Περί διατροφής… το μεσημεριανό!

Όταν ήμουν έφηβος, είχα κάπου στο δωμάτιο μου μια φωτογραφία, ενός γυμνού άντρα ξαπλωμένου, με ένα μωράκι να κοιμάται στο στήθος του. Περισσότερα από είκοσι χρόνια μετά, βρίσκομαι ξαπλωμένος στο καναπέ μου με τον Ερμούκο μου αραχτό στο στέρνο μου. Μόλις έχει αδειάσει το βραδινό μπουκάλι γάλα, και χαϊδεύοντας με, με τα χεράκια του, νανουρίζεται και σιγά-σιγά αποκοιμάται. Τα ρουθούνια μου ξεχειλίζουν από μωρουδίλα, αφού είχε προηγηθεί το χαλαρωτικό μπάνιο. Η μικρή έφαγε και κοιμάται ήδη. Αυτές οι μικρές καθημερινές στιγμές είναι ευτυχία και τυχερός είναι όποιος ξέρει να τις εκτιμά.
Από την γέννηση των μωρών μου, ένιωσα μια ολοκλήρωση όχι μόνο σε προσωπικό-βιολογικό-συναισθηματικό επίπεδο, αλλά ακόμα και σε επαγγελματικό. Ήρθαν, για να γεφυρώσουν την θεωρία με την πράξη. Ήρθαν, για να μου δώσουν την δυνατότητα να καταλάβω καλύτερα τους γονείς στο ιατρείο μου. Ήρθαν, για να μου δώσουν την ευκαιρία να αποδείξω κάποια πράγματα, πρώτα στον εαυτό μου και στην συνέχεια και σε όσους (από σχεδόν όσο θυμάμαι) τους ακούω να λένε «… καλά-καλά τα λες τώρα αυτά, όταν …. Θα δούμε τι θα κάνεις».
Το βασικότερο! Ήρθαν, και με έχουν αφήσει άναυδο, να θαυμάζω για ακόμα μια φορά την δύναμη και το μεγαλείο της φύσης. Αυτό έχω σαν γνώμονα στις περισσότερες μικρές ή μεγάλες ιατρικές ή γονικές αποφάσεις μου. Αφού χόρτασε λοιπόν ο μικρός μου, κοιμάται εδώ και λίγα λεπτά στην αγκαλιά μου. Όπως τον αποθέτω στο κρεβατάκι του, σιγά-σιγά μην ξυπνήσουμε και την ζουζού, φέρνω στο νου μου πόσο τυχεροί έχουμε φανεί και στο θέμα του φαγητού. Ή μήπως εδώ δεν πρόκειται τόσο για τύχη;
Αρχικά ήταν ο Ερμής που ήταν λίγο δύστροπος στο φαγητό. Ενώ, η Χαρούλα, πιο τροφαντούλα και στρογγυλούλα («Εεε! κορίτσι για …» που θα έλεγε και η θεία μου η Μαρίκα), κατέβαζε οτιδήποτε βρισκόταν στον δρόμο της, ο Ερμής μας έκανε νούμερα… Εκεί κοντά στην ολοκλήρωση του 1ου χρόνου, στο μεταίχμιο μεταξύ κρεμών-αλεσμένων και ανάλατου δικού μας φαγητού, ο γιός μου μετά την 5η με 6η μπουκιά σφράγιζε τα χειλάκια του. Τυχαία, ανακαλύψαμε ένα ψάρι-παιχνίδι, που πατώντας ένα κουμπί, άρχιζε να τραγουδά, και το οποίο μας εξασφάλιζε άλλες καμιά 10ρια κουταλιές.
Αρχή μας είναι να μην ζορίζουμε τα παιδιά να φάνε. Άντε να τα ξεγελάσουμε απασχολώντας τα με κάτι, όχι όμως να τα μπουκώνουμε με το ζόρι. Αν την πατήσεις και αναλάβεις εσύ τον ρόλο του «έλα καλέ μου σε παρακαλώ, άλλη μια μπουκίτσα για την μαμά», τότε αφήνεις τον ρόλο του ΟΧΙ και του διπλοαμπαρωμένου στόματος στο παιδί. Ακόμα και αν τα καταφέρεις να βιάσεις την φύση και να ξεκλειδώσεις το στοματάκι, με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους, πίστεψέ με, όχι μόνο το αποτέλεσμα δεν θα σε ικανοποιεί, αλλά βάζεις σοβαρότατη υποψηφιότητα για πλήρη αντιστροφή των ρόλων μετά από 4-5 χρόνια! Η Ελλαδίτσα, κουτσουλιά στο χάρτη, έχει τα θλιβερά πρωτεία παγκοσμίως στην παιδική παχυσαρκία! Η ανήσυχη μαμά (ή ακόμα χειρότερα γιαγιά), καταφέρνει να μπουκώνει τον τσιλιβήθρα, για να τον καταντήσει έναν μπούλη που δεν σταματά να τρώει και τον δουλεύουν στο σχολείο, τα άλλα παιδιά.
Σε ποιόν τα λέω; Στον εαυτό μου! Ευτυχώς, η καλή μου και εγώ, και σε αυτό το θέμα συμφωνούμε. Μένει να νιώθω εγώ ότι επιστημονικά στέκω καλά στα πόδια μου και η πράξη να έρθει να δικαιώσει την θεωρία. Έτσι και έγινε…
Υπάρχει ένα κρίσιμο χρονικά αναπτυξιακό παράθυρο, εκεί μεταξύ 8 και 12 μηνών, όπου εάν το παιδί δεν μάθει να καταπίνει εκτός από κρέμες και σβώλους-μπουκίτσες, τότε μπορεί να φτάσει 4ων χρονών!!! και να αναγουλιάζει με οτιδήποτε εκτός από κρέμες. Είναι η ηλικία που αρχικά λιώνουμε την πατάτα ή την μπανάνα με το πιρούνι, κάνουμε την κρέμα πιο πηχτή και αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε ένα κομματάκι ψωμί ή μπισκότο στο βρέφος, για να αρχίσει να τρώει μόνο του. Επόμενη στάση, μετά τον χρόνο, είναι σιγά-σιγά να δοκιμάζουμε να δίνουμε στο νήπιο να τρώει από τα δικά μας φαγητά , κάνοντας κράτι στο αλάτι και την ζάχαρη. Σε αυτή την φάση, τα ζουζούνια μου αποφάσισαν να αντιστρέψουν του ρόλους τους…
Ο μεγάλος, να τρώει μαζί μας στο τραπέζι τα πάντα, ενώ η μικρή, με το που πλησίαζες το φαγητό στο στόμα να το σφίγγει και να γυρίζει από την άλλη. Ούτε το ψάρι-παιχνίδι δεν έπιανε πια… Όταν όμως λέμε δεν ήθελε να δοκιμάσει, κυριολεκτικά στο μεσημεριανό δεν έτρωγε τίποτα. Θα μου πεις το πρωί έπινε και με το παραπάνω το γάλα της. Το δεκατιανό, με την φρουτόκρεμα διαπιστώσαμε ότι άλλες φορές με κάποιο συγκεκριμένο συνδυασμό φρούτων ή με τα φρούτα φρέσκα χωρίς να τα αλέσουμε τα κουτσοέτρωγε. Για κανένα μισκοτάκι στο ενδιάμεσο ποτέ δεν λένε όχι και οι δύο, ε! το απόγευμα γιαουρτάκι και το βράδυ το γάλα της. Στην σούμα, είναι η αλήθεια, ότι και το παιδί δεν πείνασε ποτέ, και τις ημερήσιες ανάγκες της τις κάλυπτε. Θα μου πεις αφενός γιατί σταμάτησε να τρώει το μεσημέρι και αφετέρου δεν χρειάζεται και κρέας και λαχανικά για την ανάπτυξή της;
Για το πρώτο ερώτημα πολλές θεωρίες διεκδικούν την αλήθεια. Έκανε κοντά στον ενάμιση μήνα να βγάλει τα τέσσερα πάνω δοντάκια, τα οποία φιγουράριζαν άκρη άκρη στα ουλάκια της όταν γελούσε, όμως δεν αποφάσιζαν να βγουν. Ο Αύγουστος φέτος είχε δύο γεμάτα φεγγάρια και την επηρεάζει η πανσέληνος. Δεν πεινάει στις δύο το μεσημέρι που τρώμε(μαζί μας και ο Ερμής), αλλά κατά τις τέσσερις μετά από έναν υπνάκο. Αυτό το τελευταίο, το πετύχαμε επίσης τυχαία.
Οι οδηγίες μου ήταν να μην της δίνουμε γάλα σαν συμπλήρωμα στο μεσημεριανό, αφού αφενός τα 200αρια που χτυπά πρωί και βράδυ μας καλύπτουν, αφετέρου το γάλα εμποδίζει πολλές φορές την απορρόφηση ουσιών όπως ο σίδηρος και κάποιες βιταμίνες. Ένα απόγευμα λοιπόν, η καλή μου απλά δοκίμασε να την ταΐσει από το μεσημεριανό, όταν η ζαργάνα μου γκρίνιαζε και δεν μπορούσαμε να την κάνουμε καλά. Τελικά , η κυρία πεινούσε και το έφαγε μια χαρά το μεσημεριανό που δεν καταδεχόταν λίγες ώρες πριν. Κάποιες άλλες φορές, πάντα δοκιμάζοντας διαφορετικά πράγματα, διαπιστώσαμε ότι η μικρή μου ιδιοτροπούλα τρελαίνεται για φακές, ντομάτα και τυρί. Όταν λοιπόν τα μεσημεριανά δεν καταδεχόταν το φαγητό, το συμπληρώναμε με ψωμοτύρι και ντομάτα, ενώ συχνά υπάρχει μαγειρεμένη και φακή.
Η μικρή μου πια, ολόκληρη κοπέλα 17μηνών, τρώει σχεδόν τα πάντα το μεσημέρι μαζί με τον αδερφό της. Είναι βέβαια φορές που ούτε εκείνη ούτε εκείνος έχουν όρεξη και άλλες όπως χθες, που τσακίσανε τον αρακά με τις πατάτες. Δεν τους ζορίσαμε ποτέ να φάνε. Η πράξη έδειξε ότι με κάποιες εναλλακτικές στο φαγητό και την ώρα σερβιρίσματος, τις περισσότερες φορές τα παιδιά μου τρώνε μια χαρά (και ένας ερμής ;-)).
Αν δεν φάνε για 1-2 μέρες και γενικότερα δεν έχουν διάθεση για παιχνίδι, οι κεραίες του γονιού είναι σηκωμένες μήπως και έχουν αρρωστήσει. Πρέπει όμως να κοιτάμε όλη την εικόνα και όχι αποσπασματικά το μεσημεριανό που δεν έφαγαν μια φορά. Το παιδί δεν είναι μηχανάκι να πρέπει να καταναλώνει συγκεκριμένη ποσότητα φαγητού σαν να είναι καύσιμο. Οι ανάγκες, αλλά και τα γούστα του, αλλάζουν καθημερινά και είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε και να προσαρμοζόμαστε ανάλογα.
Αφορμή για τους αποψινούς συνειρμούς, ήταν η ερώτηση μιας blogoφίλης.

Σας καληνυχτίζω, ελπίζοντας ότι η συνταγή για το πώς να χειριστείς το μεσημεριανό, να πετύχει αγαπητή Ελένη!

Παιδιατρικό μασάζ και όχι μόνο...

Η αναμενόμενη αυξημένη δουλειά μετά την απουσία μιας (ολόκληρης!!) εβδομάδας, με κρατά μακριά από πολλά ευχάριστα, όπως το γράψιμο. Με έφερε όμως κοντά στα πιτσιρίκια που μου έλειψαν.
Μου λείπουν τα παιδιά μου, λέω στην καλή μου ενώ περιδιαβαίναμε τους δρόμους της Βαρκελώνης. «Ε! φυσικό δεν είναι…» μου απαντά. Όχι, δεν εννοώ μόνο τα δικά μας, αυτά μου λείπουν πριν βγω από την πόρτα, για του ιατρείου λέω. Λίγα λεπτά αργότερα εκτός από τα χαμόν και τα άλλα αλλαντικά που ψωνίσαμε ως τυπικοί έλληνες, αγόραζα και 5 κουτιά τσιρότα για παιδιά με τον Shrek επάνω. Δεν έχουν έρθει στην Ελλάδα ακόμα, εξηγώ στην απορούσα σύζυγο. Ένεκα η παγκοσμιοποίηση, είτε είσαι σε μαγαζί στην Βαρκελώνη είτε στους Αμπελόκηπους σε εμπορικό κέντρο, τα ίδια πράγματα βρίσκεις. Κάτι μαγνητάκια για το ψυγείο φέραμε για δωράκια-σουβενίρ! Ε, και τα τσιρότα με τον Shrek, που ήρθαν να εμπλουτίσουν το οπλοστάσιο του ιατρείου μου ή μάλλον το …δωροστάσιο του ιατρείου μου.
Σκαρώνω από ζελεδάκια και αυτοκόλλητα, μέχρι DVD με παιδικά από τις εφημερίδες και τσιρότα-τατουάζ με τις πριγκίπισσες ή τον Ντόναλντ και τον Μίκυ (μπλε τα αγοράκια, ροζ τα κοριτσάκια…), για να κερδίσω την εμπιστοσύνη των μικρών. Μια από τις εμπνεύσεις μου για να καθησυχάσω τα παιδιά όταν τους εξετάζω την κοιλίτσα είναι ότι τους κάνω μασάζ. Έλα, έλα τώρα που δεν θέλεις να σου κάνω μασάζ, εδώ ουρά μαζεύονται από έξω και εσύ που είσαι μέσα. Ενώ, λοιπόν μαλάζω και ψηλαφώ την κοιλίτσα τους, αρχίζω κοιτώντας το ταβάνι να μαντεύω τι έφαγαν ή τα ρωτώ (τα μεγαλύτερα) τι ομάδα είναι. Τις περισσότερες φορές χαλαρώνουν και συνεργάζονται.
Η έκπληξη μου ήρθε προχθές από την Θάλεια, μια κούκλα 3 χρονών με πυρετό, η οποία οριακά με εμπιστεύεται και με φοβάται. Άλλες στιγμές την ξεγελάω με κάποιο κουκλάκι και καταφέρνω να την ακροαστώ, άλλες κυριεύεται από πανικό στην αγκαλιά της μαμάς της και σχεδόν κλαίγοντας την παρακινεί να φύγουν. Όταν λοιπόν, έφτασε η εξέταση στην κοιλιά χρησιμοποίησα το κόλπο με το μασάζ. Όντως, ησύχασε λίγο λέγοντας «μασαζάκι και φεύγουμε έτσι;!». Ναι, της απαντώ, για να την νιώσω έκπληκτος κάτω από τα χέρια μου, να γυρίζει μπρούμυτα!! Επ! περίμενε πρώτα την κοιλίτσα και μετά την πλατούλα. Την επανέφερα για λίγο στην τάξη, ολοκλήρωσα την κλινική μου εξέταση και στην συνέχεια …της έκανα για μερικά δευτερόλεπτα μασάζ στον αυχένα και την πλάτη. Αυτό ήταν το κουμπί της και χθες που ήρθε για επανεξέταση, με προειδοποίησε μπαίνοντας, ότι ήρθε για το μασάζ!
Είναι άπαιχτα τα πιτσιρίκια και η φαντασία τους. Το σκηνικό με την Θάλεια μου θύμισε τον Γιώργο, ένα μαγκάκι 7-8χρονών που είχα εξετάσει και πάλι για πυρετό, πριν από ένα χρόνο περίπου. Τότε, επειδή είχε έντονα κόκκινο λαιμό, για να διαπιστώσω εάν χρειάζεται ή όχι αντιβίωση του έκανα Strep-test. Παίρνουμε με ένα βαμβακοφόρο στυλεό λίγο επίχρισμα (το λέω λίγο σάλιο στα πιτσιρίκια για να μην αγχώνονται) και με κάτι αντιδραστήρια, σε λίγα λεπτά διαπιστώνουμε εάν υπάρχει Στρεπτόκοκκος στο λαιμό. Έκανα το τεστ, ψιλοαναγούλιασε ο έρημος ο Γιώργος, τον γλύκανα όμως με ένα ζελεδάκι και πατσίσαμε. Το τεστ ήταν θετικό, οπότε ο μικρός πήρε για ένα δεκαήμερο αντιβίωση. Την επόμενη φορά που ήρθε στο ιατρείο, είχε μεσολαβήσει κανένα τρίμηνο, τον ακούω αποσβολωμένος να λέει μπαίνοντας «θα με εξετάσεις όμως δεν θα μου κάνεις στριπτήζ!». Είχα μείνει με ανοιχτό στόμα, όταν άκουσα την μαμά του να εξηγεί «έτσι, λέει το τεστ που του κάνατε την άλλη φορά…»

Barcelona

Ζω μοναδικές στιγμές! Μακριά από την τρέλλα της προεκλογικής Ελλάδας… Όχι, μη φοβάστε το έλαβα το μήνυμα, δεν γράφω για τις εκλογές…
Μακριά και από τα μικρά μου, που μου λείπουν ήδη… (το μεσημέρι είδα τη Χαρούλα στα μάτια μιας πιτσιρίκας που έτρωγε με τους δικούς της, και με αυτή την αφορμή έδειξα το δίδυμο Χαρούλα-Ερμή, στην παρέα από το τηλέφωνο-σε βιντεάκι-).
«Θυμάσαι από πότε έχουμε να πάμε ταξίδι τα δυό μας; Έχουν περάσει περίπου 3 χρόνια!». Τρία χρόνια… και τώρα…
Είμαι στην ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ!!! Υπέροχη παρέα, εγώ και η καλή μου (τα μωρά τα κρατήσαν για 3 μέρες οι παππουδογιαγιάδες).
Νιώθω σαν να είμαι κάτι σε φοιτητής ξανά… Κουβανέζικη μουσική, λατίνο-κουζίνα, φίλοι σε μακρινές πατρίδες! Ζω στιγμές, από αυτές τις μικρές, που είναι τόσο μεγάλες, ώστε λες ότι για αυτές και μόνο αξίζει να ζεις.
Το πρωί cafe con letse σε γραφικό καφέ της Vila Nova. Ακολουθεί διαδρομή δίπλα στο κύμα(η Μεσόγειος από την απέναντι μεριά) με το τραίνο και βόλτα στην πόλη της Βαρκελώνης. Ξεχειλίζουμε από εικόνες. Κτήρια κυκλικά (βλ. Gaudi), street artist με ζωντανά αγάλματα και τρελλαμένους ισπανούς στα μπαλκόνια (τράβηξα, με το βίντεο, ένα τύπο που απλά βγήκε γυμνός στο μπαλκόνι, στον 4ο όροφο, για να χαιρετήσει πίνοντας Κόκα Κόλα τον κόσμο που περνούσε από κάτω) και τον Παπαλουκά, να μας πετά πάσα την μπάλα του μπάσκετ, από μια γιγαντοαφίσσα (φυλοξενούν το πανευρωπαικό μπάσκετ αυτές τις μέρες). Το μεσημέρι, παέλια στο καλύτερο εστιατόριο της Βαρκελώνης, επιστροφή με …ύπνο στο τρένο (ευτυχώς πρόλαβα διαδρομή στο πήγαινε…) και απόψε σκηνές Αλμαδοβάρ με μουσική, κρασί-Porto-, εξωτικά φαγητά (συνδυασμός τηγανιτές μπανάνες, μαύρα φασόλια με κρέας ανακατεμένα σε μεθυστικές οσμές), παρέα φίλων από αυτούς που πιστεύεις ότι μπορείς να δεις την ψυχή τους.
Μοιάζει να κάνεις ένα διάλειμμα από τη δική σου ζωή για να ζήσεις στιγμιότυπα από τη ζωή κάποιων άλλων.
Αργότερα, θα πάμε για …Salsa! Αυτά όμως …αργότερα!