Βόλτα στο σούπερ μάρκετ

Σάβατο πρωί, η καλή μου στην δουλειά και εγώ με τα παιδιά. Η καλύτερή μου!

Στην αρχή χαζεύουν για λίγο στην τηλεόραση, παιδικά. Όχι για πολλή ώρα. Μόνο όσο χρειάζομαι για να φτιάξω ένα καφέ και να κάτσω λίγο μπροστά από την οθόνη του κομπιούτερ μου. Μέχρι να ξυπνήσω δηλαδή για τα καλά και να απαντήσω στην αλληλογραφία μου. Τώρα που το γράφω πολύ σοφιστικέ μου ακούγεται…
Σε λιγότερο από μια ώρα λοιπόν, ντυνόμαστε, βάζουμε αντιηλιακό, το καπέλο μας και μια και δυό να ‘μαστε στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Αυτό που για άλλους ακούγεται εφιάλτης, για εμένα είναι από τις καλύτερες ασχολίες μου με τα δίδυμα. Είναι οι βοηθοί μου. Παίρνουν από ένα καλαθάκι με ρόδες (μπλε του Ερμή και κόκκινο της Χαρούλας), εγώ προπορεύομαι και τα μικρά μου με ακολουθούν. Ότι χρειάζομαι, το παίρνω από τους πάγκους και το δίνω μια στον ένα και μια στην άλλη. Από μικρά τα έχω μάθει να μην παίρνουν τίποτα από μόνα τους. Όποτε το δοκίμαζαν, με απόλυτο τρόπο, τους έλεγα «πήγαινε το πίσω εκεί που το βρήκες γρήγορα!». Ακόμα και αν ήταν κάτι που ίσως χρειαζόμασταν, αν και τις περισσότερες φορές ήταν κάτι τελείως άχρηστο που απλά τους γυάλισε. Τους επέβλεπα καθώς το επέστρεφαν εκεί από όπου το πήραν και τους επιβράβευα άμεσα με κάτι του στυλ: «μπράβο! Είσαι ο καλός μου βοηθός και εγώ θα σου έχω μια έκπληξη». Όντως, φεύγοντας φρόντιζα να κάνω μια στάση για κάτι μικρό, συμβολικό, έτσι για να τους κάνω να νιώθουν ικανοποίηση που ήταν καλά παιδιά.
Όταν είσαι συνεπής στην στάση σου, γρήγορα τα παιδιά προσαρμόζονται. Έτσι πλέον, οι πρωτοβουλίες που μπορεί να πάρουν τα μικρά μου, περιορίζονται στο να τρέξουν με τα καροτσάκια τους μπροστά στο ψυγείο με τα γάλατα, μια στάση που ξέρουν ότι θα κάνουμε.
«Θα μου πάρεις αυτά τα γιαουρτάκια που μου αρέσουν;;» πετάγεται ο Ερμής και τρομοκρατούμαι στην σκέψη του ξυπνήματος των γονιδίων. Εγώ, περίπου στην ηλικία του, από όσα μου περιγράφει η μητέρα μου, ήμουν τέρας υπερκαταναλωτισμού! Μια ιστορία που ακόμα διηγούνται οι δικοί μου, με περιγράφει σε μια βόλτα στην Καβάλα των νηπιακών μου χρόνων, όπου αφού είχα ξοδέψει τα χρήματα που είχα μαζί μου, σε διάφορους περιπτερικούς πειρασμούς, μου είχε μείνει ένα δίφραγκο. Ήταν τέτοια η καταναλωτική μου μανία που με ενθουσιασμό πετάω στην μαμά μου: «να πάρουμε τηλέφωνο τον μπαμπά με αυτό το δίφραγκο», τρέχοντας προς την μεριά ενός από αυτά τα υπέροχα, υπέρογκα, κόκκινα τηλέφωνα που δούλευαν με κέρμα. Μου έκαιγε το χέρι το νόμισμα και έπρεπε κάπου να το ξοδέψω!
Σκύβω λοιπόν στον μικρό μου και του εξηγώ: «την προηγούμενη φορά που τα πήραμε φάγατε μόνο τα σοκολατάκια από το καπάκι και το γιαούρτι το πετάξαμε»
«Όχι, τώρα θα το φάμε όλο!» τον ακούω να επιχειρηματολογεί. Παίρνω το αποφασιστικό μου ύφος και του ανακοινώνω.
«Δεν θα πάρουμε αυτά τα γιαουρτάκια! Έλα να με βοηθήσεις σαν καλός βοηθός να πάρουμε κορνφλαικς που σας αρέσουν» και τον παρασύρω στο απέναντι ράφι, σε άλλους πολύχρωμους πειρασμούς.
Τον αφήνω να διαλέξει, ή έστω να πιστεύει ότι διαλέγει, μια που με μαθηματική ακρίβεια κατευθύνεται στα δημητριακά που έχουμε στο σπίτι. Εντάξει, δεν είμαι και τόσο σκληρός, αν καμιά φορά αποκλίνουν και προτιμήσουν κάτι διαφορετικό που δεν απομακρύνεται πολύ από τις διατροφικές μας συνήθειες, υποχωρώ και το παίρνουμε για να το δοκιμάσουμε. Γενικά, προσπαθώ να έχουν συνέχεια την αίσθηση ότι εγώ παίρνω τις αποφάσεις και εκείνα με βοηθούν.
Η θετική ενθάρρυνση στο τέλος, δεν είναι αναγκαστικά υλικό αγαθό. Αν κάθε φορά που βγαίνουμε βόλτα τους αγόραζα από κάτι, θα έσκαβα το λάκκο μου με τα ίδια μου τα χέρια. Πολλές φορές, η «αμοιβή» τους είναι να τους ανεβάσω πάνω στο πάγκο για να βάζουν τα πράγματα στις σακούλες. Είναι η καλύτερη και των μικρών αλλά και των κοριτσιών που δουλεύουν στο ταμείο, που τις περισσότερες φορές τα βλέπουν σαν μια ευχάριστη νότα, στην μονοτονία της ταμειακής μηχανής. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου διαμαρτύρονται να φέρνω τα μικρά, όποτε βρεθώ μόνος μου στο σουπερμάρκετ.
Οι λιλιπούτειοι βοηθοί μου, κάθονται οκλαδόν στην κατηφορική άκρη του ταμείου και περιμένουν με μια σακούλα ανοιχτή ανάμεσα στα ποδαράκια τους. Δέχονται τα ψώνια από την ταμία και τα αρπάζουν σχεδόν με αγωνία για να γεμίσουν τις τσάντες. Ανταμοιβή για την υπομονή της κοπέλας, ένα φιλί σε κάθε μάγουλο.
Στην επιστροφή τα χέρια μου, συνήθως, δεινοπαθούν. Οι βοηθοί μου με κρατάνε από το χέρι και οι καρποί μου αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο βάρος από τις σακούλες. Ευτυχώς, η απόσταση είναι μικρή και μάλιστα μέσα από τα στενά της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου. Σύντομα, λοιπόν είμαστε πίσω στο σπίτι, με τουλάχιστον δυό ώρες μέχρι το μεσημεριανό. Αρκετές για να απασχοληθούμε στο σπίτι. Λίγες όμως, για να πάμε κάπου βόλτα, ειδικά κάτω από το καυτό μεσημεριανό ήλιο του καλοκαιριού.
«θέλετε μήλο;» τους ρωτώ ψιλοπορωτικά για να λάβω μόνο ένα «ναι!»
Μου φτάνει για αρχή, μια που τις περισσότερες φορές όταν αρχίσει ο ένας παρασύρει και τον άλλο. Έτσι και έγινε. Ενώ λοιπόν, έτρωγαν το μήλο τους, ο Ερμής με το πονηρό του υφάκι μου πετάει:
«Μπαμπά! Θυμάσαι που είχαμε πάει στον παιδότοπο; Έχουμε καιρό να ξαναπάμε…»
«Ναι» του απαντώ, «θα πάμε αύριο αν θέλετε»
«Γιατί να μην πάμε τώρα;» πετάγεται με παράπονο η Χαρά.
«Τώρα μωρό μου δεν προλαβαίνουμε…»
«Να πάμε με το ποδήλατο σου. Να πάρεις τον Ερμή αγκαλιά και εγώ να κάτσω από πίσω.»
Ευκαιρία για ένα μάθημα οδικής συμπεριφοράς που δεν αφήνω να πάει χαμένη.
«Χαρούλα μου, στο ποδήλατο ανεβαίνουμε ο μπαμπάς και ένα παιδί, εγώ στην σέλα με το κράνος μου και το ένα παιδάκι από πίσω στο καθισματάκι του, και εκείνο με το κράνος. Για αυτό δεν προλαβαίνουμε να πάμε τώρα στον παιδότοπο…»

«Μπαμπά! Να σου πω ένα σχέδιο!…» πετάγεται ο Ερμής με ενθουσιασμό και με εκείνο το μεγαλίστικο τρόπο, με τον οποίο κάποιες φορές αρθρώνουν λόγο τα μικρά μας και μας τρελαίνουν. Όμως αυτό που ακολούθησε ήταν πράγματι ένα σχέδιο που με άφησε άναυδο.
«Να με πάρεις με το ποδήλατο και να πάμε στον παιδότοπο. Εκεί, να με προσέχει η κυρία μέχρι να έρθεις και να πάρεις και την Χαρούλα με το ποδήλατο, να γυρίσετε και να είμαστε όλοι στον παιδότοπο» γυρίζω και κυριολεκτικά χαζεμένος κοιτάω την Ντόρα που καθάριζε το σπίτι. Συνειδητοποιώ ότι το σχέδιο του μικρού μου, του μόλις τριών χρονών πολυμήχανου, ήταν πλήρως εφαρμόσιμο.
«Αντράκι μου το σχέδιο σου είναι πολύ καλό! Είναι τόσο καλό που θα το εφαρμόσουμε…»
Ενθουσιάστηκα τόσο, που φώναξα την Ντόρα, την κυρία που βοηθά κάθε Σάββατο με το καθάρισμα του σπιτιού, και της διηγήθηκα την φάση.
Ακόμα και ένας ενήλικας μπορεί να μην μπορούσε να κάνει τόσο συνδυαστική σκέψη. Πώς να μεταφέρουμε με ασφάλεια δύο παιδιά, με ένα ποδήλατο, στον παιδότοπο, όταν πρέπει να είμαι μαζί τους και εκεί και εδώ και στην διαδρομή. Ή αν δεν είμαι εγώ, έστω κάποιος άλλος ενήλικας, για να τα προσέχει μέχρι να έρθω. Η λύση του Ερμή έγινε πράξη. Ή μάλλον σχεδόν όπως το σκέφτηκε…
Διέκρινα στα ματάκια της Χαρούλας μου μια μικρή απογοήτευση. Ίσως να ήταν η ιδέα μου, πάντως δεν ήθελα μετά από την έντονη επιβράβευση στον Ερμή, να την έχω να νιώθει σαν να απότυχε σε κάτι, επειδή δεν το σκέφτηκε εκείνη. Στα πλαίσια λοιπόν της δικαιοσύνης και του καταμερισμού των ευσήμων τους ανακοινώνω:
«Ερμή! Εσύ είχες την ιδέα, όμως η Χαρούλα σκέφτηκε το ποδήλατο. Για αυτό το ποιος θα έρθει πρώτος θα το αποφασίσει το …»
«Νόμισμα...» μου απαντούν με ένα τόνο απογοήτευσης.
Το νόμισμα επέλεξε την Χαρούλα να πάει πρώτη στο παιδότοπο και αυτό έφερε δάκρυα διαμαρτυρίας στα ματάκια του Ερμή! Ακόμα και η παρηγοριά του νομίσματος (αυτός που χάνει κρατά για παρηγοριά το νόμισμα), λίγο απάλυνε την απογοήτευσή του. Δεν αλλάζω την στάση μου, αν και δεν μου αρέσει το σκοτσέζικο ντους συναισθημάτων με το οποίο άθελα μου τον «μούσκεψα». Κατεβαίνω στο ύψος του τον παίρνω στην αγκαλιά μου και του εξηγώ:
«Αγορίνα μου, μην μου στεναχωριέσαι. Είχες τόσο όμορφη ιδέα και θα πάμε να παίξετε στον παιδότοπο. Μέχρι να βάλεις με την Ντόρα το νόμισμα στον κουμπαρά σου, εγώ θα πάω την Χαρούλα και, πριν το καταλάβεις, θα είμαι πίσω για να σε πάρω και εσένα». Σαν καταλύτης η αγκαλιά μου ενέπνευσε περισσότερο κλάμα. Τι αντίθεση συναισθημάτων! Σειρά μου να λουστώ το σκοτσέζικο ντους, έχοντας τον μικρό μου με λυγμούς να κρύβεται στον κόρφο μου και πίσω του την πασύχαρη αδερφή του να φορά το κράνος έτοιμη για την βόλτα με το ποδήλατο. Κάτι έπρεπε να κάνω. Η αντίδραση του μικρού μου αφενός ήταν υπερβολική, αφετέρου αμφισβητούσε την διαδικασία του νομίσματος. Ειδικά αυτό το τελευταίο, δεν μπορούσα να το επιτρέψω.
Σηκώνομαι, και λίγο αυστηρά απωθώ ελαφρά τον γιο μου. Τον στρέφω προς την Ντόρα και με το κλασσικό τέχνασμα «το λέω στην νύφη για να το ακούει η πεθερά» της λέω:
«Έλα πάτε με τον Ερμή να βάλετε το νόμισμα στον κουμπαρά του…»
Πιάνει με μισή καρδιά το νόμισμα και την ακολουθεί ο μικρός μου. Ξέρει ότι όσο και να διαμαρτυρηθεί η ετυμηγορία του νομίσματος δεν θα αλλάξει. Κατεβαίνουμε με την Χαρούλα και με ένα χαμόγελο σχεδόν να γεφυρώνει τα αυτιά της, μέσα σε λίγα λεπτά είμαστε στον παιδότοπο.

Ο παιδότοπός μας είναι προς το οικογενειακό του. Μας γνωρίζουν, δεν υπήρχαν περισσότερα από 4-5 παιδιά και γρήγορα η μικρή μου έβγαλε τα παπουτσάκια της και χώθηκε στα παιχνίδια. Μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά είχα επιστρέψει με τον Ερμή που ευτυχισμένος, καθώς έβγαζε τα παπουτσάκια του, με άκουγε να διηγούμαι το σχέδιο του. Η πριν από λίγα μόλις λεπτά πίκρα μεταμορφώθηκε σε χαρούμενο, ανέμελο παιχνίδι με την αδερφή του.
Εγώ, ως ο βασιλιάς των χαζομπαμπάδων, απολαμβάνω φουσκωμένος από περηφάνια και ευτυχία, τα μικρά μου να βουτάνε στην πισίνα με τα μπαλάκια και να χοροπηδάνε στο φουσκωτό κάστρο, καθώς πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

Μήπως ως ΛΑΟΣ είμαστε …δυσκοίλιοι;

Είχα αποφασίσει να ανανεώσω την προηγούμενη ανάρτηση, αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα… Είχα ήδη ετοιμάσει και την επόμενη. Θεματολογικά, δεν μπορώ να σκεφτώ πιο πετυχημένη επιλογή. Ταιριάζει απόλυτα με τα συναισθήματα που μου γέννησε το εκλογικό αποτέλεσμα, μια που επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι κάθε λαός αξίζει τους ηγέτες που εκλέγει… Μετά το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα, το μόνο που με ανακουφίζει είναι ότι σήμερα θα ασχοληθώ με το πώς ανακουφίζουν το έντερό τους τα παιδιά…
Είναι βράδυ Δευτέρας, περασμένες εννιά.
Μόλις κατάφερα να κοιμήσω τα μικρά μου και ακούγεται το τραγούδι επιλογή για χτύπημα του τηλεφώνου μου (μήπως να το έλεγα πιο ελληνικά “ring-tone”;). Παίρνω το σοβαρό-ψαρωτικό ύφος, περιφρούρησης του προσωπικού μου χρόνου και απαντώ σχεδόν ψιθυριστά, ενδεικτικό του ακατάλληλου της ώρας αλλά και του φόβου μην ξυπνήσουν τα θηρία:
«Παρακαλώ;!»
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην απαντήσω στο τηλέφωνο! Μπορεί να με ψάχνουν για κάτι σοβαρό. Δυστυχώς όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που το κάτι δεν είναι καθόλου επείγον, απλώς εκείνη την ώρα το θυμήθηκαν. Συνήθως, την ώρα που σβήνει η ένταση της μέρας και δίνει τη θέση της στην σπιτική ηρεμία αποφασίζουν οι γονείς να ρωτήσουν και μερικοί δεν διστάζουν να το κάνουν. Κάποια Παρασκευή βράδυ θυμάμαι, λίγο πριν τις έντεκα, με πήρε μια μαμά για να με ρωτήσει για το καθισματάκι του αυτοκινήτου («τώρα που η μικρή είναι εννιά κιλά όμως δεν έχει κλείσει το χρόνο, μπορούμε να το γυρίσουμε να κοιτάει μπροστά;»). Εκείνη την ώρα το θυμήθηκε, εκείνη την ώρα με πήρε…
Ας επιστρέψουμε όμως στο …απόψε!
«Νίκο! Συγνώμη που σε ενοχλώ τέτοια ώρα όμως…»
Ήδη με έχει κερδίσει. Σχεδόν ότι και να μου πει, από την στιγμή που κατανοεί ότι με παίρνει στην προσωπική μου ώρα, θα προσπαθήσω να το κατανοήσω.
«…ήθελα να σε ευχαριστήσω για την γιογιο-νεράιδα. Δεν πρόλαβα καλά-καλά να της δώσω το ακτινίδιο και έτρεξε στο γιογιο και έκανε κακά! Τώρα είναι ξαπλωμένη με το κουκλάκι που της έφερε η νεράιδα!. Να είσαι καλά. Είπα να σε πάρω και για ευχάριστα, όχι όλο για απορίες και προβλήματα…»
Μου έφτιαξε η βραδιά. Αν θυμάμαι σωστά είναι η τέταρτη φορά που με ευχαριστούν για την γιογιο-νεράιδα. Αν μη τι άλλο, της αξίζει μια μνεία στο blog.
Ποια είναι αυτή η κυρία; Οι περισσότεροι μάλλον το ψιλιαστήκατε. Καλύτερα όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Η Μαρία κοντεύει να γιορτάσει τα τρίτα της γενέθλια. Έχει πετάξει εδώ και αρκετούς μήνες τις πάνες και μέχρι πρόσφατα δεν είχε πρόβλημα με τις κενώσεις της. Πριν από μερικές εβδομάδες όμως, πέρασε ένα κρύωμα ή μια γαστρεντερίτιδα δεν θυμάμαι ακριβώς, και κάποια στιγμή έμεινε λίγο πίσω από υγρά. Έχασε 2-3 από τις τακτικές, καθημερινές, επισκέψεις στο γιογιό της και όταν τελικά αποφάσισε να καταθέσει τις δημιουργίες του εντέρου της, είχαν σκληρύνει τόσο πολύ που πόνεσε! Η μαμά της παρατήρησε και λίγο αίμα στο χαρτάκι με το οποίο την καθάρισε και ομολογουμένως τρόμαξε. Άσε που δικαιώθηκε και η γιαγιά, η οποία βλέποντας την προσπάθεια της μικρής, με το κοκκινισμένο πρόσωπο, το σφίξιμο και τους ήχους τοκετού, μόνο που δεν λιποθύμησε.
«Όφου! Ξάνοιξε πως ταλαιπωρείται το κοπέλι. Να το πάτε στον ιατρό.»
Βλέπει την κινητοποίηση η μικρή, ακούει και την μαγική λέξη «ιατρό» που ξεστόμισε η γιαγιά της και αυτό ήταν «Κάτι σοβαρό έχω!…» σκέφτεται.
Εννοείται, ότι το τηλεφώνημα έγινε. «Αίμα από τον ποπό του παιδιού, μπορεί να είναι σοβαρό!», ήταν η πρώτη σκέψη όλων. Τους καθησύχασα και τους εξήγησα ότι, επειδή η κένωση ήταν σκληρή τραυμάτισε λίγο τον πρωκτό, το τέλος του εντέρου. Πρέπει να φροντίσουν την διατροφή της να έχει πολλά υγρά (ειδικά χυμούς), φρούτα (ακτινίδιο, δαμάσκηνο), δημητριακά (βρώμη) και λαχανικά. Το βασικότερο όλων όμως είναι ο ψυχολογικός παράγοντας. Όσο σωστή διατροφή και αν κάνει το παιδί, όταν τα κόπρανα μένουν μέσα στο έντερο, αφυδατώνονται, ξεραίνονται και γίνονται σκληρά.
Το παιδί έχει πονέσει και φοβάται ότι θα ξαναπονέσει. Κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στον φαύλο κύκλο: κρατά τα κακά για να μην πονέσει, τα κακά σκληραίνουν επειδή τα κρατά και όταν πλέον τα «αποχωρίζεται» πονά και επιβεβαιώνεται ο αρχικός του φόβος, για να αρχίσει και πάλι να τα κρατά. Υπάρχουν παιδιά που χαρακτηριστικά σταματούν το παιχνίδι κρύβονται πίσω από τον καναπέ και σφίγγονται παίρνοντας την στάση «μπανάνα». Καταφέρνουν να ξεπεράσουν την ανάγκη να πάνε στην τουαλέτα και επιστρέφουν στο παιχνίδι τους. Όσο τα κόπρανα συσσωρεύονται στο έντερο τόσο αυτό ξεχειλώνει και χωράει όλο και περισσότερα, τα οποία γίνονται όλο και σκληρότερα…
Εντάξει, η μαμά πείστηκε. Έλα όμως, που υπάρχει και η εφεύρεση που ακούει στο όνομα «γιαγιά» (η καλύτερη και η χειρότερη εφεύρεση ταυτόχρονα). Ό,τι κάνει, το κάνει από αυθεντική αγάπη για το παιδί, όμως ότι και να της πεις εκείνη ξέρει καλύτερα και θα κάνει το δικό της! Αφού λοιπόν δεν δώσαμε κάποιο φάρμακο («κατά προτίμηση υπόθετο, ένα καθαρτικό σιρόπι ή έστω μια αντιβίωση, κάτι τέλος πάντων…»), εκείνη εξακολουθούσε να λυπάται το κοπέλι και να μην μπορεί να το «θωρεί» να παιδεύεται.
Ευτυχώς, στην συγκεκριμένη οικογένεια, (κατ’ εξαίρεση) κουμάντο στην ανατροφή του παιδιού κάνουν οι γονείς. Με εμπιστεύθηκαν χωρίς να καταφύγουν στην εύκολη λύση του υπόθετου γλυκερίνης ή του καθαρτικού. Όχι πως σε κάποιες περιπτώσεις δεν χρειάζονται! Όμως, αν ξεκινάμε με υπόθετα, και μάλιστα σε μια δυσκοιλιότητα που δεν έχει χρονίσει, μπορεί να «εκπαιδεύσουμε» το έντερο και να «περιμένει» το υπόθετο του για να ενεργηθεί.
Εδώ, για να μην αδικήσω τις θεραπευτικές αγωγές, οι οποίες επαναλαμβάνω, είναι σωτήριες όταν αυτές χρειάζονται, να παραθέσω μια επίσης πρόσφατη αληθινή ιστορία. Πρωταγωνιστής ο αγαπητός μου Αχιλλέας, ένα μπόμπιρας που κοντεύει τα πέντε. Δεν είμαι σίγουρος, όμως νομίζω ότι η μαμά του ήταν η εμπνεύστρια της γιογιό-νεράιδας. Πριν από περίπου μια εβδομάδα, ήρθε η μαμά από το ιατρείο και μου λέει «τα έχω δοκιμάσει όλα, και δίαιτα και θετική ενθάρρυνση με αστεράκια στο ψυγείο, όσο για την γνωστή νεράιδα, δε το συζητώ! Όταν την ανάφερα απλώς, γυρίζει και μου κάνει “καλά με δουλεύεις ρε μαμά!”» . Γελώ με την καρδιά μου γιατί γνωρίζοντας τον μικρό, είμαι σίγουρος ότι η απόδοση του διαλόγου ήταν ακριβής. Της χορήγησα μαλακτικό κοπράνων (παραφινέλαιο), αρχικά σε καθαρτική δόση για 3 μέρες και στην συνέχεια σε μικρότερη, σε δόση συντήρησης για μερικές εβδομάδες. Η καινούργια ατάκα του Αχιλλέα λίγες μέρες αργότερα, ήρθε για να μας ανταμείψει: «Μαμά τα κερδίσαμε τα βρωμό-κακά!». Μόλις είχε κάνει μια εντυπωσιακή κένωση…
Παρασύρθηκα όμως, και πάλι έφυγα από την ιστορία της Μαρίας. Μου αρέσουν όμως οι συνειρμοί και αφήνομαι να με παρασύρουν. Για δεύτερη φορά λοιπόν, ας επανέλθω στο παρόν.
Ίσως το πιο σημαντικό, επαναλαμβάνω, είναι ο ψυχολογικός παράγοντας. Να πείσουμε το παιδί να συνεργαστεί. Όχι απλά να προσπαθεί, αλλά να θέλει να δοκιμάσει. Στα αμερικανάκια, από όσο διαβάζω στα βιβλία τους, βάζουν ένα πίνακα όπου συμπληρώνουν αστεράκια με κάθε επιτυχημένη προσπάθεια και στα 7 αστεράκια το παιδί κερδίζει κάποιο δώρο. Από όσο έχω τσεκάρει, πιάνει καλύτερα στα μεγαλύτερα παιδιά, όπως ο Αχιλλέας. Η Μαρία όμως είναι μόλις τριών και δεν έχει την υπομονή να αποταμιεύει αστεράκια…
Στην περίπτωσή μας χρειάζεται κάτι πιο άμεσο!
«Εκτός από τις διατροφικές παρεμβάσεις, φροντίστε να δοκιμάζει το γιογιό καθημερινά. Μια έξυπνη έμπνευση, είναι η γιογιονεράιδα….».
Πιάνει λοιπόν η μαμά της την Μαρία, και της διηγείται την ιστορία της γιογιο-νεράιδας. Μιας μικρής νεράιδας που φέρνει δώρα στα παιδάκια που κάνουν τα κακά τους στο γιογιό. Χωρίς να της δημιουργούν άγχος, έτσι για δοκιμή, καθίζουν την μικρή κάθε μέρα στο γιογιό. Όπως μου περιέγραψε η μαμά της, η μικρή σχεδόν με ενθουσιασμό έπαιρνε θέση στο «θρόνο» για να δοκιμάσει. Όχι πως τα κατάφερνε πάντα. Όταν όμως τα κατάφερνε, έτρεχαν στο παράθυρο για να βρουν τι τους έφερε η γιογιο-νεράιδα.
Έτσι και απόψε. Η προσπάθεια στέφτηκε με επιτυχία και η γιογιο-νεράιδα έφερε ένα κουκλάκι, συντροφιά στον αποψινό ύπνο της μικρής.
Καληνύχτα, Μαρία όνειρα γλυκά …















Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.

Ακολουθεί πολιτική …δυσφήμιση!

Η ψυχολογία είναι το βασικό συστατικό χειρισμού και εκπαίδευσης του παιδιού. Ειδικά στο νήπιο της προσχολικής ηλικίας, εάν προσθέσεις στην συνταγή και μπόλικη φαντασία, έχεις το τέλειο αποτέλεσμα.
Απόγευμα μιας από τις δύο μέρες που η καλή μου με την δουλειά της, μου επιβάλει το ευχάριστο καθήκον να κλείνω το ιατρείο, για να φροντίσω τα πιτσιρίκια μας. Την γλυκιά συμμορία των δύο, που έχουν εισβάλει στη ζωή μας τα τελευταία 3χρόνια.
Έχει προγραμματιστεί από τοπικούς παράγοντες μια πορεία συμπαράστασης στον Θεοδόση. Πρόκειται για έναν απεργό πείνας, που το μόνο που διεκδικεί ξαπλωμένος έξω από το Δημαρχείο Ρεθύμνου είναι το δικαίωμα να δουλεύει για να θρέφει την οικογένεια του.
Παίρνω αγκαλιά τα μικρά μου και με ύφος λες και θα τα πάω τουλάχιστον στο παιδότοπο τους λέω:
«θέλετε να πάμε μαζί στη πορεία για τον Θεοδόση;» για να τους ακούσω με ενθουσιασμό να φωνάζουν «ΝΑΙ!!!»
Ντυθήκαμε, φορέσαμε τα καπελάκια μας, και να ‘μαστε μπροστά-μπροστά στην πορεία…
«Από μικρά στα βάσανα…», μαντεύω τη σκέψη κάποιων από εσάς και σας θυμίζω ότι από μωρά με το καρότσι τα παίρναμε στις πορείες. Ονειρεύομαι να τους δω ενεργούς πολίτες, καλύτερους από εμένα, να παλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο.
Θλίβομαι, να ακούω για απογοήτευση εκφρασμένη με ψήφο στην …παραλία! Για απαξίωση της δύναμης σου. Για παραίτηση, αφήνοντας να αποφασίζουν άλλοι για εσένα.
Θλίβομαι, να εισπράττω καθημερινά στο ιατρείο, το θυμό για την κατάντια των ασφαλιστικών ταμείων (το ΤΑΞΥ διέκοψε τις συμβάσεις με τους ιδιώτες ιατρούς γιατί το ΙΚΑ έχει πλέον στελεχωθεί ικανοποιητικά και θα καλύπτει τις ανάγκες και του ΤΑΞΥ!!! όποιος γνωρίζει, χαμογελά με πικρία…), σε μια οικονομική συγκυρία που αφήνει πίσω της άνεργους, ενώ ταυτόχρονα τα εκατομμύρια ευρώ από μίζες, σε κόμματα και πολιτικούς, περνάνε από μπροστά μας σαν τα πεσμένα από τον αέρα φθινοπωρινά φύλλα, προειδοποιώντας για το χειμώνα που ακολουθεί. Πλούτος υπάρχει, όμως βρίσκεται σε λάθος χέρια. Και παρόλα αυτά και πάλι, οι πολλοί θα προτιμήσουν τους «μπλε και πράσινους κόκκους», αυτούς που μας κατάντησαν έτσι! Βλέπεις, η πολιτική στην Ελλάδα, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το φανατισμό του ποδοσφαίρου. Γεννήθηκες πράσινος ή μπλε, θα πεθάνεις με αυτό το χρώμα.
Θλίβομαι τέλος, να διαπιστώνω για πολλοστή φορά, ότι τα «κόλπα» του συστήματος πιάνουν. Ξαφνικά, αγώνες καθημερινοί για την οικολογία στην Ελλάδα και την Ευρώπη (όποιος γνωρίζει τι ήταν ο Παπαγιαννάκης στην ευρωβουλή, συμμερίζεται την θλίψη), να τους καρπώνονται κάποιοι «επ’ ονόματι», χωρίς συμβατή πολιτική προϊστορία (ή μήπως χωρίς καθόλου πολιτική ιστορία). Στην γειτονιά μου, ένας τυχοδιώκτης εισοδηματίας, αποφάσισε να φτιάξει «το κόμμα των αγροτών» ή κάπως έτσι. Τον ξέρω γιατί τον ζω καθημερινά, και πιστέψτε με, καμία σχέση δεν έχει με αγρότη. Και όμως, έχω ακούσει άτομα που από αντίδραση, «θα ψηφίσουν» λέει «το κόμμα των αγροτών»!
Κάτι μέσα μου, τρέμει.
Θα σας φανεί αστείο, όμως ακόμα, μετά από δύο χρόνια αναρτήσεων, φοβάμαι την έκθεση. Ειδικά όταν απομακρύνομαι από τη συνηθισμένη μου θεματολογία.
Το έχω πάρει απόφαση πολλές φορές (μου θυμίζω αυτούς που είναι καλοί στο να κόβουν το τσιγάρο), να γράφω στο blog, μόνο για τα παιδιά. Δεν είναι όμως όλα αυτά για τα παιδιά; Η οικολογία, η οικονομία, ο πολιτισμός, το αύριο αυτού του τόπου;
Ένιωθα την ανάγκη, ίσως πιο σωστά την υποχρέωση, να τα μοιραστώ μαζί σας. Μήπως βοηθήσω λίγο και εγώ, να βαρύνει περισσότερο η μεθαυριανή μας ψήφος, μια που πιστεύω ότι…
αξίζει να χάσουμε ένα μπάνιο για να χάσουν κάποιοι τον ύπνο τους…

Πες τε με υπερβολικό, όμως πιστεύω ότι το χρωστάμε στα παιδιά μας
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα