Ορίστε γιατί δεν μπορεί να φτιάξει ποστ, ένας ορεξάτος blogger…

Όταν όμως δεν σε θέλει, τέρμα δεν σε θέλει…
Χθες Πέμπτη, είναι η μέρα που απολαμβάνω-προσέχω τα μικρά, μια που η κυρία δουλεύει. Λέω λοιπόν τέρμα τα ψέματα, αφού στο ιατρείο δεν προλαβαίνω λόγω δουλειάς, θα φτιάξω αυτή την ριμάδα την σύνδεση να μπορώ να μπαίνω σαν τον άνθρωπο στο δίκτυο! Την έχω που την έχω ήδη πληρώσει… Όντως λοιπόν με την βοήθεια μιας ευγενέστατης κοπέλας από το τηλέφωνο, τσουκ τσουκ επιτέλους έφτιαξα την σύνδεση και ξαφνικά οι σελίδες του ιστού έτρεχαν μπροστά μου με …1000!! Έλα όμως που άρχισαν να μπουσουλοτρέχουν διαμαρτυρόμενα και τα πιτσιρίκια. Έκλεισα με περισσή αυτοσυγκράτηση το κομπιούτερ, και πήρα τα πιτσιρίκια βόλτα στην παραλία. Τρέμετε blogers σκέφτηκα, απόψε θα πάρουν φωτιά οι blogo-γειτονιές! Αντί για αυτό δεν θα το πιστέψετε αλλά …πήρε φωτιά το Ρέθυμνο!
Μετά από μια βόλτα στο λιμάνι, αφού χαζέψαμε την παλιά πόλη από την θάλασσα, μαζί με τον ήλιο, άρχισαν να δύουν και τα μανάρια μου. Πρόσω ολοταχώς λοιπόν για το σπίτι, να προλάβω να κάνω έγκαιρα «τα μπάνια του λαού», να ταΐσω τα θηριάκια, να κοιμηθούν και να αρχίσω το σερφινγκ μέχρι να γυρίσει η μαμά. Ξέρετε, υπάρχει ένα "μαγικό χρονικό παράθυρο", το οποίο θυμίζει λίγο την επαναφορά του διαστημοπλοίου στην ατμόσφαιρα.. Αν το χάσεις, σχεδόν αποκλείεται να καταφέρεις να προσγειώσεις τα μωρά στο κρεβάτι τους. Εκνευρίζονται, χάνουν τον ύπνο τους, δεν τρώνε και το βραδινό και δεν ξέρουν τι τους πρωτοφταίει. Βάλτε το σκηνικό ή έστω το ρίσκο επί δύο, και θα καταλάβετε πόσο γρήγορα εναλλάχθηκαν η ευτυχία, με τον πανικό και τελικά την απογοήτευση, όταν εν τω μέσω του μπάνιου του Ερμή κόβεται το ρεύμα. Ευτυχώς είχα ήδη ζεστάνει τα γάλατα… Συνεχίσαμε λοιπόν υπό το φως κεριών τα μπάνια, και ταΐσαμε τα ζουζούνια!
Τι είχε γίνει; Πήρε φωτιά ένας πυλώνας της ΔΕΗ μέσα στην πόλη, έπεσε ένας τεράστιος μετασχηματιστής και αφού καψάλισε κάποια από τα δέστρα του κήπου, κυριολεκτικά έλιωσε μια στάση λεωφορείων. Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βυθίστηκε στο σκοτάδι. Μετά από περίπου μία ώρα το μεγαλύτερο μέρος της πόλης ξαναείχε ρεύμα! Εμείς, με τις μειονότητες μια ζωή, ήμασταν το μόνο σπίτι στην γειτονιά χωρίς ρεύμα! Πληροφορηθήκαμε από την ΔΕΗ ότι, εμείς είμαστε από τους τυχερούς που έχουμε κρυφά και όχι υπέργεια καλώδια. Ε! αυτοί οι λίγοι τυχεροί παίρνουν ρεύμα από το συγκεκριμένο μετασχηματιστή.
Περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ με τα μωρά γυμνά να βράζουν από την ζέστη, τα κρέατα τα ειδικά παρμένα για τα μωρά αντι να πρόκειται να βράσουν σε κατσαρόλα ετοιμαζόταν να βράσουν στο ψυγείο, για δε γάλατα και άλλα ευπαθή δεν το συζητάμε. Βέβαια δεν έχω παράπονο, να είναι καλά η τσιτρονέλα, με την οποία λουστήκαμε και κράτησε σε μικρή μεν, απόσταση δε, τα στούκας. Να είναι καλά τα κεριά και το καρπούζι (αποτέλεσε το δείπνο μας…) και τέλος να είναι καλά ο γείτονας, όπου κατά τις τέσσερις τα ξημερώματα, αντί να με σκυλοβρίσει μου έδωσε με μια μπαλαντέζα ρεύμα και έσωσα τα τρόφιμα…
Όσο τα σκέφτομαι αυτά που γράφω, τόσο μου θυμίζει τις εκπληκτικές δικαιολογίες που σκαρώναμε για να δικαιολογήσουμε στην κυρία, γιατί δεν ετοιμάσαμε την εργασία που είχαμε για το σπίτι. Ή μήπως τον τύπο που κερατώνει την γυναίκα του και πριν μπει στο σπίτι τρίβει λίγο τεμπεσίρι στα χέρια του και τα ρούχα του. Όταν η κυρά του τον αρπάζει από τα μούτρα και του φωνάζει «..που ήσουν;», εκείνος ομολογεί την ύπαρξη ερωμένης, για να γυρίσει η σύζυγος τα χέρια του και όλο καμάρι για το αστυνομικό της δαιμόνιο να του φωνάξει «πάλι μπιλιάρδο έπαιζες!».
Βλέπετε, η αλήθεια, είναι το καλύτερο ψέμα…

Την νύχτα η έμπνευση ρέει…

Έχετε δοκιμάσει να γράψετε κείμενο με το ένα χέρι; Γεμίζει κοκκινίλες… αντί για «ε» σου προκύπτει «ρ». Βλέπετε είχα την ζαργάνα μου να κοιμάται στην αγκαλιά μου, ενώ εγώ επισκεπτόμουν το παρεάκι.. Το σκηνικό παρόμοιο, ανοιχτό παράθυρο, επιτέλους λίγη καλοδεχούμενη δροσιά, που και που παρέες από τουρίστες, να περνούν κάτω από το παράθυρο φωνάζοντας.
Η μικρή ήθελε άλλα 100ml για να ‘ρθει στα ίσια της και τώρα κοιμάται τον ύπνο της …δικαίας! Ναι, την πήγα στο δωμάτιο της, και τώρα έχω ελεύθερα χέρια, και τα γράμματα κυλούν με την συνηθισμένη τους ταχύτητα στην οθόνη.
Το καλοκαίρι τα περιστατικά στο ιατρείο αραιώνουν, λες και οι μικροοργανισμοί πάνε και αυτοί διακοπές! Θυμάμαι και στο νοσοκομείο, καλοκαιριάτικα υπήρχαν εφημερίες που βλέπαμε καμιά δεκαριά παιδιά όλη την μέρα. Που τα ογδόντα και.. του Χειμώνα. Άκουσα και καύσωνα και λέω ορίστε, ευκαιρία να αράξω στο «αρκουδίσιο» και την δροσιά του ιατρείου και να τα πούμε. Σκεφτόμουν πέρα από τα παιδιατρικά, να μοιράζομαι μαζί σας και άλλα καθημερινά! Να γνωρίσετε και την άλλη όψη αυτών με τα άσπρα, που πολλές φορές ευτυχώς είναι και αυτοί άνθρωποι. Δεν μου κάθεται όμως. Η ζέστη δεν πτόησε τα μικρά, που έρχονται είτε αρρωστούλικα, είτε για χαρτί για να πάνε κατασκήνωση και καταλήγω το βράδυ να φεύγω τρέχοντας για να προλάβω τα δικά μου μικρά ξύπνια! Άσε που η νυχτερινή έμπνευση ρέει καλύτερα..
Από κάπου μακριά ακούγεται τζαζ. Μακάρι να είχα γρήγορη σύνδεση να απολαμβάνω τη μουσική από την http://sweet-and-tender-hooligan.blogspot.com/. Τώρα την θέση της τζαζ πήρε ένα πιστολάκι (…για τα μαλλιά). Πώ πω! οι φοιτητές απέναντι, μου θυμίζουν τα δικά μου μικράτα, που ρίχναμε έναν ύπνο από τις 8:00μμ για να βγούμε κατά τις 1:00πμ και να χωθούμε σε καμία «Μαύρη Τρύπα». Όποιος ξέρει μάλλον χαμογελά τώρα! Σε αυτή την μαύρη τρύπα, σε κάποιο προάστιο της Βουδαπέστης, όπου το αλκοόλ ήταν η πιο αθώα ουσία που εύρισκες για να καταναλώσεις, σχεδόν κάθε βράδυ είχε live underground και punk μπάντες, και σχεδόν κάθε βράδυ έκανε ντου η αστυνομία, συνάντησα το πιο cult άτομο! Ήταν ένας ψηλός μοϊκανός που στον ώμο του είχε έναν …αρουραίο! Πως άλλοι έχουν παπαγάλο, αυτός είχε έναν αρουραίο να σουλατσάρει από την μία στην άλλη μεριά του κεφαλιού του. Αν και σιχαίνομαι όσο τίποτα τα ποντίκια, κάτι το περιβάλλον, λίγο και το αλκοόλ, ο τύπος και το pet του ήταν δίπλα μου και ούτε που με ένοιαζε. Έτσι και αλλιώς ο αρουραίος φαινόταν μια χαρά βολεμένος και δεν έμοιαζε να έχει όρεξη για βόλτες. Κάποιο πρωί πέτυχα τον τύπο να ψωνίζει σε ένα μπακάλικο κοντά στο σπίτι μιας φίλης. Είχε πάντα τον αρουραίο στον ώμο, και κρατούσε από το χέρι ένα πιτσιρίκι γύρω στα τέσσερα, επίσης μοϊκανάκι, να φορά μια φόρμα εργάτη, χωρίς μπλούζα από μέσα και χωρίς χάμστερ στον ώμο…
«Που θα πάμε φωνάζει;» η μικρή φοιτητριούλα γειτόνισσα, και ένας αναστεναγμός δραπετεύει από το στόμα μου. Έχει δίκιο η καλή μου, πρέπει να κανονίσουμε κάποιον να μας κρατήσει ένα βράδυ τα μωρά να βγούμε καμιά βόλτα! (που είσαι μαμά Σαλόνι;).
Άντε όπου να ‘ναι αρχίζει η καλοκαιρινή σεζόν και όλο και κανένας συγγενής ή φίλος θα κατηφορίσει κα τότε …χωσέ μπαντέρας με τα δίδυμα! Άσε που τα κακόμοιρα την τελευταία βδομάδα δείχνουν πολύ καλή συμπεριφορά. Κοιμούνται επιτέλους!!! σχεδόν σερί μέχρι το πρωί.
Έφυγε και η παρέα για κλάμπινγκ, την ησυχία διακόπτουν μόνο οι ήχοι στο πληκτρολόγιο…
Καληνύχτα, παρεάκι.

Αυθόρμητα λόγια μιας νυχτιάς

Μήπως να ελαφρύνω λίγο το μλογκ;
Μήπως φοβίσω τον κόσμο και μπαίνει μόνο να ξεκάρει μέσα στο πανικό του πυρετού του παιδιού του, αν αναφέρω τίποτα για δόσεις αντιπυρετικών;
Μήπως αξίζει να μοιραστώ μαζί σας, έτσι για διάλλειμα, την μυρωδιά από το γιασεμί που ντύνει την δροσιά που τρυπώνει από το παράθυρο.
Μήπως να προσπαθήσω να αποτυπώσω την …–έχω σταματήσει ήδη τρεις φορές να γράφω… οι λέξεις πινελιές δεν φτάνουν .. μπουκώνουν-… δύσπνοια που με πιάνει όταν ακούγεται το κρετσέντο από το κλάμα ενός από τα δύο μωρά μου. Τρέχω στο διπλανό δωμάτιο για να αντικρύσω δυό καρβουνάκια να με κοιτάν με παράπονο και αγωνία μέσα στο σκοτάδι. Κάθεται γονατιστός στο κρεβατάκι του και ρουφάει τα λόγια μου σαν βάλσαμο.. «σσς.. δεν είναι τίποτα, όνειρο ήταν, εδώ είμαι αντράκι μου, κοιμήσου τώρα είναι βράδυ..». Όπως τον ξαναξαπλώνω, αγκαλιάζει ένα μαξιλαράκι που είναι δεμένο στο κρεβατάκι του και ξανακοιμάται.. Λίγο πιο πέρα, η μικρή μου κοιμάται ήρεμη , ανάσκελα, κρατώντας χαλαρά ένα κουκλάκι.. πως καταφέρνουν και δεν ξυπνούν το ένα το άλλο;! Η μικρή (κατά 5’) είχε ξυπνήσει νωρίτερα.. Ναι! Είναι το δικό μου ωράριο (η μαμά τους κοιμάται) και μου κάνετε παρέα..
Μήπως βιάζομαι και φορτώνω με ποστ το μπλογκ και δεν τα διαβάζουν;; γελώ από μέσα μου, …τέτοια εξοικείωση με λέξεις που δεν γνώριζα πριν από μόλις δέκα μέρες.
Μήπως δεν πρέπει να πολυσκάω, γιατί το νόημα του μπλογκ είναι να αφήνεις το εαυτό σου να παρασύρετε στην ανάγκη για επικοινωνία..
Νομίζω ότι αρχίζω να πάσχω από μπλογκίτιδα!!! Μη χειρότερα, αθεόφοβε! μΕ τΟ ΠάΣο ΣοΥ FRANTIC, iris oneira glyka
Ευχαριστώ, καληνύχτα..

Όσο πιο συχνά αρρωστήσει ένα παιδί, τόσα περισσότερα χρόνια θα ζήσει...

Μια κινέζικη παροιμία λέει: «όσο πιο συχνά αρρωστήσει ένα παιδί τόσα περισσότερα χρόνια θα ζήσει…». Η σύγχρονη ιατρική αρχίζει να ερευνά και σιγά σιγά να ανακαλύπτει την αλήθεια στη σοφία από την ανατολή.
Αυτό που προβληματίζει τους επιστήμονες τα τελευταία 15χρόνια είναι ο λόγος για τον οποίο ασθένειες όπως οι αλλεργίες (άσθμα, ατοπική δερματίτιδα, αλλεργική ρινίτιδα,κ.α.), ο σακχαρώδης διαβήτης, οι ρευματοπάθειες, οι αυτοάνοσες κυτταροπάθειες(αναιμία, θρομβοπενία), αυξάνονται διαρκώς τα τελευταία χρόνια στον δυτικό πολιτισμό, σε βαθμό που να μιλάμε για επιδημίες!
Το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω ασθενειών είναι η λανθασμένη συμμετοχή του αμυντικού μας συστήματος, το οποίο, σε όλες -για ανεξήγητο λόγο- στρέφεται εναντίον του ίδιου του οργανισμού μας.
Το παράξενο και παράδοξο είναι ότι αυτές οι ασθένειες σχεδόν δεν υπάρχουν στον τρίτο κόσμο, στις λιγότερο αναπτυγμένες κοινωνίες του σήμερα ή ακόμα και σε ομάδες όπως αυτή των τσιγγάνων ή συνανθρώπων μας που ζουν σε απομακρυσμένα χωριά ή φάρμες.
Κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω κοινωνικών ομάδων είναι ο τρόπος διαβίωσης. Λόγω κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, δεν τηρούνται αυστηροί κανόνες υγιεινής. Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στα μικρόβια, μαζί με ζώα ή άλλα μεγαλύτερα παιδιά, χωρίς να αποστειρώνουν το νερό πριν να φτιάξουν γάλα, ή πριν να δώσουν στα μωρά την πιπίλα. Άρχισε ,λοιπόν, να γεννιέται η “υπόθεση της υγιεινής”.
Ήδη από το 1976, η ομάδα μελετητών Gerrand και συν., σύγκριναν τον επιπολασμό αλλεργικών νοσημάτων ανάμεσα σε 2 πληθυσμιακές ομάδες, που αποτελούσαν οι λευκοί κάτοικοι (με σύγχρονες συνθήκες διαβίωση)ς και οι αυτόχθονες Ινδιάνοι Metis (με παραδοσιακού τύπου συνθήκες διαβίωσης) σε μια περιοχή του Καναδά. Διαπίστωσαν σαφώς χαμηλότερο επιπολασμό αλλεργικών νοσημάτων στους Metis, ενώ στην κοινότητά τους επικρατούσαν σε μεγαλύτερο βαθμό παρασιτικές, ιογενείς και βακτηριακές λοιμώξεις, που συνήθως παρέμεναν χωρίς αντιμετώπιση. Οι συγγραφείς κατέληγαν: «φαίνεται ότι η παρουσία των αλλεργικών νοσημάτων αποτελεί , τουλάχιστον σε έναν βαθμό, το τίμημα που “πληρώνει” o σύγχρονος άνθρωπος λόγω της σχετικης απουσίας λοιμογόνων παραγόντων (ιοί, βακτήρια, έλμινθες) στην σημερινή κοινωνία της αφθονίας».


Το 1989 σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο British Medical Journal, o D.Strachan διαπίστωσε αντίστροφη σχέση μεταξύ του αριθμού των αδερφιών και της πιθανότητας εμφάνισης αλλεργικής ρινίτιδας. Ο ίδιος ονόμασε τον προβληματισμό του, μήπως οι μικροοργανισμοί στο περιβάλλον του βρέφους όχι μόνο δεν το βλάπτουν, αλλά πιθανά το προστατεύουν, ”υπόθεση της υγινεινής”. Μελέτες μέχρι και σήμερα δείχνουν μια προστατευτική σχέση των μεγαλύτερων αδερφιών και για το άσθμα.
Όταν ενώθηκαν η Ανατολική και η Δυτική Γερμανία, μια παιδίατρος-αλλεργιολόγος η Erika Von Mutius, ξεκίνησε έρευνα για να δει την επίπτωση του άσθματος στα παιδιά των δύο κοινωνιών. Ένας λαός με τα ίδια γενετικά χαρακτηριστικά, τεχνητά χωρισμένος στα δύο πριν περίπου μισό αιώνα, αναγκάστηκε να ζει κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες. Τα παιδιά από την Ανατολική Γερμανία, που ζούσαν σε πολυμελείς οικογένειες(πολλά παιδιά παππούς και γιαγιά ή θείοι μαζί), συχνά με κατοικίδια μέσα στο σπίτι και όχι και τόσο καλές συνθήκες υγιεινής, είχαν σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά άσθματος από αυτά της Δυτικής Γερμανίας που ζούσαν με τον δικό μας δυτικό τρόπο ζωής. Η ίδια συνεχίζει τις έρευνές της εστιάζοντας τώρα σε παιδιά που ζουν σε φάρμες (www.pbs.org/wgbh/evolution/library/10/4/l_104_07.html, έχει ένα βιντεάκι με την ίδια να εξηγεί στα αγγλικά τις μελέτες της, το οποίο δεν κατάφερα να κατεβάσω στο blog)
Σειρά από μελέτες και πειράματα δείχνουν ότι η υπερβολική αποστείρωση και η μικροβιοφοβία στην κρίσιμη ηλικία των πρώτων μηνών ζωής, εκτρέπει το αμυντικό μας σύστημα από την φυσική του πορεία και συχνά το στρέφει εναντίον του εαυτού μας. Είναι εντυπωσιακό το πείραμα με ποντίκια προγραμματισμένα να αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη τύπου Ι, τα οποία, όταν μολύνθηκαν και ανέπτυξαν λοίμωξη από διάφορους ιούς, μυκοβακτηρίδια, σαλμονέλα και παράσιτα σε νεαρή ηλικία, τελικά δεν εμφάνισαν διαβήτη.
Στην Αμερική και τον Καναδά εδώ και πολλά χρόνια έχουν σταματήσει την αποστείρωση από νεογνική ήδη ηλικία, χωρίς καμία επίπτωση στην νοσηρότητα των παιδιών.
Η ”υπόθεση της υγιεινής” έχει πολύ ερευνητικό δρόμο μπροστά της μέχρι να επιβεβαιωθεί. Ήδη πολλοί ερευνητές, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Strachan, προβληματίζονται για τα αντικρουόμενα αποτελέσματα διαφορετικών μελετών. Όλα δείχνουν ότι πρέπει να ληφθούν υπόψη πολλοί παράγοντες, σε καλά οργανωμένες μελέτες για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Μοιάζει όμως να πλησιάζει η μέρα που θα αρχίζουμε να ανησυχούμε όταν τα μωρά μας μεγαλώνουν χωρίς να αρρωσταίνουν από έστω μια ιωσούλα ή μία ήπια γαστρεντερίτιδα. Φυσικά, δεν αναφέρομαι σε βαριές νόσους όπως μηνιγγίτιδα, εγκεφαλίτιδα, σοβαρή πνευμονία ή καρκίνο. Κανείς δεν θέλει να βλέπει το παιδί του να ταλαιπωρείται, όμως όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, ειδικά από έναν παιδίατρο, μην πανικοβάλλεστε εάν τα παιδιά σας αρρωστήσουν, μπορεί να κάνει καλό στην υγεία τους!

Κοιμήστε τα μωρά σας ανάσκελα, μπορεί να τους σώσετε τη ζωή!!
Το διαδίκτυο καθώς και η συνεχιζόμενη βιβλιογραφική ενημέρωση δίνουν την δυνατότητα σε ένα ιατρό στο Ρέθυμνο, να ασκεί την ίδια ιατρική με ένα συνάδελφο του στην Αγγλία την Αμερική, την Αυστραλία ή την Ιαπωνία. Η ιατρική βασισμένη σε ενδείξεις (“evidence based medicine”) και όχι πλέον μόνο στην εμπειρία, είναι επιβεβλημένη. Ζούμε στην εποχή που η επικοινωνία μέσα στην επιστημονική κοινότητα έχει γίνει τόσο εύκολη και άμεση, ώστε είναι απαράδεκτο να περιμένεις να σου τύχει προσωπικά μια καταστροφή για να αλλάξεις μία λανθασμένη πρακτική.
Μου είναι ακατανόητο γιατί ακόμα σήμερα, περίπου 40 χρόνια μετά την πρώτη αναφορά στο Σύνδρομο του Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου (Sudden Infant Death Syndrome-1969 Αγγλία-), μαιευτικές κλινικές, νεογνολόγοι, παιδίατροι, μαίες και γενικά, ένα μέρος των εμπλεκόμενων με την ιατρική περίθαλψη του νεογνού και του βρέφους στον τόπο μας, αρνούνται πεισματικά να υιοθετήσουν τις οδηγίες και τα μέτρα που έχουν μειώσει δραματικά το σύνδρομο σε όσες χώρες τα ακολουθούν.
Σύνδρομο ονομάζουμε το σύνολο συμπτωμάτων που σχετίζεται με την ίδια κλινική εικόνα, η αιτιολογία ή η παθογένεια της οποίας δεν είναι γνωστές με βεβαιότητα στους γιατρούς (λεξικό Μπαμπινιώτη). Δεν ξέρουμε, με απλά λόγια, γιατί ένα βρέφος μικρότερο του έτους χωρίς ιστορικό ασθένειας, καθώς και χωρίς ευρήματα μετά από αναλυτική νεκροψία, βρέθηκε νεκρό στην κούνια του. Σκληρά λόγια που δυστυχώς περιγράφουν μία σκληρή πραγματικότητα. Πρόκειται για την πρώτη αιτία θανάτου σε βρέφη ηλικίας ενός μηνός μέχρι ενός έτους στις Η.Π.Α., όπου μέχρι το 1994 πέθαινε από το σύνδρομο περίπου ένα στα χίλια μωρά. Το νούμερο αυτό μειώθηκε κατά τουλάχιστον 50% μετά την εφαρμογή μέτρων αποφυγής του συνδρόμου, με σημαντικότερο όλων την θέση ύπνου του μωρού.
Παλιότερα πιστεύαμε ότι το μωρό είναι προτιμότερο να κοιμάται σε πρηνή θέση(μπρούμυτα) για να αποφύγουμε πιθανή πνιγμονή, εάν κάνει στον ύπνο του αναγωγή(βγάλει «γουλίτσα»). Από το 1994, αρχικά στην Ευρώπη με πρωτοστάτη την Αγγλία και στην συνέχεια και στις Η.Π.Α., έγιναν ενημερωτικές καμπάνιες που τόνιζαν ότι η σωστή θέση του ύπνου είναι η ύπτια(ανάσκελα). Και σε αυτές τις χώρες η συμμόρφωση τόσο από το νοσηλευτικό προσωπικό όσο και από τους γονείς δεν ήταν πλήρης. Δεν είναι εύκολο να έχεις αναθρέψει γενιές με αυστηρές οδηγίες για ύπνο μπρούμυτα και τώρα, με την ίδια θέρμη και ένταση, να επιμένεις στο ακριβώς αντίθετο. Κάπως έτσι βρήκαμε τον ύπνο στο πλάι με σφήνα. Το μωρό δεν κοιμάται μπρούμυτα αφού κινδυνεύει, όμως όχι και τελείως ανάσκελα! Και πάλι νομίζουμε ότι είμαστε σοφότεροι της φύσης, και πάλι πλήρωσαν το τίμημα αθώα μωράκια! Η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής εξέδωσε νέες οδηγίες τον Οκτώβριο του 2005 τονίζοντας ότι, επειδή η θέση ύπνου στο πλάι δεν είναι εξίσου ασφαλής με την ύπτια(ανάσκελα), δεν πρέπει να συνιστάται.
Δυστυχώς, εμείς αντί να είμαστε σοφοί και να μαθαίνουμε από τα λάθη των άλλων, είμαστε ένα βήμα πίσω και συνιστούμε ακόμα την σφήνα και την θέση ύπνου στο πλάι για τα μωρά μας. Το σύνδρομο είναι σπάνιο, ειδικά στα βρέφη κάτω του μήνα. Στην Ελλάδα, δεν έχουμε την κατάλληλη οργάνωση ώστε, εάν ένα βρέφος χαθεί από τις λάθος οδηγίες που πήρε από το μαιευτήριο, να το πληροφορηθούν οι υπεύθυνοι. Δεν είμαστε σίγουροι καν για την επίπτωση του συνδρόμου στη χώρα μας και έτσι, μέσα στην άγνοια μας συνεχίζουμε ξεπερασμένες πρακτικές, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή των μωρών μας.
Αν οι παραπάνω γραμμές σας προβλημάτισαν, συζητήστε τους κινδύνους από το Σύνδρομο του Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου (Sudden Infant Death Syndrome) με τον παιδίατρό σας. Είναι καιρός που η συζήτηση για το σύνδρομο έχει ανάψει και στην Ελλάδα. Τον περασμένο μόλις Φεβρουάριο στα πλαίσια του Παγκρήτιου Παιδιατρικού Συνεδρίου έγινε εκτενής αναφορά-ενημέρωση για το SIDS από παιδοκαρδιολόγο του Βενιζελείου Νοσοκομείου Ηρακλείου. Το διαδίκτυο και τα παιδιατρικά περιοδικά είναι γεμάτα με νέες πληροφορίες. Ακόμα και στο εγχειρίδιο του Nelson, την «βίβλο» της παιδιατρικής, υπάρχει πολυσέλιδη αναφορά στο σύνδρομο και την αντιμετώπισή του, όπου συγκεκριμένα αναφέρεται ότι η ύπτια(ανάσκελα) θέση ύπνου, προστατεύει το μωρό έξι φορές περισσότερο από την πρηνή(μπρούμυτα) και δύο φορές περισσότερο από την θέση στο πλάι(με σφήνα).
Έχουμε την τάση οι Έλληνες να νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα. Όλοι θα έχουν γνώμη για το τι είναι καλύτερο για το παιδί σας. Προσπαθήστε να ξεχωρίσετε τις λογικές φωνές, αυτές που προσεγγίζουν όσο περισσότερο την αλήθεια. Τα παιδιά μας είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Όσο σπάνιο και αν είναι ένα σύνδρομο, δεν χωρά στο μυαλό μου η απώλεια μιας ζωής στο ξεκίνημα της , χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας, μόνο και μόνο επειδή νομίζουμε ότι ξέρουμε καλύτερα από την φύση.
Υ.Γ.(1) Οι οδηγίες για την προστασία από το SIDS δεν εξαντλούνται στην ύπτια θέση ύπνου. Έκανα τόσο εκτενή αναφορά παραπάνω στην ύπτια θέση ύπνου επειδή όσες χώρες την υιοθέτησαν είχαν εντυπωσιακή μείωση του συνδρόμου. Υπάρχουν και άλλες πρακτικές όπως το σκληρό στρωματάκι ύπνου, χωρίς αντικείμενα –μαξιλαράκια, κουκλάκια ή κουβερτούλες μέσα στο κρεβατάκι του μωρού, όχι υπερβολικά ζεστό περιβάλλον ύπνου, το μωρό για τους πρώτους μήνες ζωής να κοιμάται στο υπνοδωμάτιο των γονιών και άλλα. Δεν ήταν σκοπός μου η αναλυτική παρουσίαση του συνδρόμου, κάτι που μπορεί να γίνει από τον παιδίατρό σας.