανάλωση, που καταντά τρομερά κουραστικό και απογοητευτικό. Στην περίπτωση της Μαρίας, μεγάλη γυναίκα είναι (σαν να ακούω την δική μου γυναίκα μέσα στο κεφάλι μου), τόσα χρόνια τα ίδια κάνει, οπότε που να της αλλάξεις το μυαλό. Στο κάτω-κάτω, ξέρει ότι είμαι γιατρός και δεν ζήτησε την γνώμη μου. Άσε που αφού έχει πειστεί ότι η αντιβίωση της κάνει καλό… τι να πω! Ας είναι καλά η αυθυποβολή και το placebo!
Τουλάχιστον, η πλειοψηφία των γονιών στο ιατρείο, με εμπιστεύεται και δεν θεωρεί την αντιβίωση το φάρμακο θαύμα, που το κρατάμε για τις δύσκολες ώρες και που όταν ζοριστούμε το χρησιμοποιούμε και γινόμαστε καλά από «πάσαν νόσο και πάσαν μαλακία!».
Τις προάλλες είχε έρθει στο ιατρείο μια μαμά και μου λέει «συζητούσα με άλλες μανάδες και κοκορευόμουν πως η μικρή έχει κλείσει τα τρία και δεν έχει χρειαστεί ακόμα να πάρει αντιβίωση. Μια συνάδελφος μαμά γυρίζει και με ρωτάει καλά ποτέ δεν σου έχει κάνει πυρετό:!» για να λάβει την θεϊκή απάντηση «πολλές φορές! Όμως για τον πυρετό δίνουμε αντιπυρετικό και όχι αντιβίωση!!».
Να πω ότι φούσκωσα από περηφάνια και το χαμόγελο μου έφτασε μέχρι τα αυτιά; Να το πω! Σχεδόν σε κάθε εμπύρετο, κάθομαι και κάνω ολόκληρη διάλεξη στους γονείς, και υπέρ του πυρετού και κατά της αλόγιστης χρήσης αντιβιοτικών.
Κάποιος απλοϊκά σκεπτόμενος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: «Καλά! Εάν πρόκειται για ίωση, θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει, εάν πρόκειται για μικρόβιο θα βοηθηθεί με την αντιβίωση. Οπότε, γιατί να μην πάρουμε αντιβίωση να σκοτώσομε τα μικρόβια και να καλύψουμε όλες τις πιθανότητες». Λογικό δεν ακούγεται;! Και για κάποιον άσχετο με την ιατρική, είναι και ευφυές, όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Η απάντηση κρύβεται στο κομμάτι «…να σκοτώσουμε τα μικρόβια»! Με τα μικρόβια συζούμε εδώ και εκατομμύρια χρόνια, σαν πολύ καλοί γείτονες αυτού του κόσμου. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις τα χρειαζόμαστε, όπως την χλωρίδα του εντέρου που είναι απαραίτητη για να γίνει η σωστή απορρόφηση ζωτικών ουσιών. Παίρνοντας αντιβίωση από το στόμα, το αντιβιοτικό δεν πηγαίνει μόνο εκεί που το χρειαζόμαστε (αυτί στην ωτίτιδα, αμυγδαλές στην αμυγδαλίτιδα ή πνεύμονα στην πνευμονία). Πηγαίνει παντού στο σώμα μας και σκοτώνει όλα τα μικρόβια που είναι ευαίσθητα στο συγκεκριμένο αντιβιοτικό. Ξεσκαρτάρει τα ευαίσθητα και κρατά τα ανθεκτικά. Όταν ολοκληρώσει λοιπόν την θεραπεία με Αμπικιλίνη, η αγαπημένη μας Μαρία, θα έχει κρατήσει στον οργανισμό της μόνο τα μικρόβια που αντέχουν-γνωρίζουν την Αμπικιλίνη. Θα μου πείτε «εντάξει! αν δεν έχει άμεσα προβλήματα από αυτή την ανατροπή του πληθυσμού των μικροβίων (όπως διάρροια, άφθες, μυκητίαση κα), μακροπρόθεσμα σε τι θα την ενοχλήσουν τα ανθεκτικά μικρόβια;». Εδώ έρχεται το κλειδί το μυστηρίου.

Ενώ οι ιοί μεταδίδονται πολύ εύκολα από άνθρωπο σε άνθρωπο και όταν κρυολογήσουμε την έχουμε πατήσει από κάποιον άλλον άρρωστο στο περιβάλλον μας, με τις μικροβιακές λοιμώξεις γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Εννέα στις δέκα φορές που αρρωσταίνουμε από μικρόβιο, πρόκειται για δικό μας μικρόβιο που βρίσκει τις κατάλληλες συνθήκες, υπεραναπτύσσεται και δημιουργεί την λοίμωξη. Όταν λοιπόν πάθουμε ωτίτιδα, αμυγδαλίτιδα ή πνευμονία, το πιθανότερο είναι ότι δεν ήρθε κάποιος και μας κόλλησε την αρρώστια του, αλλά δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε κάποιο μικρόβιο μας, ανέτρεψε τις φυσικές μας άμυνες και προσωρινά, τοπικά, μας κέρδισε! Για σκεφτείτε απλά και κάντε τις συνδέσεις. Αν χρησιμοποιούμε αλόγιστα τις αντιβιώσεις, όταν πραγματικά τις χρειαζόμαστε δεν θα μας κάνουν τίποτα.
Τα παραπάνω διηγούμαι συχνά στους γονείς, προσθέτοντας ότι ένα παιδί προσχολικής ηλικίας μπορεί να περάσει από έξι μέχρι και δέκα ιώσεις τον χρόνο. Αν κάθε φορά που κρυολογεί παίρνει και αντιβίωση θα ξεμείνουμε πολύ γρήγορα από πολύτιμα όπλα. Δεν χρησιμοποιώ εύκολα αντιβίωση στα παιδιά, όχι γιατί την φοβάμαι ή γιατί δεν την θέλω αλλά για ακριβώς το αντίθετο. Θεωρώ τα αντιβιοτικά πολύτιμα όπλα στην φαρέτρα του ιατρού και είναι κρίμα να τα αχρηστεύουμε.
Τα ζουζούνια μου βήχουν απόψε και ο Ερμούκος μου, που τον εμετό τον έχει στο τσεπάκι, με τον βήχα έβγαλε και λίγο από το γάλα του. Ήπιε ο μικρός μου το πετιμέζι με το κουταλάκι και σαν να ηρέμησε λίγο. Τα βάλαμε και κάτω, παρά τις διαμαρτυρίες, τους καθαρίσαμε γενναία τις μυτούλες και τους βάλαμε από μια σταγόνα φαρμακάκι που τους έβαψε καφέ τα ρουθουνάκια. Σαν να ηρέμησαν κάπως και παρόλο που δεν ήπιαν όλο τους το γάλα, κοιμούνται ήσυχα. Ευτυχώς, πέρασαν οι νύχτες του καρναβαλιού και επέστρεψε η ησυχία, ώστε να μου επιτρέπει να αφήσω λίγο ανοιχτή την μπαλκονόπορτα για να ανανεώνεται το οξυγόνο στο δωμάτιο τους. Οι νύχτες με τον βήχα μπορεί να διαρκέσουν για περισσότερο από δύο εβδομάδες. Η καθαρή μύτη και το οξυγόνο είναι η βασική θεραπεία.
Ας ελπίσουμε ότι τα μωράκια μου θα κοιμηθούν ήσυχα και θα «γεμίσουν τις μπαταρίες τους».

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!